Γράφει ο Γιώργος Κακούρης
«Δεν θέλουμε να πούμε ακόμα μια ιστορία - τα πράγματα έτσι έχουν».
Το τέλος του «Κυνόδοντα», της ταινίας που είδαμε στο Πάνθεον στο πλαίσιο των Κινηματογραφικών Ημερών Κύπρου δεν λέει απλώς αυτό - σου το τρίβει στα μούτρα κοροϊδεύοντας όσα περίμενες να δεις, ό,τι περίμενες να σου παραχωρήσει για να νιώσεις κάπως καλύτερα για την κατάντια των ηρώων της αλλά και αυτού του λάθους που σε αναγκάζει να δεις γύρω σου χωρίς να το καταλάβεις.
Μια οικογένεια ζει απομονωμένη στο σπίτι της έξω από κάποια πόλη. Τα παιδιά, ένα αγόρι και δύο κορίτσια, δεν έχουν βγει ποτέ έξω από τον κήπο και όλη τους η ζωή και η θεώρηση της πραγματικότητας ελέγχεται από τους γονείς τους που τους μαθαίνουν πως θα είναι έτοιμα για τον κόσμο μόνο όταν βγει ένας από τους κυνόδοντές τους (οι οποίοι όχι, δεν βγαίνουν). Το μόνο άτομο που έρχεται από τον έξω κόσμο είναι μια νεαρή γυναίκα που σε τακτά διαστήματα φέρνουν για να ικανοποιεί τις σεξουαλικές ορμές του γιου τους, η οποία θα αποδειχθεί ο αστάθμητος παράγοντας που θα σπρώξει την οικογένεια στα άκρα (τους και μας).
Από την πρώτη σκηνή, η ταινία σού δίνει τους κανόνες, το κλειδί ή το υπόμνημα για το πώς να την καταλάβεις, πώς να την ξεκλειδώσεις. Αν είναι μια ιστορία, είναι περισσότερο μια ιστορία από έναν προαστιακό Μπέκετ, μια κωδικοποίηση πραγμάτων που ίσως ήδη ξέρεις έτσι ώστε να γίνουν πιο υποφερτά μέσω της απόστασης και ταυτόχρονα πιο ανυπόφορα μέσω της βίας τους.
Είναι δηλαδή μια ταινία προκλητική, με την πλήρη όμως έννοια της λέξης. Δηλαδή όχι επειδή όσα συμβαίνουν στην οθόνη είναι τρόπον τινά ανήθικα (όπως παραπονέθηκε ένας φίλος μετά την προβολή) αλλά επειδή σε προκαλεί να δεις τα ανήθικα στοιχεία της οικογενειακής μας πραγματικότητας. Οι γονείς επιβάλλουν στα παιδιά νέες έννοιες για τις λέξεις και ο σκηνοθέτης επιβάλλει σε εμάς νέους κώδικες που αλλάζουν την πρόταση χωρίς να αλλάζουν το νόημά της, κάνοντας τους βάναυσους γονείς να φαντάζουν στοργικοί.Ποιος Φον Τρίερ και αηδίες; Ο "Αντίχριστος" ήταν μια ταινία ενδιαφέρουσα όμως δεν ήξερα γιατί επέμεναν οι κριτικοί ντε και καλά να συγκλονιστώ. Ίσως έλειπε μια αλήθεια που να ξεκλειδώνει κάτι προσωπικό ή συλλογικό στον [μεσογειακό] θεατή. Όμως η οικογένεια του "Κυνόδοντα" υπάρχει, και το προκλητικό και αλλόκοτα οικείο είναι η ανησυχία σε ποιο βαθμό μάς αντικατοπτρίζει.
Δημοσιεύθηκε στις 18 Απριλίου 2010 στο «Π».
