Γράφει ο Γιώργος Κακούρης
Πότε είδατε τις πλατείες της Λευκωσίας να γεμίζουν; Όχι με πεζούνια, ή αθκειασερούς, αλλά με κόσμο, διαδηλωτές, πανό, συνθήματα. Μόνο ίσως σε κάποιες παλιές φωτογραφίες, με λαοθάλασσες να μαζεύονται μπροστά στην Αρχιεπισκοπή με επίσημη έγκριση του καθεστώτος για να υμνήσουν τον Μακάριο. Ίσως και σε παλιότερες, να διαδηλώνουν για εθνικούς λόγους ή σε άνευρα, άχρωμα συλλαλητήρια για το Μόνο Πρόβλημα της Κύπρου.
Ουσιαστικά όμως, θυμάστε εσείς καμιά φορά λαοθάλασσες, ή έχετε ακούσει ιστορίες για λαοθάλασσες εδώ γύρω αυτές τις τελευταίες δύο τρεις δεκαετίες; Για διαμαρτυρίες που να μην έχουν την έγκριση της μιας ή της άλλης εξουσίας; Πότε χρειάστηκε η αστυνομία να προστατέψει το κτήριο της Βουλής; Ή οι πάντες πάντα μένουμε σπίτια μας χωρίς να είμαστε τόσο σίγουροι γιατί, και χωρίς καν να υπάρχει κέρφιου; Πού είναι οι επαναστάτες μας και πού τους κρύψαμε;
Όταν βλέπεις το Κάιρο στις ειδήσεις, δεν βλέπεις τους υπανάπτυκτους Άραβες που μας έμαθαν να φανταζόμαστε, δεν βλέπεις τις παραγκουπόλεις και τη μιζέρια [αν και ξέρεις πως δεν κρύβονται μακριά από τα πλάνα]. Βλέπεις όμως μια πόλη που ανασαίνει ιστορία, όπου η κλίμακα είναι μεγάλη και ο κόσμος της νιώθει σχεδόν υποχρεωμένος να βγει στους δρόμους γιατί αυτό επιβάλλει η ίδια η δομή της και η αφήγηση που κρύβεται μέσα της.
Ποια είναι η αφήγηση της Λευκωσίας; Εμφανίστηκε ξανά πριν δύο Παρασκευές στην πλατεία Ινονού όταν μερικές χιλιάδες άνθρωποι διάλεξαν για σκηνικό τους ένα από τα ωραιότερα κομμάτια της πόλης για να διαμαρτυρηθούν κατά της οικονομικής πολιτικής των ηγετών τους και της Τουρκίας.
Δεν είναι αρκετό να αναρωτηθούμε ή να διαπιστώσουμε πως εκείνη τη μέρα η Λευκωσία ήταν δύο πόλεις, με τη μία να μη γνωρίζει την ύπαρξη της άλλης. Αυτά έχουν πλέον γίνει γνωστά και κοινότυπα. Στην πραγματικότητα όμως δεν υπάρχει κάθε δυνατότητα οι δύο όψεις της πόλης να συναντηθούν; Είναι δυνατόν τα τραγούδια από την πλατεία Ινονού να μην ακούγονταν μέχρι τη Λήδρας; Τα μαύρα μπαλόνια που άφησαν οι διαδηλωτές στον αέρα να μην στοίχειωσαν τον ίδιο ουρανό; Να σταμάτησαν στην Πράσινη Γραμμή;
Φαντασιωνόμαστε δημόσιους χώρους και πλατείες και τους βαφτίζουμε με κάθε πολεοδομικό όρο που μπορούμε να σκεφτούμε, υπερασπιζόμαστε την ανάγκη της ύπαρξής τους λέγοντας πως αυτό είναι που μας λείπει. Όμως τι θα τους κάνουμε; Με τι θα τους γεμίσουμε; Αρκούν περισσότεροι άνθρωποι να βολτάρουν τις Κυριακές; Αρκούν ένα δύο παραπάνω καφενέδες;
Περισσότερα μαύρα μπαλόνια πότε θα δούμε;
Δημοσιεύθηκε στις 6 Φεβρουαρίου 2011.
