Συνέντευξη στην Κατερίνα Μιχάηλου

Μέσα από τη ξεχωριστή παράσταση, «Ας ερχόσουν για λίγο», αποτελούμενη από λόγο, τραγούδι και ήχο, «συστήνεται» στο κοινό η ερμηνεύτρια του Αττίκ και άλλων συνθετών. Η βελούδινη φωνή της Δανάης Στρατηγοπούλου αναβιώνει μέσα από μία συνθήκη μελοποιημένης αφήγησης, σε ένα συνδυασμό θεάτρου και μουσικής.

Για το αφιέρωμα αυτό μίλησε στο ραδιόφωνο «Πολίτης 107,6» και στο πολιτιστικό ένθετο «Τι παίζει», η Έλενα Χατζηαυξέντη.



Πώς προέκυψε η ιδέα για την παράσταση αυτή;

Ήθελα πάντα να κάνω ένα αφιέρωμα γι’ αυτήν, απλώς φοβόμουν κατά πόσο θα τη γνώριζε το ευρύ κοινό. Έτσι ξεκινήσαμε δειλά-δειλά να στήνουμε αυτή την παράσταση με τον Αντρέα Παπαπέτρου-  που είναι στο πιάνο και στις ενορχηστρώσεις.

Τί είναι αυτό που καθιστά την παράσταση τόσο ξεχωριστή, ώστε να γνωρίζει μεγάλη ανταπόκριση από το κοινό;

Πιστεύω πως σε αυτή την επιτυχία συμβάλει ο συνδυασμός θεάτρου και μουσικής. Είναι μία παράσταση που δίνει πολλές πλευρές αυτής της προσωπικότητας, καθώς γίνομαι η Δανάη  και εξιστορώ ιστορίες από τη ζωή της: πώς ανέβηκε στη σκηνή, πώς βρήκε το πρώτο της φόρεμα,  τι τραγούδια έγραψε, τις σκέψεις της γύρω από τη ζωή.

Προσεγγίζω αυτή την πρόκληση με μεγάλη χαρά και νιώθω ότι το κάνω τίμια προς το πρόσωπό της.

Γιατί θαυμάζεις αυτή τη δημιουργό;

Είναι πολλοί οι λόγοι. Η αλήθεια είναι ότι τη λατρεύω και πιστεύω ότι έχει επηρεάσει και τις δικές μου ερμηνείες. Είναι σίγουρα μια πολύ ιδιαίτερη ερμηνεύτρια και φυσικά έχει πει τραγούδια που έχουν αφήσει ιστορία, όπως είναι το «ας ερχόσουν για λίγο», «τ΄ οργανάκι» και πολλά άλλα. Πέρα από τα κομμάτια της όμως, η ίδια έχει κάνει κι ένα άλλο μεγάλο έργο που εγώ ανακάλυψα στήνοντας αυτή την παράσταση. Δε γνώριζα ότι είχε κάνει τόσες μελέτες κι ότι είχε γράψει σπουδαία ποιήματα. Γι΄ αυτό και θεωρώ πολύ σημαντικό να δίνουμε φόρο τιμής σε αυτά τα άτομα και να τα φέρνουμε ξανά στη μνήμη μας.

Η Δανάη Στρατηγοπούλου αναφέρει για τον εαυτό της ότι κατά τύχη έγινε τραγουδίστρια

Πρέπει να είναι μεγάλο το μερίδιο ευθύνης για σένα που γίνεσαι για λίγο αυτή η σπουδαία προσωπικότητα.

Ναι είναι μεγάλη η ευθύνη, αλλά προσεγγίζω αυτή την πρόκληση με μεγάλη χαρά και νιώθω ότι το κάνω τίμια προς το πρόσωπό της. Δεν τελειώνει ποτέ το τι μπορείς να πεις γι΄ αυτήν, καθώς δεν  είναι μόνο τραγουδίστρια. Υπήρξε επίσης και μια σπουδαία ποιήτρια, μεταφράστρια και δασκάλα. Η ίδια μάλιστα αναφέρει ότι «κατά τύχη έγινε τραγουδίστρια». Θα μπορούσα λοιπόν, να κάνω μία σειρά από δέκα διαφορετικές παραστάσεις, αφιερωμένες στη Δανάη και κάθε φορά ν΄ αφηγούμαι άλλα πράγματα.

Ανεξάρτητα με αυτή την παράσταση, ήταν πάντοτε αυτά τα ακούσματά σου;

Όλο αυτό το ρεπερτόριο, που τοποθετείται χρονικά από το 1900 μέχρι το 1960,  με το οποίο ασχολούμαι εδώ και αρκετά χρόνια και το οποίο περιλαμβάνει τραγούδια του μεσοπολέμου κυρίως,  το γνώρισα στην Ελλάδα.  Πηγαίνοντας εκεί, όπου ξεκίνησα να σπουδάζω ηθοποιός στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, στη Θεσσαλονίκη,  άρχισα να ακούω αυτά τα κομμάτια, κι αμέσως συνδέθηκα μαζί τους. Μ ‘αρέσει αυτή η μουσική που δεν είναι «βίαιη» στο αυτί μου, που έχει μια ιδιαίτερη μελωδία, και φοβερά ποικίλματα μουσικά. Είναι απίστευτο το πώς αυτά τα τραγούδια ενώ  αφηγούνται ιστορίες τραγικές, και μιλούν για το θάνατο, κρύβουν  τέτοιο φως και τέτοια αρμονία μουσική, που εμένα μου κάνει καλό.

*Παραστάσεις: 07/02 στην αίθουσα «Μελίνα Μερκούρη» στις 20:30, 08/02 στο Μουσείο «Πλουμιστό Ψωμί» στη Λεμεσό στις 20:30.