Γράφει η Μερόπη Μωυσέως
Zoo, Ubu Roi, Η Νέα Τάξη Πραγμάτων, Συμβόλαιο Εργασίας και τώρα Έβελυν Έβελυν. Η Paravan Proactions δημιουργήθηκε το 2006 παρουσιάζοντας το πολιτικό έργο Zoo και κάνοντας ένα breakthrough στα θεατρικά πράγματα του τόπου. Ακολούθησαν τέσσερις παραγωγές, επίσης με πολιτικοκοινωνικό περιεχόμενο και πάντα σε συνεργασία με άλλους δημιουργούς. Σήμερα παρουσιάζουν το Έβελυν Έβελυν σε συμπαραγωγή με τους ηθοποιούς Μαργαρίτα Ζαχαρίου και Διομήδη Κουφτερό. Τίποτα πολιτικό, και αν το ψάξει κανείς στη διαφορετικότητα, μάλλον δεν απόλαυσε την παράσταση ως έχει. Σε ένα σκηνικό που θυμίζει το γκαράζ/αποθήκη ενός σπιτιού [του οποίου οι κάτοικοι είναι καλόγουστοι, ρετρό και στα νιάτα τους party animals], το έργο Έβελυν Έβελυν ζωντανεύει την ιστορία των σιαμαίων Ιβ και Λυν, η "κακή" τύχη των οποίων δεν τους έδωσε άλλη ευκαιρία απ' το να αποτελούν θέαμα στο τσίρκο και σε παρακμιακά μοτέλ.
Τέσσερα στοιχεία αποτελούν την παράσταση, και όλα τα διέπει ένα πέμπτο που θα πούμε στο τέλος: Ο ΜC: Δύο ήταν οι επιτυχημένοι MC στην πρόσφατη ιστορία του θεάτρου, ο Διομήδης Κουφτερός στο "Καμπαρέ" [Θέατρο Ένα] και ο Μαρίνος Κονσόλου στο "Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας" [Open Arts]. Και τώρα, ο Βαλεντίνος Κόκκινος στο Έβελυν Έβελυν. H μουσική: Δημήτρης Ζαχαρίου, Στέφανος Γεωργιάδης, George Mdb επί το έργον, πότε με όργανα και πότε με ipad. Το σκηνικό: Με το Έβελυν Έβελυν, οι Paravan [εδώ σε συνεργασία με τη Ρέα Ολυμπίου] εξασφαλίζουν τη θέση τους στην κορυφή των σκηνογράφων του τόπου, αλλά σφραγίζουν και την προσωπική τους αισθητική. Εδώ, δημιουργούν ένα σκηνικό σαν DIY αλλά το φτιάχνουν με πολλή προσοχή και πάρα πολύ χιούμορ. Κινούνται σε μια αφέλεια όπως πρέπει για τις σιαμαίες Εvelyn, που βρίσκουν σε αυτό το σου-ρεαλ σκηνικό, μια αναπαυτική θέση... για δύο. Οι ηθοποιοί: Ήταν καλοί η Μαργαρίτα Ζαχαρίου και ο Διομήδης Κουφτερός; Μάλλον όχι, γιατί το ενωμένο τρίτο πόδι τούς ένωνε και τους ίδιους σε ένα τρίτο πρόσωπο: καμία ξεχωριστή ερμηνεία από τη Ζαχαρίου, κανένας υπερθεματισμός από τον Κουφτερό, που άφησαν κατά μέρος τις ικανότητές τους για χάρη του τρίτου προσώπου: μιας διπλής Έβελυν. Η επιλογή της ερμηνείας των σιαμαίων δεν είναι επιλογή που αναδεικνύει λαμπρές υποκριτικές ικανότητες ατομικά. Υποδεικνύει όμως θέληση. Πολύ μεγάλη θέληση για ένα πολύ δύσκολο θεατρικό εγχείρημα. Ατομικά και συλλογικά, η θέληση υπήρχε και η ανταμοιβή ήρθε από το κοινό.
Το πέμπτο στοιχείο: η ιστορία. Την οποία σ' αυτή την παράσταση βρίσκεις παντού: στα γιλέκα των μουσικών που σε στέλνουν πίσω στους Tat-tnabar και στην παράσταση Zoo, στις καρέκλες του παλιού Σατιρικού Θεάτρου που κατεδαφίστηκε, στις θεατρικές κούκλες που νοσταλγούν ένα σχεδόν εξαφανισμένο θεατρικό είδος, στην προηγούμενη εμπειρία των επίλεκτων συντελεστών της παράστασης: Λέα Μαλένη, Διομήδης Κουφτερός, Μαργαρίτα Ζαχαρίου, Μελίτα Κούτα, Χάρης Καυκαρίδης. Δεν είναι breakthrough, είναι όμως η πιο απολαυστική παράσταση που έχω δει τον τελευταίο καιρό.
