Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Είχα ξανακούσει για το έργο του Άριελ Ντόρφμαν και το είδα πρώτη φορά στο Δημοτικό Θέατρο Λατσιών, με την Κατερίνα Λέχου, τον Αλέξανδρο Σταύρου και τον Μάνο Ζαχαράκο. Είναι έργο πλήρως πολιτικό, όχι μόνο στο θέμα (μια γυναίκα που είχε βασανιστεί κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Πινοσέτ κρατάει όμηρο έναν άντρα που πιστεύει πως ήταν ο βασανιστής της), αλλά και στη δομή του: την άτυπη «δίκη» του γιατρού και τις διαπραγματεύσεις του ζευγαριού για το τι είναι συμβιβασμός στη δικαιοσύνη και τι απαραίτητη υποχώρηση. Ο θεατής βρίσκεται σχεδόν να ελπίζει στην ενοχή του γιατρού, για να μπορέσει έτσι να ταυτιστεί χωρίς ενοχές με την ηρωίδα – όμως ο συγγραφέας δεν θα δώσει αυτή την άφεση τόσο εύκολα. Όλα αυτά, ο σκηνοθέτης και οι ηθοποιοί τα απέδωσαν ικανοποιητικά, αν και ο Ζαχαράκος έφτανε κάποτε στην υπερβολή. Οι Λέχου και Σταύρου όμως, παρά τις προκαταλήψεις για τους «τηλεοπτικούς», ενσάρκωσαν το ζευγάρι με τρομακτική ένταση, με την Λέχου ειδικά να εκμεταλλεύεται πλήρως τη γνώριμη εικόνα της, για να κάνει τις νοικοκυρές που πήγαν να τη δουν για τον γνωστό λόγο, να αισθανθούν κάπως άβολα.

Δημοσιεύθηκε στο «Π» στις 22 Μαϊου 2011.