Γράφει η Ηλιάνα Ανδρεαδάκη

Μόλις την περασμένη βδομάδα πέθανε για μας το Ταμείο. Ο θάνατός του γνωστοποιήθηκε από τον Μάρτιο αλλά δεν το πήραμε χαμπάρι.
Γεννημένο το 1987, το Ταμείο ήταν μια δραστική κίνηση ότι 'Επιτέλους, πρέπει να γίνει'. Το νέο Κυπριακό Μουσείο, εννοούσαν. Και έφτιαξαν το Ταμείο και το ονόμασαν 'Ταμείον διά την Ανέγερσιν Κυπριακού Μουσείου'. Νόμος 61 κάθετος 87.
Το 2014, απέθανεν. Νόμος της ζούγκλας.

Για να είμαστε ειλικρινείς, η επιχειρηματολογία της Ρέας Γεωργίου, γενικής λογίστριας της ούτω καλούμενης Κυπριακής Δημοκρατίας [δες "κράτος"], είναι σαφής, λογική και απόλυτα συμβατή με τα δεδομένα ενός σύγχρονου κράτους. Η γενική λογίστρια ζήτησε την κατάργηση του Ταμείου και το αίτημά της έγινε αποδεκτό από τον υπουργό Οικονομικών Χάρη Γεωργιάδη, "στο πλαίσιο της απλοποίησης των λογιστικών διαδικασιών και της πιο αντιπροσωπευτικής παρουσίασης των συναλλαγών του Δημοσίου, αλλά κυρίως για να μην αφήνονται σκιές για τη διαχείριση του Ταμείου".
Διαφάνεια και καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, τι άλλο θέλουμε;

Μιλώντας στον "Πολίτη" την περασμένη βδομάδα, η γενική λογίστρια εξήγησε -και έχει δίκιο- πως όταν η κυβέρνηση -με το καλό, λέμε- αποφασίσει να ανεγείρει νέο μουσείο, θα διαθέσει τα χρήματα από το πάγιο ταμείο του "κράτους". Με λίγα λόγια, Ταμείο ξε-Ταμείο, το Μουσείο θα γίνει όταν ληφθεί η σχετική πολιτική απόφαση.
Σωστό. Και το είχε πει ο Βάσος Καραγιώργης τότε: "Ακούστε με: το θέμα δεν είναι τα λεφτά. Το θέμα είναι ότι αυτό το πρόβλημα ποτέ δεν θεωρήθηκε επιτακτική ανάγκη. Όλοι οι Πρόεδροι -και εγώ έζησα όλους τους Προέδρους από την αρχή της Δημοκρατίας ώς σήμερα- το είχαν στο πρόγραμμά τους, αλλά μετά τις εκλογές ξεχνιόταν".
Το Ταμείο για την Ανέγερση Κυπριακού Μουσείου, όμως, όσο μη πρακτικό και αν είναι για τους λογιστές και τους πολιτικούς του "κράτους", φέρει μια σημειολογία την οποία καμιά πολιτική απόφαση δεν μπορεί να αναιρέσει.
Η δημιουργία του το 1987 ήταν αποτέλεσμα μιας έντονης πεποίθησης εκ μέρους πολύ λίγων αλλά συγκεκριμένων ανθρώπων για την ανάγκη ενός Μουσείου, ήδη από το 1973 [!]. Η ύπαρξή του λειτουργούσε ως ένας μοχλός πίεσης ή -αν θέλετε- ως μια υπενθύμιση πως η δημιουργία ενός Κυπριακού Μουσείου είναι αδήριτη ανάγκη.
Αυτή η υπενθύμιση διαγράφεται, σήμερα, με την κατάργηση του Ταμείου.

Και τη συζήτηση ανοίγει εκ νέου -μάλλον χωρίς να το θέλει- ο νυν υπουργός Συγκοινωνιών και Έργων Μάριος Δημητριάδης. Αδίκησε τον ίδιο τον εαυτό του ο υπουργός, αναφέροντας σε συνέντευξή του προ εβδομάδων ότι "Το Μουσείο δεν είναι προτεραιότητα". Διότι λίγο μετά είπε πως δεν θα κάνει το Μουσείο... Μέγαρο Πολιτισμού, εξηγώντας ότι υπάρχουν κι άλλες σκέψεις, όπως η συντήρηση και ανακαίνιση του υφιστάμενου κτηρίου που στεγάζει σήμερα το Κυπριακό Μουσείο [Thank you British Colony].
Πέραν του ότι μάς βρίσκει σύμφωνους μια τέτοια προοπτική, δεν παύει όμως να αποτελεί κι αυτή... πολιτική απόφαση. Η οποία μάλλον εξαντλείται στο "να το δώσουμε σε ιδιώτη"! Η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι πάντα θεμιτή. Όμως εκείνος που οφείλει να έχει πρώτιστη έγνοια προτού εκχωρήσει την Ιστορία του σε ιδιώτη, είναι η εκάστοτε κυβέρνηση του "κράτους", όχι ο εκάστοτε πολίτης. Εκτός αν τα μυαλά έχουν πέσει σε τόση αχρησία.