Γράφει ο Γιώργος Κακούρης,

Στην Κύπρο δεν ζήσαμε κανονικά το φασισμό, τουλάχιστον στις "ελεύθερες" περιοχές. Και μην μου επαναλάβετε αυτά τα γενικά που λέει ο Πρόεδρος κάθε λίγο για το 1974 και την προδοτική χούντα των Αθηνών. Όπως πολλά άλλα πράγματα σε αυτή τη χώρα, ούτε τη δικτατορία δεν κάναμε σωστά. Κάποιοι "σκοτώθηκαν" ατσούμπαλα να ρίξουν την κυβέρνηση, έκατσαν εφτά-οχτώ μέρες, και στα πρώτα δύσκολα τα δίπλωσαν και έφυγαν τρέχοντας.

Γι' αυτό και όταν ακούμε για τη Χρυσή Αυγή μένουμε στα γενικά και συγχέουμε τους νοσταλγούς του "αποφασίζομεν και διατάζομεν" με τους νοσταλγούς του Χίτλερ, και τους νοσταλγούς του Γρίβα με τους νοσταλγούς του Στάλιν. Ένα νεκάτωμα που μας κάνει κι εμάς συλλογικά ευάλωτους στους πρώτους φιλόδοξους "ηγέτες" που θα χρησιμοποιήσουν τους κώδικες του εθνοπατριωτικού προγραμματισμού που ανεχόμαστε για να μας πει "εγέρθητω" κι εμείς ενστικτωδώς να σηκωθούμε...

Κανείς από τη γενιά μου δεν ξέρει τι θα πει πλήρης κατάρρευση μιας κοινωνίας και παράδοσή της στον πρώτο "ηγετίσκο" που είναι έτοιμος να δώσει τις εντολές. Ίσως και ούτε οι μεγαλύτεροι. Φίλοι και συνάδελφοι μου περιέγραφαν αυτήν τη βδομάδα μια Ελλάδα όπου μία οργάνωση μόλυνε τα πάντα γύρω της, μόνο και μόνο με τη συμπεριφορά της. Παράλληλα διάβαζα τον πρώτο τόμο του κόμικ "Berlin" του Jason Lutes, που αφηγείται την ιστορία και τα διλήμματα κατοίκων του Βερολίνου στα τέλη της δεκαετίας του 1920.

Ναι, κατευθύνομαι ολοταχώς προς το κλισέ της σύγκρισης με τη Βαϊμάρη, και ζητώ συγγνώμη. Στο βιβλίο, ένας πληθυσμός, απελπισμένος σε μια πόλη όπου η κάθε συμμορία φτιάχνει το νόμο της, περιφέρεται άσκοπα απ' άκρο σ' άκρο - από την τυφλή αυταρέσκεια πως αυτό που ζουν δεν πρόκειται να καταρρεύσει μέχρι την αποδοχή και τον οραματισμό εύκολων, τελικών λύσεων. Οι χαρακτήρες που γίνονται ναζιστές δεν είναι κακοί - είναι ο συγγενής που πήρε έναν άλλο δρόμο, ο οποίος, ακόμα και όταν καταλήγει να γίνεται τέρας, εξακολουθεί να είναι ο ίδιος άνθρωπος που ξέραμε.

Δεν ζήσαμε σε αυτά τα φαρ ουέστ της ιστορίας, δεν έχουμε φτάσει σε αυτά τα άκρα στην Κύπρο. Γι' αυτό μπορούμε να ανοίξουμε τα μάτια και να μάθουμε. Για να μην έρθει η σειρά μας.