Γράφει η Μερόπη Μωυσέως

Στα μεθεόρτια της εβδομάδας που πέρασε και που ξεκίνησε τραγικά στις 11 Ιουλίου:

Αηδίασα το διάγγελμα του Δημήτρη Χριστόφια,

την επιστολή του Μάρκου Κυπριανού με την οποία ΔΕΝ παραιτήθηκε,

τη δήλωση Άντρου Κυπριανού «ας μην φτάνουμε στα άκρα ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ επειδή συνέβη ένα γεγονός»

το ποίημα του Γιώργου Τσιάκκα στην πλατεία Ελευθερίας

το παρατεταμένο χειροκρότημα κάθε φορά που κατέθετε στεφάνι ο Ζαχαρίας Κουλίας [μέλος της κοινοβουλευτικής επιτροπής Άμυνας που ήξερε ή όφειλε να ξέρει τα σχετικά με τα κοντέινερ],

το κομματικό μας κριτήριο,

 

αηδίασα την ανοχή μου.

 

Χάρηκα την αντίδραση της εκκολαπτόμενης Κοινωνίας των Πολιτών διότι, υιοθετώντας την πρόταση του Μισέλ Ονφρέ για να δικαιολογήσει τη Σαρλότ Κορντέ, «η υπεροχή της πράξης της μετριέται με την ηθική ποιότητα, με τη μέγιστη δόση αρετής που εγχέεται στην πολιτική, έναν κόσμο χωρίς ιερό και όσιο, ο οποίος, ως επί το πλείστον, προσελκύει μονάχα ιδιοσυγκρασίες μετριοτήτων»

+ Η Σαρλότ Κορντέ δολοφόνησε το 1793 τον Ζαν Πολ Μαρά, εμβληματική προσωπικότητα της Γαλλικής Επανάστασης, ο οποίος όμως αργότερα υιοθέτησε τη βία και χαρακτηρίστηκε εν τέλει ως «τέρας».

Διαβάστε: Μισέλ Ονφρέ, «Η θρησκεία του στιλέτου», εκδ. Εξάντας 2011 [μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά]

Δημοσιεύθηκε στο «Π» στις 17 Ιουλίου 2011.