Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Απέναντι από το Μέγαρο Ζήνα υπήρχε κάποτε το σινεμά Ντιάνα, το μπαράκι "Μύθος" και το εστιατόριο "Ακρόπολις", πριν κατεδαφιστούν. Σήμερα είναι ακόμα ένα από τα πάρκινγκ που ξεφύτρωσαν μεταξύ άλλων μετά τη μεγάλη επιδημία των κατεδαφίσεων κάθε ενδιαφέροντος κτηρίου και εν δυνάμει διατηρητέου της πρωτεύουσας, στα μέσα της δεκαετίας του 1980.

Η πόλη είναι γεμάτη από τέτοιους εγκληματικά ανοιχτούς χώρους που σε βάζουν σε πειρασμό όποτε φτάσεις κοντά τους να τους φανταστείς σαν πλατείες. Όταν πλησιάζεις στο πάρκινγκ του πρώην Ντιάνα, ο ορίζοντας ξαφνικά ανοίγει, η πόλη ανοίγει και αποκτά βάθος, ο ανοιχτός χώρος γίνεται ξέφωτο και φυσικό σημείο συγκέντρωσης.

Η δολοφονία των εκεί κτηρίων [γιατί τα κτήρια έχουν προσωπικότητα, ιστορία και συναισθηματική φόρτιση, και για αυτό η κάθε κατεδάφιση είναι ένας μη φυσικός θάνατος] έγινε μόνο και μόνο για να ανοίξει ένα νέο πάρκινγκ, για να ικανοποιηθεί η βουλιμία για νέα αυτοκίνητα που δημιουργούσε ο νεοπλουτισμός και η ανικανότητα του κράτους να εφαρμόσει ένα σχέδιο δημοσίων μεταφορών της προκοπής.

Όμως τα κτήρια που βρίσκονταν στον χώρο αυτό είχαν δημόσιες χρήσεις και κοινωνικό χαρακτήρα. Για αυτό και τα αυτοκίνητα, τα πάρκινγκ, έκλεψαν ουσιαστικά έναν δημόσιο χώρο, μια πλατεία που χρειαζόταν η πρωτεύουσα για να θρέψει στη συλλογική συνείδηση την έννοια των κοινών τόπων, της δημόσιας ζωής.

Με τέτοιες κρυφές πλατείες είναι γεμάτη η Λευκωσία, παλιά και νέα. Στάσου για μια στιγμή στο πάρκινγκ που κάποιος άπλωσε πάνω στην πλατεία του Ντιάνα για να θησαυρίσει πάνω στην ανεπάρκεια του κράτους και φαντάσου κάτι άλλο. Τραπεζάκια ανάμεσα στα οικογενειακά αυτοκίνητα-θηρία και δέντρα ανάμεσα στα smart και τα μικρά saloon. Και στο κέντρο, να ορθώνεται στη θέση τής ομοιόμορφης άγονης ασφάλτου ίσως ένα άγαλμα του Δημήτρη Λιπέρτη.