Out of scale, Έμα Χάρντι «Η φωτογραφία τραβήχτηκε κατά τη διάρκεια της Μπιενάλε της Βενετίας, μέσα σε μια εγκατάσταση του Rudolf Stingel. Είχε εκτυπώσει ένα κλασικό σχέδιο αρχαίου χαλιού το οποίο κάλυπτε όλους τους τοίχους, τα δάπεδα, και τις οροφές του Palazzo Grassi. Η γιγαντιαία κλίμακα ήταν παράξενη και νιώθαμε σαν μικροσκοπικά πλάσματα να σέρνονται σε μια τεράστια και επαναλαμβανόμενη αλληλουχία χώρων».

Tulipa Black Parrot, Έμα Χάρντι «Οι εικόνες λουλουδιών τραβήχτηκαν όλες την άνοιξη του 2017. Είχα φυτέψει και καλλιεργήσει αυτά τα λουλούδια για χρόνια και λάτρευα να τα βλέπω να ανθίζουν κάθε άνοιξη. Εκείνη την άνοιξη ήξερα ότι ήταν η τελευταία φορά που θα τα έβλεπα στο σπίτι μας και ήθελα να κάνω ένα είδος οπτικού επικήδειου. Διάλεξα μερικά από τα αγαπημένα μου και τα τοποθέτησα στον πάγκο της κουζίνας: σχιστόλιθος σημαδεμένος από τα δικά του απολιθώματα και την πατίνα 25 χρόνων πολυάσχολης οικογενειακής ζωής. Άφησα τα λουλούδια να μαραθούν λίγο, αποκτώντας μια νωθρότητα που ήταν κάπου ανάμεσα στο ζωντανό και το νεκρό. Στη συνέχεια τα φωτογράφισα αργά και προσεκτικά».

Pietà, Έμα Χάρντι «Αυτή ήταν μια εικόνα με την οποία δούλευα συχνά. Ως νεαρή κοπέλα είχα εντυπωσιαστεί πολύ από τους θρησκευτικούς πίνακες. Με δίδασκαν γι' αυτούς στα μαθήματα τέχνης στο σχολείο. Μερικοί από τους μεγαλύτερους ζωγράφους του κόσμου αφιέρωναν μεγάλο μέρος του χρόνου τους στη ζωγραφική σε θρησκευτικές σκηνές. Δεν ήταν τόσο η θρησκεία όσο ο ρομαντισμός των συναισθημάτων που με γοήτευε. Και τα χρώματα. Ας πούμε ότι όλα αυτά έμπαιναν βαθιά στα κόκκαλά μου».

The lamp was the last to leave, Έμα Χάρντι «Την ημέρα που φύγαμε από το σπίτι μας, με δυσκολία άντεξα να μαζέψω τα τελευταία πράγματα. Αυτή η λάμπα έμεινε για το τέλος, ήθελα να τη μεταφέρω μόνη μου, ήταν τόσο ευαίσθητη. Όποιος έχει μετακομίσει θα αναγνωρίσει το συναίσθημα του να αφήνεις ένα μέρος που αγαπάς, να το αφήνεις να φύγει, να σηκώνεις τους ώμους σου, να συγκεντρώνεις κουράγιο και να προχωράς. Η λάμπα, που αγοράστηκε πριν από δεκαετίες σε μια πορτογαλική αγορά, επέζησε της μετακόμισης παρά το γεγονός ότι έχασε μερικά από τα φύλλα της. Το σκίαστρο, το μετάξι του οποίου είχε αραιώσει από τα χρόνια του ήλιου, όχι. Καθώς την ξεπακετάρισα, διαλύθηκε σαν ομίχλη».

A cut finger and pebble dash, Έμα Χάρντι «Άλλη μια εικόνα από τις καλοκαιρινές διακοπές στην Κορνουάλη, μια διαφορετική χρονιά, σ' ένα διαφορετικό εξοχικό σπίτι. Η μικρότερη κόρη μου είχε κόψει το δάχτυλό της, νομίζω προσπαθώντας να τραβήξει μπέικον από ένα αγκίστρι για καβούρια (υπήρχαν μερικά καβούρια στον μπλε κουβά). Ήμουν εκεί με τη φωτογραφική μου μηχανή πάνω από τον ώμο μου, και μου άρεσε η ιδέα ότι το δράμα του κομμένου δαχτύλου καταγράφηκε σε φιλμ- και μου άρεσε το φως, τα χρώματα και η υφή του βότσαλου: είναι τραχύ - θα μπορούσατε εύκολα να γρατζουνίσετε τα δάχτυλά σας ακουμπώντας το».

Frost and fog on the school run home, Έμα Χάρντι «Έβγαλα αυτή τη φωτογραφία επιστρέφοντας από το σχολείο ένα πρωινό του Φεβρουαρίου στο Σάφολκ. Χάρηκα πολύ που είδα ότι ο παράξενος καιρικός συνδυασμός παγετού και ομίχλης, που συνήθως αποκλείουν ο ένας τον άλλον, εξακολουθούσε να ισχύει. Είχα μαζί μου τη φωτογραφική μηχανή μου και το παλτό της μικρότερης κόρης μου ήταν απόλυτα εναρμονισμένο με τον καιρό. Ως νεαρή φωτογράφος, ενώ παράλληλα είμαι μητέρα τριών μικρών παιδιών, ήθελα να είμαι ανοιχτή σε εικόνες που παρουσιάζονταν έτσι».

