Γράφει ο Ανδρέας Ριρής

Δεν πιστεύω πως υπάρχει οποιοσδήποτε που να μην στεναχωρήθηκε όταν διαλύθηκαν οι Τρύπες… Ίσως εκτός από τον Αγγελάκα

Πολλοί τον χαρακτηρίζουν τον Έλληνα Τζιμ Μόρισον. Το πακέτο του ποιητή-μουσικού τους το επιτρέπει, όσο κι αν σε ορισμένους ακούγεται ιεροσυλία. Ο Γιάννης Αγγελάκας, πάντως, δίνει την ψυχή του σε κάθε του δουλειά κι αυτό είναι αναμφισβήτητο.

Δεν είναι τυχαίο που όλα του τα εγχειρήματα στη μετά Τρύπες εποχή έχουν ανάλογη ή και μεγαλύτερη επιτυχία [με τρανότερο ενδεχομένως παράδειγμα το «Σιγά μην κλάψω», το οποίο έγινε κάτι σαν το soundtrack της γενιάς των Δεκεμβριανών του 2008]. Η στροφή στην ψυχεδέλεια του βγαίνει και με το παραπάνω. Ίσως γι’ αυτό να μην [τον] τραβούσαν άλλο οι Τρύπες. Γιατί ο Αγγελάκας δεν χωράει σε καλούπια. Κι αυτά τα γράφει κάποιος που αγαπούσε τις Τρύπες και θα ήθελε κάποια στιγμή να ξαναδεί ένα live από το ιστορικό συγκρότημα της ελληνικής ροκ.

Αφορμή για το κείμενο, βεβαίως, η εμφάνιση του Αγγελάκα με τους Ντίνο Σαδίκη, Χρήστο Χαρμπίλα, Τίτο Καργιωτάκη και Στάθη Αραμπατζή στην αίθουσα «Μελίνα Μερκούρη» στη Λευκωσία το περασμένο Σάββατο. Όπου βγήκε στη σκηνή τραγουδώντας το «Όσοι γενούν πρωθυπουργοί» του Βαμβακάρη. Και τελειώνοντας το κομμάτι εκτινάχθηκε από την καρέκλα, θαρρείς ωσάν να ολοκλήρωνε σεξουαλική διείσδυση.

Αχόρταγο κοινό

Παρά το γεγονός ότι ο Αγγελάκας ήταν λιγομίλητος, το κοινό ήταν ζεστό και αρκετά ετερόκλητο. Όλοι, από έφηβοι μέχρι φτασμένοι πενηντάρηδες, τραγουδούσαν τα κομμάτια δίνοντας μιαν επιπλέον ζωντάνια στην ατμόσφαιρα και «αναγκάζοντας» τον Αγγελάκα να μείνει όρθιος στο τελευταίο κομμάτι της συναυλίας. Σ’ αυτό βεβαίως βοήθησε και η κατανάλωση αλκοόλης, η οποία σε κάποια στιγμή εξαντλήθηκε, με τους διοργανωτές να αναγκάζονται να επιστρατεύσουν ενισχύσεις, καθώς ούτε τα αποθέματα του παρακείμενου περιπτέρου μπόρεσαν να ανταποκριθούν στις ανάγκες του διψασμένου κοινού.

Όσοι βρέθηκαν στην αίθουσα απόλαυσαν ένα δίωρο live, όπου ο Αγγελάκας και οι εξαιρετικοί μουσικοί που τον συνόδευαν έπαιξαν αρκετές επιτυχίες τόσο από πρόσφατες -ή λιγότερο πρόσφατες- δουλειές του [«Σαράβαλο», «Δικαιοσύνη», «Ευγνωμοσύνη» από τη φετινή Γελαστή Ανηφόρα, «Αιρετικό», «Σιγά μην κλάψω» από το Από δω και πάνω του 2005 με τους Επισκέπτες, «Ο χαμένος τα παίρνει όλα» από το soundtrack της ομώνυμης ταινίας του 2003 κλπ.], όσο και από τις Τρύπες σε πιο ψυχεδελικές -εννοείται- εκτελέσεις [«Ακούω την αγάπη», «Μέσα στη νύχτα των άλλων», «Θ’ ανατέλλω», «Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι», «Γιορτή»].

Έχοντας δει τον Αγγελάκα και με τις Τρύπες και με τους Επισκέπτες και με το τρέχον σχήμα, μπορώ να πω ότι κάθε φορά εκπλήσσομαι ευχάριστα. Δεν θα πω ότι είναι καλύτερος τώρα ή ήταν καλύτερος παλιότερα. Το σίγουρο είναι ότι φροντίζει να κάνει καινούργια πράγματα και γι’ αυτό παραμένει πάντα διαχρονικός και ταυτόχρονα επίκαιρος.