Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 92 ετών η σπουδαία και πρωτοπόρος κεραμίστρια και γλύπτρια Νίνα Ιακώβου.

Ήταν η πρώτη Κυπρία που παρακολούθησε γλυπτική στη Σχολή Καλών Τεχνών στη δεκαετία του 1950 –πριν από την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα– και μαθήτευσε σε εργαστήρια επωνύμων δασκάλων της Νεότερης Ελληνικής Τέχνης.

Εμπνεόμενη από την παραδοσιακή τεχνική, μέσα από το έργο της κράτησε ζωντανή την παραδοσιακή κεραμική, δουλεύοντας σε διάφορες παραλλαγές τις μοναδικές ανθρωπόμορφες κούζες της Αμμοχώστου, τις «κουκουμάρες», οι οποίες σηματοδοτούν μεγάλο μέρος του έργου της και με τις οποίες έχει ταυτιστεί το όνομά της.

Γεννήθηκε στο Βαρώσι, το 1931. Ο παππούς της ήταν ο ιερέας της εκκλησίας του Σταυρού, οι θείοι του παππού της, ο Ιγνάτιος και ο Μητροφάνης, υπήρξαν ηγούμενοι στο Μοναστήρι του Μαχαιρά και ασχολήθηκαν με την αγιογραφία. Ο πατέρας της ήταν ο δάσκαλος Αρσένιος Νικολαΐδης, που είχε ασχοληθεί με τη λαογραφία.

Φοίτησε στο Γυμνάσιο Αμμοχώστου σε μια εποχή που δεν είχε καθηγητή τέχνης. Εκδήλωσε το ενδιαφέρον της για τη ζωγραφική σε πολύ μικρή ηλικία. Μοναδική διέξοδος για να εκφράσει το ταλέντο της ήταν η κατασκευή των σκηνικών στις μαθητικές παραστάσεις. Τελειώνοντας το γυμνάσιο επεδίωξε να σπουδάσει τέχνη, κάτι όμως που δεν έγινε παρά μόνο όταν έγινε 21. Εξοικονόμησε μερικά λεφτά πήγε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, όπου φοίτησε ένα ακαδημαϊκό έτος, μεταξύ 1953-54, κοντά στον καθηγητή της κεραμικής Γιώργη Γεωργίου.

Επέστεψε στην Κύπρο, παντρεύτηκε και απέκτησε δύο κόρες. Δέκα χρόνια μετά, ξαναγύρισε στην Αθήνα με υποτροφία της Μορφωτικής Υπηρεσίας και φοιτά ξανά κοντά στον Γιώργη Γεωργίου.

Επιστρέφοντας στην Κύπρο ήρθε σε επαφή με την αρχαία κυπριακή πλαστική, στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Βαρωσιού, που ήταν δίπλα στο σπίτι τους, και έμαθε την τεχνική της αρχαίας κυπριακής τερακότας και των γλυπτών από την αρχαιολόγο Αγγελική Πιερίδη. Σημαντική καμπή στην τέχνη της αποτέλεσε η γνωριμία της με την κουκκουμάρα, την ανθρωπόμορφη στάμνα της παραδοσιακής κεραμικής της Αμμοχώστου. Έκτοτε, η κουκκουμάρα υπήρξε η βάση της δουλειάς της. Εκεί, στο κουζαρκό του Μουσουπέτρου, κοντά στην εκκλησία της Αγίας Τριάδας, μαθαίνει την παραδοσιακή τέχνη του πηλού και δημιούργησε τα πρώτα της έργα, τα οποία έψηνε μαζί με τις γλάστρες και τις βάττες των αδελφών Μουσουπέτρου.

Στην Αμμόχωστο δούλεψε σε μια εποχή που η πόλη γνώριζε μεγάλη άνθιση και φιλοτέχνησε πολλά έργα για να ξενοδοχεία που κτίζονταν τότε.

Το 1974 με την τουρκική εισβολή εγκατέλειψε την πόλη της και εγκαταστάθηκε Λάρνακα όπου έζησε μέχρι σήμερα. Τον Ιούλιο του 1997 η βασανιστική εμπειρία της εισβολής βγήκε με την «Κραυγή» και αργότερα με τα έργα «Διαμαρτυρίες» και τον «Πόλεμο».

Φωτογραφίες Μαρίνα Σχίζα με πληροφορίες από polignosi.com