Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Θα ήταν πιο ενδιαφέρον αν, ας πούμε, το θέμα συζήτησης ήταν η νέα πλατεία Ελευθερίας με όρους Κυπριακού.
Ο Λιλλήκας, ας πούμε, θα ήθελε να σκίσουμε το σχέδιο αυτής της Ζάχας που δεν ξέρει από ελληνικό πολιτισμό και είναι και εγγλεζοτραφής και πιόνι των ξένων, να ισοπεδώσουμε [όσα έστω] έχουν γίνει και να αρχίσουμε ξανά από μηδενική βάση.

Ο Μαλάς θα πρότεινε να συνεχιστεί η κατασκευή της πλατείας με τον ίδιο ρυθμό, χωρίς καμιά διόρθωση και προσαρμογή και επιμένοντας πως δεν θα υποστήριζε τώρα το σχέδιο της Ζάχας αν ετίθετο στην κρίση των Λευκωσιατών.

Ο Αναστασιάδης, αφού θα έλεγε συγγνώμη που είχε γουστάρει το σχέδιο της πλατείας με τα τσιμέντα και τα τζιέρρατα, γιατί ένιγουεϊ, πρέπει να γίνει κάτι με την πλατεία, θα άφηνε γενικές υποσχέσεις προς όσους δεν τους αρέσει η πλατεία, πως θα λάβει σοβαρά υπόψη τις απόψεις να γκρεμιστεί πριν προχωρήσει γράφοντάς τους στα παλιά του τα τασάκια.

Και όλα αυτά φυσικά όσο ο ένας θα έριχνε ευθύνες στον άλλο για το παρελθόν: με τον Λιλλήκα να την λέει στον Αναστασιάδη επειδή συχνάζει στην ψαροταβέρνα της Stoas και επειδή κάποτε πέρασε στα κατεχόμενα για ένα ουισκούδι στο μπαρ κάτω από το τζαμί της Αγίας Σοφίας, τον Αναστασιάδη να ειρωνεύεται τον Λιλλήκα που ανακάλυψε την Φανερωμένη μόνο τώρα που άνοιξε εκεί το Mercedes και το άλλο το περίεργο καφέ α λα Μακαρίου και τον Μαλά να επιμένει στο μαειρκό της Ευρούλλας [και τους άλλους δύο να του την λένε για τα μεθύσια στην Plato's όταν δεν ήταν ακόμα πολιτικός].

Πιο ενδιαφέρον θα ήταν επίσης το debate αν σε αυτό συμμετείχαν Αναστασιάδης, Μαλάς, Λιλλήκας, Έρογλου, Ταλάτ, Σερντάρ. Ή για να πάμε στο 2018, Καρογιάν, Αρχιεπίσκοπος, Γιωρκάτζης, Όζερσαϊ, Ταλάτ, Γιορκαντζίογλου.

Προσεγγίσεις που φυσικά θα ωχριούσαν μπροστά σε ένα debate για τη σεξουαλική ζωή των υποψηφίων, παρά για την οικονομία ή για το Κυπριακό. Όμως κάπου εδώ μας τελειώνει ο χρόνος και το νομικό περιθώριο πριν τον λίβελλο.

Υ.Γ. Είχα χρόνια να περάσω από την Κυπριακή Βιβλιοθήκη και έπαθα ένα ευχάριστο σοκ τώρα που ξαναπέρασα από εκεί. Ο χώρος άνοιξε, τα βιβλία βρήκαν τη θέση τους, υπάρχουν περισσότερα πράγματα από αυτά που θυμάμαι και υπάρχει μέχρι και τμήμα περιοδικών με χώρο ανάγνωσης [δίπλα από τα γραφεία υπαλλήλων της βιβλιοθήκης, αλλά δεν πειράζει, κάνει τη Βιβλιοθήκη κάπως πιο "σπιτίσια"]. Και το σημαντικότερο [αυτή τη στιγμή για μένα με τα επιφανειακά μου κριτήρια], έχει αντίτυπο της νέας έκδοσης της "Ανατολικής Μεσογείου" της Ήβης Μελεάγρου από την Αρμίδα, που είχα προσπαθήσει να διαβάσω πριν χρόνια αλλά δεν είχα την ανάλογη πειθαρχία.