Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Κάτι το Cyprus Film Days, κάτι τα έργα που έχουν κλείσει την πλατεία Ελευθερίας [χωρίς ούτε μια πρόνοια για ένα πέρασμα για τους πεζούς, σημειώνουμε], αυτή την εβδομάδα περπατώ άλλες διαδρομές.

Οι πιο βολικές επιλογές από την παλιά πόλη προς το Ζήνα Πάλας είναι δύο. Κατεβαίνεις την τάφρο, περνάς Zoo, Rockarolla και το μεταμοντέρνο γιαπί του Tower 25 και φτάνεις Ευαγόρου, ή περνάς από την πλατεία Σολωμού και κατεβαίνεις Λεωνίδου, περνώντας Σαλονικιό και Βαρδάρη.

Μια μέρα, φεύγοντας από το Ζήνα Πάλας, κατευθύνθηκα προς το Finbarr's όπου κάτι φίλοι έβλεπαν το ΑΠΟΕΛ - ΑΕΛ [εγώ επήα για το φαΐ]. Στον δρόμο πέρασα από τη Στασικράτους, όπου ήταν λες και τίποτε δεν είχε αλλάξει από τη δεκαετία του '90, κι όπου η παρακμή... περιμένει.

Ένας άλλος φίλος, με τον οποίο καθόμασταν κάποτε με το φραπέ στο χέρι μεταξύ των οδοφραγμάτων της Λήδρας [με εμάς δεν είχε ανησυχήσει η ΥΚΑΝ, το ομολογώ], μου είπε πρόσφατα ότι όλο και περισσότεροι που θέλουν να ζήσουν και να δημιουργήσουν κάτι το εναλλακτικό άλλαξαν διαδρομές και φεύγουν από την παλιά πόλη. Λίγο τα φαστφουντάδικα, λίγο τα κάτι-σαν-lifestyle έντυπα που εκθειάζουν πανάκριβα φαγάδικα στο πλαίσιο της ανάγκης να κοπιάρουν τη φοιτητική τους Αθήνα, υπάρχει κόσμος που νιώθει πως η παλιά πόλη τέλειωσε, γίνεται κάτι άλλο.

Ναι, η παλιά πόλη γίνεται κάτι άλλο, όμως δεν τέλειωσε. Δεν είναι τυχαίο που η πρώτη πραγματικά μη εγκεκριμένη πολιτική πράξη για το κουρασμένο θέμα του Κυπριακού, έγινε εντός των τειχών.

Οι διαδρομές μας όμως αλλάζουν και επεκτείνονται και μαζί τους αλλάζουμε κι εμείς προορισμούς. Τη δεκαετία του '80, οι ανεξερεύνητες περιοχές μας ήταν η εντός των τειχών πόλη. Οι σημερινοί πενηντάρηδες επαναδιεκδίκησαν κάποτε το παρελθόν της πουρόπετρας, των στενών δρόμων και των "χαμένων" δεκαετιών του '60 και του '70. Μετέτρεψαν την παλιά Λευκωσία σε κάτι πολυσυλλεκτικό και μεταμοντέρνο όπου, όσο κι αν παραπονιούνται ακόμα και κάποιοι από αυτούς, χωράνε και οι μετανάστες, και οι "αναρχικοί", και οι lifestylάδες.

Οι σημερινοί εικοσάρηδες - τριαντάρηδες μπορούμε τώρα να πάμε ένα βήμα παρακάτω. Και οι διαδρομές μας, νομίζω, βρίσκονται στο ενοχοποιημένο '80-'90, στα "άσχημα" τσιμεντένια εμπορικά κέντρα και τις άδειες τους προθήκες, στις χαμένες δεκαετίες όταν προσπαθούσαμε να αλλάξουμε στην επιφάνεια χωρίς να έχουμε αλλάξει οι ίδιοι.

Οι αλλαγές μάς σπρώχνουν σε άλλες διαδρομές, αλλά ας μην προσπαθήσουμε να επαναλάβουμε αυτές των προηγούμενων, ακόμα και τις επιτυχημένες. Δεν χρειαζόμαστε να ανοίξουμε άλλες παλιές πόλεις -αλλά να ξανανοίξουμε αυτές που κάποτε ήταν καινούργιες.