Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Ο υπουργός Παιδείας σου χειροκροτεί πειθήνια τις εντελώς αντιδημοκρατικές παρεμβατικές φιλοδοξίες ενός μη εκλεγμένου παπά σε ένα κοσμικό κράτος. Οι σοσιαλιστές βουλευτές μιλούν για την ανάγκη ελληνοκεντρικής παιδείας και κάνουν λόγο για «ελληνικό κράτος» στην Κύπρο. Ακόμα και η Αριστερά δεν τολμά να αμφισβητήσει τη ρητορική της ελληνικότητας και προσπαθεί να παίξει ένα παιχνίδι που δεν της πάει και το οποίο οι απέναντι ξέρουν να παίζουν πολύ καλύτερα.

Όταν αυτή είναι η ατμόσφαιρα και όταν θεωρείται λογικό από μεγάλη μερίδα να ανησυχεί κανείς για την... ανάδειξη της κυπριακής διαλέκτου σε γλώσσα [μα ποιος τελοσπάντων φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;], πώς να προσέξει ο υπουργός Δικαιοσύνης πως υπάρχουν περιστατικά και ομάδες ακροδεξιών στην Κύπρο; Πώς να δει τις διασυνδέσεις του ΕΛΑΜ με την παραστρατιωτική οργάνωση της Χρυσής Αυγής στο δάσος όταν μπροστά του στέκονται τα δέντρα του Κενεβέζου και του Αρχιεπισκόπου; Πώς να προσέξει [ειδικά μιας και τότε δεν ήταν υπουργός] τη φιλοξενία των βουλευτών της οργάνωσης από την τοπική μικροσυμμορία στην προεκλογική εκδήλωσή της στη νεκρή ζώνη;

Ας είμαστε δίκαιοι: αυτοί που καθοδηγούν τις ακροδεξιές ομάδες στις δύο χώρες δεν έχουν καταφέρει ακόμα να δημιουργήσουν καταστάσεις στην Κύπρο όπως αυτές που αποκορυφώθηκαν αυτή την εβδομάδα στην Ελλάδα με την πολιτική δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Αυτό δεν σημαίνει πως θα τα καταφέρουν, ούτε πως δεν θα τα καταφέρουν. Σημαίνει μόνο πως υπάρχει ακόμα χρόνος να εφαρμοστεί ο νόμος σε όποια επίθεση, σε όποια ρητορική μίσους, έτσι ώστε «οι τρελοί να μάθουν τα όριά τους», που θα έλεγε και ο Γερμανός Πρόεδρος.

Όταν όμως υπάρχουν θέματα και απόψεις που θεωρούνται πολύ προσβλητικά, ή ευαίσθητα, ή λάθος να εγείρονται όσο υπάρχει το άλλοθι της κατοχής, τότε ο φασισμός έχει κάνει το πρώτο του αόρατο βήμα [δίνοντας δικαιολογία ενδεχομένως και στο ΡΙΚ για να περάσει την είδηση της δολοφονίας στις προτελευταίες θέσεις του δελτίου του]. Και για να μην κάνει το δεύτερο, πρέπει να πάψουμε να φοβόμαστε να μιλήσουμε για πολυσυλλεκτική παιδεία, για διαχωρισμό Εκκλησίας - Κράτους, για ρήξη κατεστημένων, για γάμους ομοφύλων. Γιατί όταν ο δημόσιος διάλογος γεμίσει με απόψεις και ως σώμα είναι υγιές, τότε δεν θα υπάρχει πλέον χώρος για το παράσιτο.