Γράφει ο Γιώργος Κακούρης
Την περασμένη εβδομάδα σκεφτόμασταν τι θα μπορούσε να γίνει την Παρασκευή στη Φανερωμένη με το πολυπολιτισμικό φεστιβάλ από τη μία και τη ρατσιστική πορεία από την άλλη και γεμίζαμε ένταση. Ξαφνικά η απόφαση για το αν θα περνούσαμε από ένα απλό πάρτι δρόμου, σαν ακόμα ένα από αυτά που γίνονται στη Φανερωμένη, ήταν πολιτική δήλωση, και ο κόσμος συζητούσε τα υπέρ και τα κατά.
Ήταν σωστό να στήσεις ένα πάρτι ως απάντηση στην πορεία των ρατσιστών, δημιουργώντας έτσι την πιθανότητα σύγκρουσης; Ή ήταν ο μόνος τρόπος να αντισταθείς ουσιαστικά στους κολλημένους με το έθνος που δεν ζουν στη Φανερωμένη, δεν ζουν τη Φανερωμένη, και τη διεκδικούν ως σύμβολο και όχι ως χώρο δημιουργίας και καθημερινότητας - έτσι, να ανεμίζει η σημαία, να πηγαίνουμε εκκλησία κάθε Πάσχα, αλλά τον υπόλοιπο χρόνο να την αφήνουμε, όπως και την παλιά πόλη, να μαραζώνει για να έχουμε την ψευδαίσθηση πως διεξάγουμε αγώνα ακριτών;Ήταν ανεύθυνο να διακινδυνεύσουμε να επαναληφθούν οι Φοινικούδες, ή θα ήταν λάθος να δεχτούμε στωικά μια πορεία που είχε ως καθαρό στόχο την πρόκληση;
Η αστυνομία, σε αντίθεση με την αστυνομική δύναμη Λάρνακας που ουσιαστικά... επέσπευσε τη διάλυση του Φεστιβάλ Rainbow με την αιτιολογία πως "έρκουνται τζι άλλοι" [λες και δεν ήταν η δουλειά της να προστατεύσει μια ειρηνική εκδήλωση από τραμπούκους], κατάφερε να κατευνάσει, τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που γράφονται οι λέξεις αυτές, τα πράγματα.
Οι διοργανωτές του Φεστιβάλ Φανερωμένης φαίνεται να πήραν τη σωστή απόφαση αναστέλλοντας την εκδήλωση. Το ΚΕΑ από την άλλη, ντύθηκε τον μανδύα του νόμου και ανέστειλε επίσης την πορεία λέγοντας πως θα αναγκάσει με νόμιμα μέσα το Δημαρχείο να αποδεχτεί την πραγματοποίηση μιας ρατσιστικής πορείας προς το κέντρο της πιο πολυπολιτισμικής πόλης της χώρας από άτομα που στη σελίδα τους χαρακτηρίζουν τους "παροικούντες την Φανερωμένη" προδότες και που βλέπουν την κατάσταση από την οπτική του πολέμου.
Ελπίζω μόνο η νομοθεσία μας να μην είναι τόσο στραβή που να εξισώνει μια γιορτή με αυτό το πράγμα. Να εξισώνει δηλαδή τα περιστατικά βίας κατά μεταναστών, με τη σκηνή που είδα πριν από κάποιες μέρες στο προαύλιο της ΟΧΕΝ - μια παρέα από την περιοχή του Πακιστάν και του Μπανγκλαντές να κάθονται με τις κιθάρες, να παίζουν και να τραγουδούν.Οι άνθρωποι που έχουμε ξεχάσει, που τους χρησιμοποιούμε σαν επιχειρήματα και όχι ως αυτόβουλα άτομα στα πολιτικά μας παιχνίδια, εκφράζονταν απλά στο χώρο που βρέθηκαν να ζουν. Δίνοντας στο χαρακτήρα του, αλλά και παίρνοντας από αυτόν.
Και ούτε το καμπαναριό γκρεμίστηκε, ούτε ανθελληνίστηκα βλέποντας τα παιδιά να τραγουδούν στις "βάρβαρες" γλώσσες τους. Αυτό φοβούνται λοιπόν όλοι αυτοί οι πατριώτες; Ότι ο μετανάστης χωρίς φωνή θα τολμήσει επιτέλους κι αυτός να τραγουδήσει;
Δημοσιεύθηκε στις 15 Μαϊου 2011.
