9.10.2011
Γράφει ο Γιώργος Κακούρης
Πριν από μερικές ημέρες, από μια τοποθεσία στην παλιά Λευκωσία την οποία δεν πρόκειται να αποκαλύψω για να μη γίνουμε και ρόμπα, προσέξαμε με κάτι φίλους μια κοπέλα που είχε πάρει το χαλάκι της, τις χαλαρές φόρμες της και τις γνώσεις της περί γιόγκα και αποφάσισε να χαιρετίσει τον απογευματινό ήλιο.
Με τη μέση πάνω- κάτω και με αργές κινήσεις, με το πρόσωπο στραμμένο στον ακόμα καθαρό ουρανό της Λευκωσίας, η κοπέλα φαινόταν να μην προσέχει γύρω της, ευτυχώς χωρίς να έχει προσέξει πως είχε τραβήξει την προσοχή.
Είναι παράξενο θέαμα να βλέπεις κάποιον πραγματικά να χαλαρώνει σε αυτή την πόλη, τη σήμερον ημέρα, με τους πάντες να μην σε αφήνουν να ξεχάσεις πως βρισκόμαστε σε οικονομική, πολιτική, θεσμική, πολιτισμική, στρατιωτική και εν τέλει νευρική κρίση. Κοροϊδέψαμε λίγο, σαν καλοί κυνικοί και πικρόχολοι κάτοικοι της ευρύτερης και εσώτερης Λευκωσίας, τη δηθενιά της γιόγκα στην ταράτσα ["αφήστε την κοπελλούαν μετά που μια δύσκολη μέρα στη διαφημιστική να κάμει τη γιόγκα της τζαι μετά να χαλαρώσει με κότσινο κρασί τζαι τζαζ"], όμως η αλήθεια είναι, λίγο- πολύ και για διάφορους λόγους, την ψιλοζηλέψαμε.
Γιατί μέσα στην παράνοια που θέλουν να μας πείσουν πως ζούμε, κάνει το δικό της χωρίς να την αφορά, εκ πρώτης όψεως, το γύρω της. Βέβαια, δεν αποκλείεται καθόλου να πρόκειται για ένα ψώνιο που έχει συσχετίσει τη ζωή στην παλιά Λευκωσία με μια λαϊφσταϊλάδικη urban φαντασίωση [καλή ώρα], όμως σε μια χώρα γεμάτη με -και κυβερνημένη από ανθρώπους χωρίς φαντασία- προτιμώ να φανταστώ πως η κοπελιά έχει μια ιδέα του τι κάνει, και γιατί.
Εν ολίγοις, χαιρέτα μας κι εμάς τον ήλιο. Και να μην έχουμε τη φαντασία στην εξουσία, ας βάλουμε έστω τη φαντασίωση σε μεταβατική.
