Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Δεν ανακαλύψαμε τώρα τη διαφθορά. Άρα, γιατί τώρα αντιδρούμε [όσο αντιδρούμε]; Γιατί τώρα πηγαίνουμε [όσοι πάμε] να διαμαρτυρηθούμε; Γιατί τώρα μιλούμε για παραιτήσεις, την ανάγκη για καλύτερο πολιτικό προσωπικό, οριζόντια ψηφοφορία;

Περνάμε ίσως μια αλλαγή ως κοινωνία και ως άνθρωποι την οποία πυροδότησαν η ανεργία, η οικονομική κρίση και τα συνεχιζόμενα σοκ της ανεπάρκειας του συνόλου της ε/κ πολιτικής ηγεσίας. Η αλλαγή αυτή καθιστά την πολιτικοποίηση πιο επείγουσα, όμως στο κέντρο της κρύβει την απουσία οικονομικής προοπτικής, τη χαμένη υπόσχεση της ευμάρειας.

Όταν οι Τουρκοκύπριοι διαδήλωναν για να φύγει η Τουρκία από πάνω τους, όταν ζητούσαν λύση για να λύσουν τα δικά τους προβλήματα, εμάς μας ξίνισε. Θεωρήσαμε πως το έκαναν μόνο για την πούγκα τους. Ενώ μετά το Μαρί βγήκαμε μαζικά στους δρόμους, όταν μας κόπηκαν το ρεύμα και ο κλιματισμός. Δεν μας κράτησαν εκεί η αποτυχία της κρατικής μηχανής, η έλλειψη λογοδοσίας και τα 13 θύματα. Ενώ βγήκαμε στους δρόμους όταν θα κουρεύονταν οι καταθέσεις, αλλά δεν μας κράτησαν εκεί η διαπλοκή, η κομματοκρατία και τα όλα όσα "ανακαλύψαμε" μόλις τώρα.

Η κινητήρια δύναμη της μαζικής διαμαρτυρίας, είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι η υγεία -σημερινή ή δυνητική- της πούγκας. Όσοι παραπονιούνται διαχρονικά, επωφελούνται από την ανησυχία για την πούγκα όταν και εφόσον εμφανιστεί, για να προωθήσουν τις δικές τους ανησυχίες. Και καταφέρνουν, ενίοτε, να αλλάξουν κάποια πράγματα.

Ο μέσος πολίτης έχει την αντίληψη για να δει πώς τα μεγάλα προβλήματα -Κυπριακό, εκπαίδευση, πολιτισμός, διαφθορά- μακροπρόθεσμα επηρεάζουν την πούγκα. Όμως δεν έχει τον χρόνο και τις ευκαιρίες να ασχοληθεί με όλα. Είναι αδιέξοδος ο δρόμος πέρα και έξω από την πούγκα; Γιατί αν δεν είχαμε κρίση, τους εισαγγελείς που σήμερα θεωρούμε βρομισμένους [τον έναν, τον άλλον, ή και τους δύο] θα τους χειροκροτούσαμε και θα τους καλοπιάναμε για μην μείνουμε εκτός νυμφώνος.