Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Λένε πως στα σημεία στη μέση δύο καταστάσεων, τα ακαθόριστα όρια που χωρίζουν και συνδέουν, είναι χώροι όπου πρέπει να προσέχεις να έχεις πλήρη επίγνωση του τι υπάρχει γύρω σου, να είσαι έτοιμος να αναθεωρήσεις τα δεδομένα για τους κανόνες του παιχνιδιού.

Η ενστικτώδης γνώση ότι στους χώρους που τέμνονται και ορίζουν και οριοθετούν τους δικούς μας, χρειάζεται να εκτιμούμε πλήρως την κατάσταση πριν προχωρήσουμε ή τουλάχιστον να έχουμε ανοιχτό κάθε πόρο του εγκεφάλου, βρίσκει την έκφρασή της στο πιο απλό ποιηματάκι που μαθαίνουμε από παιδιά: όταν διασχίζουμε το δρόμο κοιτάμε δεξιά, αριστερά και ξανά δεξιά.

Κάπου στη μέση βρισκόμαστε και όσοι συμμετέχουμε, συνεχώς ή όχι, ως παρατηρητές, θαμώνες ή θιασώτες, στην κατάληψη της λεγόμενης "νεκρής" ζώνης μεταξύ των δύο οδοφραγμάτων της οδού Λήδρας.
Στη μέση των παλιών κατεστημένων πρακτικών της "αντικατοχικής διανυκτέρευσης" και της "επαναπροσεγγιστικής δικοινοτικής" εκδήλωσης που εξέφραζαν μια κάποια Δεξιά και μια κάποια Αριστερά της προηγούμενης εποχής, κόσμος που συμφωνεί απλά πως τα πράγματα πρέπει να προχωρήσουν, ψάχνουν τους νέους κανόνες και νέες λέξεις για να περιγράψουν την αδιαμφισβήτητα διαφορετική περίοδο στην οποία μπαίνουμε.

Στη μέση των αντιμαχόμενων στα λόγια, στη ρητορική και στα ψηφίσματα πλευρών, γίνεται μια προσπάθεια να κατανοήσουμε τι είναι αυτός ο άγνωστος χώρος και κυρίως τι θέλουμε να τον κάνουμε.

Να τον εξουδετερώσουμε; Να τον εκμηδενίσουμε; Ή να τον μετασχηματίσουμε με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε επιτέλους να συνάδει με το μέλλον και όχι με το παρελθόν; Η γραμμή δεν είναι απλά η γραμμή, είναι ο χώρος όπου ρίχνουμε όσα δεν θέλαμε να δούμε, όσες άμυνες που έχουμε ο ένας ενάντια στον άλλο και την απροθυμία μας να καταλάβουμε πως δεν μπορούμε να μιλάμε πλέον για "εισβολή-κατοχή" ή για "συμφίλιωση". Ο χώρος στη μέση της χώρας φύλαγε στάσιμη μέχρι τώρα την ιδέα πως αυτό που ζούμε οι Κύπριοι στο σύνολό μας έχει κοινό όνομα και είναι μια διπλή δικτατορία. Από τη μία η δικτατορία ενός στρατού και από την άλλη η δικτατορία ενός συμπλέγματος συμφερόντων που ευνοεί, όπως κάθε κατεστημένη κατάσταση, τη συνέχισή της.

Κάπου στη μέση κρυβόταν τελικά μια ιδέα της οποίας ήρθε η ώρα. Και σε ποιο χώρο συγκεντρώνονται όλα αυτά καλύτερα από τη Λευκωσία, το κέντρο της, και το δρόμο όπου άλλες εποχές άφησαν το σημάδι τους σε μια γραμμή που πλέον είναι κενή νοήματος;