Η ατομική έκθεση του Αλέξανδρου Βασμουλάκη με τίτλο “Afterparty” στην Γκαλερί Eins  στην Λεμεσό, παρατείνεται μέχρι τις 31 Οκτωβρίου 2020.

Στήνοντας εκ νέου καμβάδες ή γλυπτά από υπάρχοντα υλικά, objet trouvé και στοιχεία που αποσπώνται από καθημερινές πραγματικότητες, ο Αλέξανδρος Βασμουλάκης δημιουργεί διαστρωματώσεις υλικών που προκύπτουν μέσα από διαδικασίες διατήρησης και ανάκτησής τους ως νέα φόρμα, οντότητα ή εμπειρία. Η πρακτική του καλλιτέχνη κινείται ανάμεσα στο γκράφιτι, σε επιτοίχιες εγκαταστάσεις, κολάζ, ζωγραφικά έργα μεγάλης κλίμακας με κυβιστικές αναφορές και αφαιρετικά γλυπτά. Την οριοθέτηση τους διαρρηγνύει μια γλαφυρή αισθητική και το έργο του μπορεί συχνά να θεωρηθεί μια σύνθεση που σαν παλίμψηστο φέρνει μαζί παλαιότερα μέλη αποδίδοντάς τα ως αναδιαμορφώσεις στο παρόν. Διαμέσου των επιφανειών που απλώνονται στον καμβά, στον τοίχο ή στο γλυπτό δίνει ξανά νεύρο σε ό,τι απομένει από το ιστορικό τους παρελθόν, αποσχηματίζοντας και ξανασχηματίζοντας ατάραχες αναγνώσεις τους. Παρόμοια, τα ζωγραφικά του έργα ενισχύονται με στρώσεις από παστέλ, λαδομπογιά, τέμπερα και ακρυλικό τις οποίες αποξέει και ξανακολλά, καθιστώντας τες ορατές εν μέρει.

Στην ατομική έκθεση με τίτλο “Afterparty”, ο Βασμουλάκης μάς παρουσιάζει ένα ζωγραφικό έργο με διαστάσεις 3x5 μέτρα και μια σειρά από γλυπτά που μοιάζουν παραμορφωμένα. Τα άλλοτε παραστατικά αυτά αντικείμενα κατασκευάστηκαν από σίδερο και φελιζόλ για να παρελάσουν στο καρναβάλι της Πάτρας περίπου πριν μια δεκαετία. Αφού πετάχτηκαν, ο καλλιτέχνης υιοθετεί τα «απομεινάρια» αυτά μετατρέποντας τη λειτουργία τους από οντότητες με πεπερασμένη ταυτότητα και δεδομένη αξία σε μια καινούργια παρουσία που αναδύεται μέσα από την περιέργειά του να διαχειριστεί την κατακερματισμένη τους ευθραυστότητα. Αυτή η αυτοσχέδια εμπειρία που, κατά τύχη ή κατ’ εφεύρεση, αλλάζει την αρχική κατεύθυνση για την οποία προορίζονταν, ενεργοποιεί μια διαδικασία στοχασμού η οποία συμβαίνει κατά την πολυσύνθετη αξιοποίηση μιας παιγνιώδους παραμόρφωσης. Τα απομεινάρια καταστρέφονται, κόβονται και ξαναβάφονται υβριδοποιώντας την όποια ταυτότητα και δημιουργώντας μια πληθώρα εικόνων και υφών που εναλλάσσει τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να αντιλαμβανόμαστε χωρικές και χρονικά προσδιορισμένες πραγματικότητες de novo∙ καθώς το πάρτι συνεχίζεται.

(Κείμενο της Μαρίας Πετρίδη)