Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Κάποτε, θυμάμαι, στο πανεπιστήμιο είχα ανακαλύψει την εξής "ταχινόπιτα" [με τη χαρά και αίσθηση μεγάλου επιτεύγματος που συνοδεύει κάθε φοιτητική ταχινόπιτα]: ότι στην Κύπρο, σε αντίθεση -και καλά- με τη χώρα όπου βρισκόμουν, τα πάντα στο "είναι" μας, στον τρόπο σκέψης και τη ψυχοσύνθεσή μας διαποτίζονται από την πολιτική, ευρύτερα, και το Κυπριακό, συγκεκριμένα. Το ότι το πρόβλημα κατάντησε να καθορίζει υπόγεια τα πάντα για τον καθένα μας, άσχετα αν δεν ασχολούμαστε πλέον καθόλου μαζί του, δεν είναι κάτι καινούργιο - δεν ανήκουμε σε κάποιο ξεχωριστό ανθρώπινο είδος όπου η πολιτική λειτουργεί διαφορετικά. Η πολιτική κουλτούρα και τα προβλήματα της κάθε χώρας, άλλωστε, καθορίζουν τα πάντα κι εκεί. Μέχρι και η Μπρίτνεϊ Σπίαρς [τη θυμάται κανείς;] έχει ανάλογη πολιτική διάσταση με αυτήν που έχει και ο Άι Ουέιουεϊ [τι εννοείτε ποιος; Στη σελίδα 5]. Απλώς η χώρα, και περισσότερο η Λευκωσία, είναι φορτισμένη από την πολιτική και γι' αυτό κάθε μας πράξη είναι πολιτική έκφραση, συνειδητή ή ασυνείδητη, όπως φαντάζομαι θα είναι και η ζωή στην Ιερουσαλήμ, τη Βηρυτό, το Μπέλφαστ και το Πορτ-ο-Πρενς, με διαφορετικά επί μέρους χαρακτηριστικά, με διαφορετικούς τρόπους έκφρασής του. Το σκεφτόμουν γυρίζοντας σε κάποιους δρόμους της παλιάς Λεμεσού, την οποία ομολογουμένως δεν ξέρω και τόσο καλά, παρατηρώντας πως δεν υπήρχαν συνθήματα στους τοίχους όπως αυτά που συνηθίσαμε να βλέπουμε εδώ για "φασίστες", "ξένους", και "γελαστά" ή όχι νεοφανή κόμματα. Μου θύμιζε κάπως αυτό που έβλεπα όταν ήμουν ακόμα γυμνάσιο, όπου το γκράφιτι περιοριζόταν στις ομάδες του καθενός και στη σειρά κατάταξης στο στρατό. Και θυμήθηκα ότι πλέον στη Λευκωσία κάθε πράξη είναι πολιτική πράξη. Ακόμα και όταν συνάδελφοι μιας φίλης μου, λογιστές, αναλογιστές ή κάτι τέτοιο παρεμφερές επάγγελμα, ανακοίνωσαν ότι δεν υπήρχε περίπτωση να τη συναντήσουν στην παλιά Λευκωσία, λες και η τάφρος είναι ακόμα γεμάτη νερό [και ίσως κροκόδειλους]. Θυμήθηκα τους λυπηρούς μεσήλικους ή μη, που περνούν απέναντι για καζίνο και φτηνές πουτάνες, τη μειοψηφία των ιδεαλιστών που περνούν απέναντι για να βρουν μια ελπίδα σε κάποιο πρόγραμμα γραφειοκρατικής συμφιλίωσης των διεθνών οργανισμών [μέχρι να χάσουν τον ιδεαλισμό τους και να καταλήξουν στις Νέες Δυνάμεις ή, στις χειρότερες περιπτώσεις, στο ΔΗΚΟ], όσους περνούν έστω για μια έξοδο στην Κερύνεια [εκεί που όπως νομίζουν δεν τους ξέρει κανείς... ξέρετε εσείς] και όσους αρνούνται να περάσουν για λόγους πατριωτικούς ["δεν είμαι τουρίστας στην πατρίδα μου"] ή απλώς απαξίωσης. Όλες αυτές είναι πολιτικές θέσεις, και εμπεριέχονται απλά στο πού θα πας για καφέ, ή πού μένεις, πέρα από το τι ψηφίζεις ή τι [ή ποιον] ψωνίζεις. Η σχιζοφρένεια της Λευκωσίας μάς αναγκάζει όλους -ενώ η αποχή μεγαλώνει και απομακρυνόμαστε από τα σφαγεία των κομμάτων- να πάρουμε πολιτικές αποφάσεις βάσει των προσωπικών μας "θέλω" και συμπεριφορών και όχι βάσει του πού νομίζουμε ότι πρέπει να στεκόμαστε ανάλογα με την οικογένεια και το μισθό μας. Η σχιζοφρένεια της Λευκωσίας, ίσως, στο τέλος τέλος, να μας κάνει λίγο λιγότερο σχιζοφρενικούς.

Δημοσιεύθηκε στις 10 Απριλίου 2011.