Γράφει η Μερόπη Μωυσέως

Η νέα παραγωγή της Κεντρικής Σκηνής ΘΟΚ έχει όλα τα στοιχεία που την καθιστούν μια καλή παράσταση: καλό κείμενο [εμ, Θερβάντες;], σκηνοθετική άποψη, ωραία μουσική, ωραία σκηνικά και κοστούμια [Γιάννης Μετζικώφ], ένα υπέροχο morris minor -με το οποίο διακινείται ο Δον Κιχώτης του Σταύρου Τσακίρη και ο φίλος του, Σάντσο Πάνθα- το οποίο μπορείς απλά να κάθεσαι και να θαυμάζεις για ώρες. Έχει αρχή, μέση και τέλος. Αλλά δεν έχει... χμ... ηθοποιούς; Για να μην είμαι άδικη, είδα τη δεύτερη παράσταση μετά την πρεμιέρα. Και νομίζω πως είναι από εκείνες τις παραστάσεις που χρειάζονται χρόνο: για να δέσουν οι ερμηνείες, να βρουν οι ηθοποιοί το ρυθμό τους, να γίνουν οι ρόλοι τους ρουτίνα. Μια ρουτίνα που, εν προκειμένω, βοηθά να νιώσουν άνετα με τους νέους τους χαρακτήρες, να τους αγαπήσουν, να υιοθετήσουν τις συνήθειές τους και να τους χαιρόμαστε κι εμείς οι θεατές για τις καλές τους ερμηνείες. Επομένως δώστε λίγο χρόνο προτού δείτε τον Δον Κιχώτη στο Δημοτικό Θέατρο Λατσιών.

Ο Σταύρος Τσακίρης πάντως είναι σαφής -μερικές φορές υπερβολικά- για όσα θέλει να πάρουμε από την παράσταση: θέλει να δούμε την επανάσταση του Δον Κιχώτη που όλοι θεωρούσαν 'τρελό' αλλά εκείνος ζητούσε το αδύνατο. Όπως και ο Γκεβάρα, που συχνά αναφέρονται αποφθέγματά του στην παράσταση, αλλά και στο πρόγραμμά της [σε μια επιμελημένη έκδοση, με ενδιαφέρον περιεχόμενο και ωραία σελίδωση - Όμηρος Παναγίδης επί τω έργω].
Είναι ωραίο να κοιτάζουμε πίσω και να θυμόμαστε τους ανθρώπους που είχαν όραμα, που έκαναν την επανάστασή τους και που θα μπορούσαμε να πάρουμε κάτι απ' αυτούς. Διαφωνώ όμως σ' ένα σημείο με τον κ. Τσακίρη κι ας με συγχωρέσει: ό,τι κοινό μπορεί να υπάρχει ανάμεσα στον Τζιμ Μόρισον και τον Τσε Γκεβάρα [ο σκηνοθέτης δήλωσε πως βρίσκει "συγγενική φυσιογνωμία" στους δύο] είναι μικρότερο απ' αυτό που τους χωρίζει: η αυτοκαταστροφή του πρώτου και ο αλτρουισμός του δεύτερου.
Και, εν τέλει, ναι: "δεν έχουμε ανάγκη άλλους ήρωες" [αγνώστου, σε τοίχο].