Γράφει ο Γιώργος Κακούρης
Μια Πρωτοχρονιά, όταν ήμουνα μικρό[τερο]ς πήρα το πρώτο μου αυτοκίνητο, ένα γκρίζο Austin Metro με το όνομα Μάργκαρετ [από τη Θάτσερ], και κατευθύνθηκα στην περιοχή της βιομηχανικής του ΣΟΠΑΖ. Είχε μόλις γυρίσει ο χρόνος, όλοι οι έφηβοι είχαν βρει τον τρόπο να ξεγλιστρήσουν μετά το countdown του ΡΙΚ, και μαζευτήκαμε με μια παρέα πότε σε ένα κλαμπ, πότε μπαρ, πότε μουσική σκηνή, αρκετά μακριά από τα καφέ όπου σύχναζαν οι υπόλοιποι συμμαθητές και συμμαθήτριές μας ψάχνοντας για γαμπρούς/νύφες, λογιστές/φιλόλογους [η δουλειά δεν είναι ντροπή] ώστε να νιώθουμε εναλλακτικοί και διαφορετικοί και μόνο που κατευθυνόμασταν εκεί.
Δεν θυμάμαι πολλά περισσότερα από εκείνο το βράδυ, εκτός από το ότι ίσως εκεί δοκίμασα το πρώτο [και τελευταίο] μου τσιγάρο και πως, παραδόξως, οδήγησα και στην επιστροφή. Αυτό όμως που θυμάμαι είναι η ηλεκτρονική μουσική που υπάρχει μόνο για να τη χορεύεις, και οι άδειες εκτάσεις από και προς το κλαμπ, η αίσθηση πως πας σε road trip στη μέση της πόλης, τα φώτα του άλλου μοναχικού αυτοκινήτου που έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση.
Στον ίδιο δρόμο, με ένα γκρίζο πάλι αυτοκίνητο, κι όμως σε χειρότερη κατάσταση από τη Μάργκαρετ [γι' αυτό σκέφτομαι "Παυσανίας"], βρέθηκα πριν κάτι Παρασκευές κατευθυνόμενος αυτή τη φορά σε ένα πάρτι. Πάλι παρέα συμμαθητών, εντελώς διαφορετική αυτή τη φορά, με κάποιους που περίμενα να δω και κάποιους που δεν το περίμενα, τυχαίες συναντήσεις με κόσμο που είχα να δω χρόνια ή είχα δει το ίδιο απόγευμα.
Και το πιο εκπληκτικό, όπως είπε και ένας φίλος μου, πρώην συμμαθητής, πρώην Βερολινέζος, νυν διάφορα, είναι το πόσος κόσμος είχε εμφανιστεί σε ένα πάρτι που διαφημίστηκε, κατά πως φαίνεται, αποκλειστικά μέσω ίντερνετ. Και πώς βρέθηκαν ξαφνικά όσοι ήξερα να μιλούν για ένα πάρτι; Ήταν ο φετιχισμός της παλιάς αποθήκης; Η έξυπνη διαφήμιση; Η αίσθηση πως εδώ γίνεται κάτι "hip" και "cool"; Ή ήταν που ανακαλύψαμε πάλι τη μαγεία του να παίρνεις το αυτοκίνητο και να μπαίνεις στους έρημους δρόμους των ακάμωτων, όπως τότε;
Είχες την αίσθηση πως όλοι αυτοί οι περίεργοι που αλλού τους λένε χίπστερς, που αλλού κάποιοι ντόπιοι τους μισούν και κάποιοι τους βλέπουν σαν δύναμη δημιουργίας, είχαν βρει κάπου να μαζευτούν και να φορέσουν χωρίς φόβο και με πάθος τα στραβά καπελάκια τους, τις charleston κορδέλες με το φτερό, όπου τώρα έθεταν το πλαίσιο [όχι τους κανόνες, δεν υπάρχουν κανόνες σε ένα πάρτι].Μαζί και όσοι μπορεί να βρέθηκαν πίσω από κάποιο γραφείο να παίζουν τους μεγάλους, όμως ακόμα χρειάζονται την ελευθερία του παρ' ολίγον φοιτητή, του καλλιτέχνη του λίγο χαμένου [με την καλή έννοια] και του λίγο εκτός στην καρδιά.
Επιχειρηματική κίνηση, αναμφισβήτητα. Όμως με φτηνά ποτά, καλή μουσική και την ελαφριά ιδρωτίλα [καλοκαίρι σχεδόν βλέπεις] να θυμίζει πως δεν έχουμε γεράσει ακόμα, κουφάλα νεκροθάφτη, μια κίνηση κοινωνικής προσφοράς. Αναζητείται συνέχεια.
Δημοσιεύθηκε στις 8 Μαϊου 2011.
