Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Επιμένουμε όταν βρέχει να πληρώνουμε αμαρτίες, και οι από 'δω και οι από 'κει. Εμείς πληρώνουμε τις κατ' επανάληψη μαρτυρίες της ελλιπούς συντήρησης αποχετεύσεων και οχετών, της κυπριακής μας νοοτροπίας που μας οδηγεί στο να φτιάχνουμε τα έργα κακήν κακώς ή μετά από πολύ τζοιλιοπόνημα και μετά να τα αφήνουμε στο έλεος των θεών καθώς, φαίνεται, βαριόμαστε να κάνουμε τη βαρετή καθημερινή δουλειά τού να τα κρατάμε σε καλή κατάσταση.

Οι "κατεχόμενοι" πληρώνουν την αμαρτία της ανοχής όσων έπιασαν από κοντά τον Ντενκτάς και μέσω των γνωριμιών τους πήραν έγκριση να αλλάξουν τις κοίτες ποταμών για να χτίσουν σχολεία - και κάπως έτσι κατέληξαν να έχουν να σώσουν 300 παιδιά και υπαλλήλους από τον χείμαρρο. Πληρώνουν και την αμαρτία τού ότι βολεύτηκαν οι ίδιοι, ή οι πολιτικοί τους, με θέσεις στο "δημόσιο" και την επίπλαστη ασφάλεια της μητέρας πατρίδας και δεν ζήτησαν πραγματική πρόοδο για όλους. Και έτσι έμειναν χωρίς έργα υποδομής.

Ο όρος "θεομηνία" που χρησιμοποιούν τα πηγμένα στο κλισέ ΜΜΕ δεν είναι λοιπόν τυχαίος. Όχι γιατί απαραίτητα δικαστήκαμε και βρεθήκαμε ένοχοι από κάποια ανώτερη δύναμη. Αλλά γιατί αυτό που καταδεικνύει είναι την ενοχή όσων τον χρησιμοποιούν. Αν θεωρείς πως αυτά που έσπειρες και σήμερα θερίζεις οφείλονται στην μήνη, τον θυμό δηλαδή, του Θεού, αυτό σημαίνει πως μάλλον υπάρχει κάτι για το οποίο νιώθεις ένοχος και αμαρτωλός. Τι να είναι αυτό για το οποίο νιώθουμε ένοχοι λοιπόν; Είναι μήπως το ότι ξέρουμε και αναγνωρίζουμε την κάθε αμαρτία, το κάθε βόλεμα και τις καθημερινές μικρές συνθηκολογήσεις που φέρνουν τις "θεομηνίες" και μας υπόσχονται μεγαλύτερες;