Γράφει η Μερόπη Μωυσέως
Αξιόλογο κινηματογραφικά αλλά ασταθές οργανωτικά, το φετινό Φεστιβάλ της Πράσινης Γραμμής [το οποίο συνεχίζεται μέχρι και την ερχόμενη Τετάρτη] άνοιξε την περασμένη Κυριακή και την Τρίτη πρόβαλε την ταινία «Αμνηστία», του Μπουγιάρ Αλιμάνι, στην αίθουσα Ειρήνη της οδού Λήδρας, στην παρουσία του ίδιου του σκηνοθέτη. Αλβανός που ζει στην Ελλάδα από το 1992, ο Αλιμάνι κατάφερε πέρυσι να πάρει την ταινία του -την πρώτη αλβανική- στο κινηματογραφικό φεστιβάλ του Βερολίνου. Και να πάρει το βραβείο του τμήματος «Φόρουμ», όπου προβλήθηκε. Στη Λευκωσία, η ταινία προβλήθηκε ενώπιον είκοσι περίπου ανθρώπων. Στην Μπερλινάλε προβλήθηκε -σε σαφώς μεγαλύτερες αίθουσες- έξι φορές και όλες οι προβολές ήταν sold out. «Δεν με νοιάζουν τα κόκκινα χαλιά και οι ωραίες αίθουσες. Είμαι εδώ γιατί ξέρω πόσο σημαντική είναι η προσπάθεια της διοργάνωσης ενός φεστιβάλ δίπλα στην πράσινη γραμμή, στην Κύπρο», μου είπε καθώς τον συνόδευα στο ταβερνείο της παλιάς Λευκωσίας μετά την προβολή της ταινίας του.Μιας ταινίας πραγματικά εντυπωσιακής. Αργά, χωρίς επιτήδευση πλάνα, κομμένα το ένα μετά το άλλο σε μια απίστευτη συνοχή εικόνων που αποτέλεσαν την ιστορία του Αλιμάνι. Μια ιστορία σιωπηρή, βασισμένη στο πραγματικό γεγονός του εκδημοκρατισμού του σωφρονιστικού συστήματος της Αλβανίας, ελέω Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μια γυναίκα και ένας άντρας επισκέπτονται τους συντρόφους τους, αντίστοιχα, στη φυλακή μία φορά το μήνα, οπότε λαμβάνει χώρα και η συνεύρεση. Καταλήγουν να αναπτύξουν μια ερωτική σχέση οι ίδιοι. Στη χρονική, ωστόσο, στιγμή της Αλβανίας των δύο ταχυτήτων. Η γυναίκα ζει με τον πεθερό της, ο οποίος διαφυλάσσει την τιμή της οικογένειας. Η ταινία εστιάζει στον αλβανικό βορρά, στις παρυφές της νέας Αλβανίας. Καμιά εικόνα της σύγχρονης χώρας. Δεν είναι άλλωστε τουριστικό προϊόν. Ωστόσο, η εικόνα δεν ακυρώνει την ιδέα του σύγχρονου κόσμου. Οι άνθρωποι λειτουργούν στα δύο επίπεδα του παλιού και του νέου, όχι τα κτήρια. Κι αυτή είναι μία ακόμη επιτυχία του Αλιμάνι, ανάμεσα στις πολλές της σκηνοθετικής του δεινότητας.
Το τέλος είναι κρίμα να το πω. Ο Αλιμάνι, πάντως, θέτει πολλά ζητήματα στο φιλμ του: η ανεργία, ο ανεκπλήρωτος έρωτας, τα κοινωνικά «πρέπει». Πολυεπίπεδη, αλλά ευανάγνωστη η «Αμνηστία». Και ο Αλιμάνι, ακομπλεξάριστος και χωρίς πολλές προσδοκίες, μπορεί να πήρε το βάπτισμα του πυρός για μια ολόκληρη χώρα στην Μπερλινάλε, περπάτησε όμως το κόκκινο χαλί με την αυτοπεποίθηση ενός μεγάλου σκηνοθέτη.
Δημοσιεύθηκε στις 3 Απριλίου 2011 στο «Π».
