Ποιες είσαστε και τι κάνετε;

Είμαστε η Μαρίνα τζιαι η Ειρήνη, ακα οι Πασιές. Γράφουμε, μουρμουρούμε, κλαιούμαστε, κάμνουμε παράπονα, κούτζια, αστειάκια, παίζουμε πελλό. Αν εμείς οι ίδιες παλεύκουμε να πάρουμε τον εαυτό μας στα σοβαρά, μπορείτε να φανταστείτε πόσο αλλεργικές είμαστε σε πράματα που φέρουν ένα αέρα σοβαρότητας, επισημότητας τζιαι τυμπανοκρουσίας. Εθέλαμε μια κοινή διέξοδο που εν ασχολείται ιδιαίτερα με οποιαδήποτε Μαρίνα ή Ειρήνη ξεχωριστά ως ανθρώποι ή ως επαγγελματίες ή ως “creatives”. Η ανάγκη για κριτική εν στοιχειώδης στο έργο μας. Ενδιαφέρει μας το πως δένεται η καλλιτεχνική έκφραση με πολιτικές διαλεκτικές πρακτικές, η ισοροπία μεταξύ του αστείου τζιαι του σοβαρού, οι πιο ανεπίσημες τζιαι άτυπες προσεγγίσεις μέσα που διάφορες ρευστές δράσεις, είτε εικαστικές, είτε δραματικές, είτε κειμένου. Η ιδέα εγεννήθηκε σε ένα διαμέρισμα στο Λονδίνο πριν περίπου 5 χρονια, εμπνευσμένες που το εικαστικό ντούο ΦΥΤΑ, συγκεκριμένα το πως δουλέφκουν μαζί για να χλευάσουν, να περιφρονήσουν τζιαι να αποσταθεροποιήσουν θέματα αλήθειας τζιαι ταύτισης.

Γιατί Πασιές;

Τούτο εν ανοιχτό σε ερμηνείες. Γενικά το “πασιες” σαν όνομα αννοίει πολλά ενδιαφέρον συζητήσεις. Πολλοί θεωρούν την μια λέξη ταμπού με αρνητικούς υπαινιγμούς. Η χρήση της λέξης σαν κάτι που προσδιορίζει όι μόνο τις Πασιές αλλά τζιαι εμάς σαν άτομα εν κάτι που παίζει με τα κοινωνικά πρέπει. Τουτο μπορεί να ίσχυε παραπάνω το ’18 όταν εξεκινήσαμε – αλλάξαν πολλά τα πράματα (αλλά όι αρκετά). Ξεκάθαρα το χιούμορ εν ένα τεράστιο κομμάτι της ταυτότητας μας. Ακούμεν πολλές φορές σχόλια οτι “εν είμαστε πασιες”, τζιαι είμαστεν κάπως... Babe! εννα μας πείς εσύ;

Τι είναι τα συν και πλην του να δουλεύεις σαν ομάδα;

Ούλλοι εδουλέψαμε ως ένα βαθμό σε ομαδικά προτζεκτ γι’αυτό μπορείτε να φανταστείτε ποιες εντάσεις μπορούν να προκύψουν σε έτσι καταστάσεις. Το καλό μας εν ότι ξέρουμε πως να μπαλανσάρουμε τις δεξιότητες μας τζιαι εν φοούμαστε να πούμε “Κόρη μου τι κάμνεις;”. Είμαστε ίσιες μεταξύ μας τζιαι πολλά συνειδητοποιημένες για το τι μπορούμε να κάμουμε θεματικά τζιαι πρακτικά. Τα πλην εν η απόσταση κυρίως. Γενικά βρίσκουμεν τα αλλά το τέλος των Πασιών προβλέπεται να εν ισάξιο αρχαίας τραγωδίας γεμάτο φόνο και φθόνο – όι διότι εννα μαλώσουμε μεταξύ μας αλλά διότι θα εκάμναμε τα πάντα για να εξασκήσει η Μαρίνα το πτυχίο θεάτρου.

Πρόσφατα συμμετείχατε στο Sessions. Τι μάθατε από αυτή την εμπειρία;

Τα Sessions εδώκαν μας τον πάτσο που εχρειαζούμασταν για να μοιραστούμε τις σκέψεις μας με τρόπο ανάλαφρο αλλά τζιαι βαθυστόχαστο. Αρχίσαμε ένα newsletter που σιγά σιγά έκαθόρισε την φωνή μας πέραν που το ψηφιακό σανίδι των social media. Ήταν μια διαδικασία ίσης συνεργασίας με τα παιθκιά του sessions που έπιασε την θεωρία της συλλογικής δράσης τζιαι έκαμεν την πράξη. Εδώκαν μας την ευκαιρία να λάβουμε μέρος σε κάτι πρωτότυπο που άφησε εποχη τζιαι πιο σημαντικά εδώκαν μας τον αέρα να είμαστε οι Πασιές χωρίς κανένα ίχνος μετάνοιας ή ανησυχίας.

Πώς βλέπετε την πολιτιστική σκηνή της Κύπρου; Πώς θα θέλατε να εξελιχτεί;

Με τα μάτια babe. Το vibe εν ότι είμαστε όλοι πολύ σοβαροί και σπουδασμένοι και συχνά χρησιμοποιούμε μια απρόσιτη ακαδημαϊκή γλώσσα που κάποτε αποξενώνει πολλούς. Αν ένα που τα μεγάλα προβλήματα της Κύπρου εν ότι ΔΕΝ υπάρχει πολιτισμική συνείδηση (μεγάλο κουτί Πανδώρας), στην τελική εν βοηθά η επισημοποίηση του πολιτισμού. Καταλήγει να εν θέμα στάτους τζιαι ευκαιριών, “σωστής” εκπαίδευσης, επιφανειακής προσέγγισης, buzzword bingo, ένα χόμπυ για τους λίγους τζιαι τους μερικούς. Τζιαι ΠΡΟΣ ΘΕΟΥ έν έχουμε θέμα με ακαδημαϊκές προσεγγίσεις (τιζαι εμείς είμαστε προϊόντα των πανεπιστημίων), αλλα εσιέσαμεν το; We wonder…

Ναι μεν είμαστε haters αλλά να πούμε τζιαι τα καλά! Το καλό με την σκηνή της Κύπρου εν ότι αρνείται να παραδοθεί στα εμπόδια που εμφανίζουνται ασταμάτητα τζιαι ασύστολα μπροστά της. Η αλήθκεια εν ότι είμαστε ένα νησί γεμάτο με ταλέντο, όρεξη τζιαι πρωτοβουλία τζιαι παρόλο που δεν έχουμε υποδομές (κρατικές, κοινωνικές, οικονομικές κτλ) για να στηρίξουμε τουτα που θέλουμε να κάμουμε, σχεδόν πάντα βρίσκουμε τρόπους. Τούτο βεβαίως μακάρι να μεν ήταν ανάγκη να το πούμε. Εν πιστεύκουμε στην οπισθοδρομική αντίληψη του πολυμήχανου τζιαι πεινασμένου καλλιτέχνη που πρέπει αιωνίως να γεμίζει τον πίθο των Δαναΐδων για να ταΐζει ένα κοινό που, που την μια εν χορταίνει τον πολιτισμό, αλλά που την άλλη εν του διά ουσιαστική αξία. Φαίνεται να είμαστε καταδικασμένοι σε σισύφειο μαρτύριο. Αλλά ντά, we move.

Ετοιμάζετε κάποια μελλοντικά πρότζεκτ;

Θα μπορούσαμε να σας πούμε, αλλά μετά θα πρέπει να σας σκοτώσουμε.