Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Ο ίδιος ο αέρας έχει γίνει χώμα πηχτό, γεμάτο περισσότερο νερό παρά οξυγόνο. Τα νεύρα δεν υποχωρούν, απλώς μεταφέρονται στην παραλία όπου, ίσως, ηρεμούν. Εδώ πάντως ο ήλιος παραμένει αποπνικτικός με τον κόσμο να προσπαθεί όσο μπορεί να επανέλθει στο καλοκαίρι του.

Κι όμως, ενώ οι διακοπές ρεύματος συνεχίζονται, ενώ τα καταστήματα βγάζουν αποδείξεις με το χέρι, ενώ τα καταστήματα ρούχων εξακολουθούν να ψύχουν μέχρι και τα πεζοδρόμια με τα κλιματιστικά τους, ενώ οι ψευδοπολιτικοί προσπαθούν να μας πείσουν πως ναι, τώρα έχουν ειλικρινείς προθέσεις [πέφτοντας όμως θύματα του συνδρόμου του βοσκού του ψεύτη], τίποτα δεν μένει στάσιμο.

Τα παιδιά συνεχίζουν να παίζουν, ο κόσμος συνεχίζει να πηγαίνει για καφέ με τις ώρες, για βόλτα, για ένα γρήγορο πέρασμα από τη θάλασσα, για ένα γρήγορο πέρασμα απέναντι για λόγους πέρα από την πολιτική και για λόγους πολύ σχετικούς με αυτήν.

Αλλά βρίσκεις και καλλιτέχνες που ακόμα προσπαθούν να δημιουργήσουν αψηφώντας το ότι η κοινωνία δεν τους αναγνωρίζει ούτε ως ωραιοποιημένο περιθώριο, άλλοι μιλούν για τραγούδια άγραφτα και παλιά που είχαν ξεχαστεί, άλλοι ετοιμάζονται να γράψουν, ίσως ψάχνοντας την ουσία πέρα από το προφανές.

Και όλοι περιμένουμε την ώρα που θα αμφισβητήσουμε ακόμα περισσότερα και που οι από πάνω θα έχουν ακόμα λιγότερες δικαιολογίες. Πνιγμένοι στην υγρασία που μοιάζει σαν βρεγμένο χώμα έτοιμο να βλαστήσει.

Δημοσιεύθηκε στις 31 Ιουλίου 2011 στο «Π»