Taraxacum officinale (dandelion), Έμα Χάρντι

My mother and her mother, Έμα Χάρντι «Ένα πορτρέτο της μητέρας μου, που έγινε περίπου την εποχή που έκλεινε τα 80 της χρόνια. Κάθεται μπροστά σε ένα πορτρέτο της μητέρας της, ζωγραφισμένο γύρω στο 1907, όταν η μητέρα της - η γιαγιά μου - ήταν 18 ή 19 ετών. Πάνω από ένας αιώνας χωρίζει αυτά τα πορτρέτα. Παρόλο που δεν σχεδίασα αυτό το πορτρέτο για περισσότερο από λίγα λεπτά, είχα σκοπό να φτιάξω όσα περισσότερα πορτρέτα της μητέρας μου μπορούσα όσο έμενε μαζί μου και με την οικογένειά μου στο Σάφολκ. Βρίσκω το βλέμμα της μητέρας μου τόσο συγκινητικό, υπάρχουν τόσα πολλά που συγκεντρώνει: όχι μόνο την ομορφιά της, αλλά και ένα είδος παραίτησης που συνοδεύει την ηλικία της».

Coat hooks, Έμα Χάρντι «Ο γιος μου βρισκόταν σε μια φάση που σκαρφάλωνε στα δωμάτια χωρίς να ακουμπάει το πάτωμα. Εδώ έχει περάσει από έναν πάγκο, που είναι ορατός ακριβώς κάτω από το παράθυρο, σε μια σειρά από γάντζους για παλτά και πιάνει το δρόμο του κατά μήκος τους, σε στυλ υπερήρωα, επιστρέφοντας στην πόρτα, ολοκληρώνοντας το κύκλωμα. Η φωτογραφία τραβήχτηκε σε ένα σπίτι που νοικιάζαμε στην Κορνουάλη για τις καλοκαιρινές διακοπές. Το φως από το παράθυρο πιθανώς υπαγόρευσε αυτή την εικόνα: Είμαι σίγουρη ότι είδα το φως και πρότεινα ηθελημένα μια άλλη πρόκληση αναρρίχησης για να μπορέσω να βγάλω τη φωτογραφία».

Nape, Έμα Χάρντι «Η μεγαλύτερη κόρη μου δεν ήθελε να φωτογραφίζεται και συνήθως το σεβόμουν απόλυτα αυτό. Αλλά αυτή τη φορά, το φως και εκείνη ήταν τόσο ονειρικά όμορφα. Όταν σήκωσα τη φωτογραφική μηχανή μου, κατσούφιασε και προσπάθησε να βγει από το κάδρο - αλλά έβγαλα τη φωτογραφία ούτως ή άλλως. Ένιωσα άσχημα. Αυτό το διαρκές ερώτημα που εγείρει η λήψη φωτογραφιών με συνοδεύει πάντα: μπορώ, πρέπει, τολμώ; Έκλεψα αυτή τη φωτογραφία. Και αυτό δεν είναι πραγματικά εντάξει, αν και παρηγορώ τον εαυτό μου με την ευαίσθητη ομορφιά της και την κρατάω ως υπενθύμιση για να προχωρώ προσεκτικά, πάντα».

Hunting crayfish, Έμα Χάρντι «Αυτή είναι μια απλή φωτογραφία, αθώα και απρογραμμάτιστη. Η κόρη μου και μια φίλη της είναι βυθισμένες στο κυνήγι καραβίδων σε μια περιφραγμένη λίμνη. Βουτούσαν ένα δίχτυ - με δόλωμα μπέικον ή μαγειρεμένο κοτόπουλο που είχε απομείνει - στο νερό, περίμεναν λίγο και μετά σήκωναν το δίχτυ, που ήταν γεμάτο με σκούρες γυαλιστερές καραβίδες. Μετά τις έριχναν σε έναν κουβά, τις παρακολουθούσαν για λίγο και τελικά τις επέστρεφαν στη λίμνη. Λατρεύω την επικάλυψη των κεφαλιών των παιδιών, τα σχήματα που δημιουργούν τα χέρια τους, την κοινή τους πρόθεση, ενώ ο ήλιος αναπηδά στις πλάτες τους μέσα από τα ψηλά χόρτα και μέσα στη θολή λίμνη».

A Saturday afternoon, Έμα Χάρντι "Νομίζω ότι το συγκεκριμένο παπάκι λεγόταν Μάικλ. Οι πάπιες και τα παπάκια ήταν μεγάλο μέρος της ζωής μας. Μεγαλώναμε τα παπάκια στην κουζίνα σε χαρτόκουτα μπροστά από τη ζεστή σόμπα. Καθώς μεγάλωναν μέσα στα κουτιά, τα ενθαρρύναμε να ζήσουν έξω σε ένα υπόστεγο. Αλλά το καλοκαίρι, όταν οι πόρτες ήταν πάντα ανοιχτές, μπαίναμε στην κουζίνα και βρίσκαμε ένα σωρό ενήλικες πάπιες στοιβαγμένες μπροστά στη σόμπα, αγκαλιασμένες μεταξύ τους σαν να ήταν ακόμα παπάκια. Αγαπώ αυτή την εικόνα γιατί αγαπώ την ελαφρώς αδιάφορη αντίδραση της κόρης μου στον χορό του Μάικλ".