Του Χασάν Σαντούν

Πέρα απ’ αυτή την ατέλειωτη θάλασσα
Έφυγα και δεν κοίταξα ποτέ ξανά πίσω
Στο ερείπιο που φώλιασε στην ψυχή μου
Απ’ τα χέρια εκείνου του θλιβερού νανουρίσματος που αποκαλούμε «σπίτι»
Έτσι όταν η θλίψη ξεπλένει την καρδιά μου με δάκρυα αλμυρά,
Μπορώ να βλέπω μέσα μου
Ένα βουνό απογοήτευση να κοιμάται ήσυχο

Δεν θα την ξεπεράσουμε ποτέ αυτή τη ναυτία
Όπου κι αν πιάσουμε λιμάνι
Και θα ξερνάμε πάντα τα όνειρά μας,
Τις αναμνήσεις μας
Και τα πρόσωπα εκείνων που αφήσαμε πίσω,
Μέχρι να φτύσουμε το τελευταίο κομμάτι πατρίδας και να πεθάνουμε.

~ Ο Ghassan Sadoon υπήρξε αιτητής πολιτικού ασύλου στην Κύπρο. Το ποίημά του ακούστηκε στο ντοκιμαντέρ της Ίβα Ραντιβόγιεβιτς Evaporating Borders, 2014. Ελεύθερη μετάφραση από την αγγλική γλώσσα: Κατερίνα Στεφάνου, Μερόπη Μωυσέως

Το ποίημα δημοσιεύθηκε στην ειδική έκδοση «Θάλασσα κυρίως ταραγμένη» Καλοκαίρι 2020.

Εικόνα:Στιγμιότυπο από το βίντεο "Murmur" του Αλέξανδρου Πισσούριου

Από την ίδια έκδοση διαβάστε ακόμη:

~ Η θάλασσα, μια φάτα μοργκάνα – της Μαρίας Χατζημιχαήλ

~ Διαχρονικοί στίχοι για τη θάλασσα – της Ελλης Παιονίδου

~ Τα σκυλιά της θάλασσας – της Λουίζας Παπαλοΐζου

~ Θάλασσα κυρίως ταραγμένη - της Μερόπης Μωυσέως

~ Μια Χάππυ Νταίη – της Ηλιάνας Ανδρεαδάκη

~ Murmur – του Αλέξανδρου Πισσούριου

~ Ναυτία – του Χασάν Σαντούν

~ Ένα δύσκολο ταξίδι – του Ιμπραχίμ Καμαρά

~ Η θάλασσα – του Ντίνου Χριστιανόπουλου