Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

"Στο καθ' αυτό Ισραήλ, οι Παλαιστίνιοι φτάνουν το ένα εκατομμύριο, σχεδόν το 20% του πληθυσμού. Στη Γάζα, την ανατολική Ιερουσαλήμ και τη Δυτική Όχθη, όπου ο εποικισμός είναι πυκνότερος, βρίσκονται περίπου 2,5 εκατ. Παλαιστίνιοι. Το Ισραήλ έχει χτίσει ένα ολόκληρο σύστημα 'παρακαμπτηρίων', σχεδιασμένων για να προσπερνούν τις παλαιστινιακές πόλεις και τα χωριά, ενώνοντας οικισμούς και αποφεύγοντας τους Άραβες. Η περιοχή της ιστορικής Παλαιστίνης όμως είναι τόσο μικρή, και οι πληθυσμοί των Ισραηλινών και των Παλαιστινίων είναι τόσο συνυφασμένοι που, παρά την ανισότητα και την αμοιβαία αντιπάθεια, ένας καθαρός διαχωρισμός τους απλώς δεν μπορεί, πραγματικά δεν μπορεί, να υπάρξει και να λειτουργήσει [...]

Δεν μπορεί να υπάρξει συμφιλίωση αν και οι δυο λαοί, οι δύο κοινότητες που υποφέρουν, δεν το πάρουν απόφαση πως η ύπαρξή τους είναι ένα αντικειμενικό γεγονός, πέρα από το τι τους λέει η θρησκεία τους, και αν δεν πάρουν απόφαση πως πρέπει να αντιμετωπίσουν την ύπαρξή τους ως τέτοια.

Αυτό δεν προϋποθέτει την εξαφάνιση ή τον περιορισμό της εβραϊκής ζωής ως τέτοιας ή την εξαφάνιση των επιδιώξεων και της πολιτικής ύπαρξης των Αράβων της Παλαιστίνης. Αντιθέτως, φέρνει και προϋποθέτει την αυτοδιάθεση και των δύο λαών. Η απόφαση αυτή όμως συμπεριλαμβάνει και τη θέληση να υποχωρήσουν, να μειώσουν και τελικά να αφήσουν πίσω τους την έννοια της ύπαρξης ενός ειδικού καθεστώτος μεταχείρισης για έναν λαό εις βάρος του άλλου [...]

Το πρώτο βήμα είναι να αναπτυχθεί κάτι που λείπει εντελώς από την πραγματικότητα τόσο των Ισραηλινών όσο και των Παλαιστινίων: η ιδέα και η πρακτική της ιδιότητας του πολίτη, όχι μιας εθνικής ή φυλετικής κοινότητας, ως το κύριο εργαλείο προς τη συνύπαρξη".
Έντουαρντ Σαΐντ, "Η λύση του ενός κράτους", "New York Times", 1η Σεπτεμβρίου 1999, λίγο μετά την κατάρρευση ακόμα ενός γύρου συνομιλιών. [Τα όποια λάθη και αστοχίες στη μετάφραση βαραίνουν τον υπογράφοντα τη στήλη. Το πλήρες κείμενο εδώ: http://nyti.ms/1sAKXuo