Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Αλλάζει τη διάθεσή μας απλά η αλλαγή εποχής; Νιώθουμε καλύτερα βλέποντας τα πάντα στο φως του ήλιου και χωρίς τη μιζέρια του κρύου; Ή οι αλλαγές των καιρικών συνθηκών μπορούν να μας κάνουν και πιο δημιουργικούς, πιο αισιόδοξους;

Ξαφνικά, επιτέλους, όπου γυρίσεις στη Λευκωσία βλέπεις μπροστά σου εργοτάξια. Κλειστούς, σκαμμένους δρόμους, σκαλωσιές μπροστά από σπίτια και κτήρια που ανακαινίζονται. Πολλά από αυτά στη γειτονιά της εφημερίδας, εξαπλώνονται από δρόμο σε δρόμο και απειλούν να κόψουν πάλι την κίνηση γύρω από το κτήριό μας. Χαλάλι, αν γίνουν έστω με κάποιο προγραμματισμό.

Ο σταθμός των λεωφορείων, η νέα πλατεία Ελευθερίας, το Tower 25, το θέατρο του ΘΟΚ άρχισαν να υλοποιούνται και να εμφανίζονται ταυτόχρονα στο προσκήνιο. Τα λεωφορεία φαίνονται να κινούνται παντού, αν και όχι τόσο συχνά όσο θα θέλαμε. Είναι όμως ακόμα αρχές και το σύστημα ακόμα στην παιδική του ηλικία.

Η εμπορική ζωή της πόλης φαίνεται να έχει αρχίσει να μετατίθεται, αν όχι πλήρως, τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό από την κλισέ Μακαρίου σε δύο νέες και εξελισσόμενες Λήδρας και Ονασαγόρου.

Ο Τρίτος φαίνεται να κάνει events όλο και πιο συχνά, η μουσική στη New έχει βελτιωθεί για πρώτη φορά εδώ και χρόνια, το Ζήνα Πάλας θα ξαναζωντανέψει συμμετέχοντας στις Κινηματογραφικές Μέρες.

Ακόμα και το Κυπριακό μοιάζει διαφορετικό φέτος. Είναι η πρώτη άνοιξη που βρίσκει τη νεκρή ζώνη μεταξύ των οδοφραγμάτων της Λήδρας ζωντανή, με ανθρώπους να δημιουργούν από το μηδέν, και αυτοσχεδιάζοντας συνεχώς το πρώτο ίσως πολιτικό κίνημα χωρίς κομματική έγκριση που αφορά τόσο την κατεχόμενη όσο και την "ελεύθερη" πλευρά.

Την αισιοδοξία τη φέρνει η εποχή; Ή μπορούμε να την προκαλέσουμε οι ίδιοι; Καλή άνοιξη.