Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Βρέθηκα στη συναυλία των Baba ZuLa με τη συμμετοχή του Περικλή Τσουκαλά στο Narnia, στην κατεχόμενη πλευρά της Λευκωσίας, χωρίς να ξέρω περί τίνος επρόκειτο, χωρίς να το έχω ψάξει ή καν να το έχω ρωτήσει. Η έκπληξη ήταν ευχάριστη: ένα τούρκικο συγκρότημα και ένας Έλληνας οργανοπαίχτης, χωρίς πολλά πολλά και μόνο μια μικρή διδακτική αναφορά στην αρχή της συναυλίας στο καθήκον του καλλιτέχνη να καταργεί τα σύνορα, ξύπνησαν την κοινή ανατολίτικη συνισταμένη των μιξ Κυπραίων στο κοινό και γέμισαν τους δρόμους της Λευκωσίας με τους ήχους τους. Και προκύπτει το ερώτημα: είναι «έθνικ» η μουσική των κουλτούρων που το παίζουν γονείς μας; Ή είναι απλά κάτι που χρειαζόμαστε να αγκαλιάσουμε χωρίς ενοχές και χωρίς μουσειακές εμμονές και να αρχίσουμε επιτέλους να παίζουμε μαζί του;

Δημοσιεύθηκε στις 31 Ιουλίου 2011 στο «Π»