Γράφει η Βάλια Καϊμάκη 

"Γεια εισ ιπολλη ομορφη γυναικα πωs τα περναs θελω να σε γνωρισω απο κοντα και γω μενω αθηνα". Το μήνυμα προσγειώθηκε στο inbox του facebook ένα βράδυ κατά τις 11. "Ευχαριστώ για το κομπλιμέντο, αλλά δεν ενδιαφέρομαι για γνωριμίες", απαντάει η ξινή (εγώ). "Να μην σε πάρω να πάμε για παγωτό;", επιμένει. "Λυπάμαι, είμαι 'πιασμένη'", αλλά ο τύπος συνεχίζει κι εγώ εκνευρίζομαι, αλλά δεν θα τον κάνω μπλοκ απόψε, αύριο, που θα μ' έχει ξεχάσει και θα την πέφτει σε καμιά άλλη ταλαίπωρη. Λίγο πριν ένας τύπος μού είχε στείλε 12 φωτογραφίες (γιατί άραγε 12;) και δύο βίντεο, ενώ ένας άλλος ήθελε κι αυτός κουβέντα. Κρητικός. Οπαδός του ΟΦΗ. Τίγκα στις φωτογραφίες από το γήπεδο ο τοίχος του, μέχρι που βρήκα και μια κοινοποίηση από τον τοίχο μιας φίλης του, η οποία είχε αναρτήσει τη δημοσίευση μιας άλλης φίλης, η οποία αναρωτιόταν: "Γεια σας!!! Έχω ένα πρόβλημα με τον φίλο μου... με πιέζει να το κάνουμε από π!$@ (λογοκρισία), αλλά εγώ φοβάμαι τον πόνο. Τι να κάνω;;".

Σχόλια από κάτω: "δεν τους φτανε η μία tR^P@ (λογοκρισία) θέλουν κι αλλη ελεος", "μην απολογισε γλυκια μου εθεσες ένα σοβαροτατο ερωτημα που μαστιζει τη νεολεα μας". Άλλοι ήταν κάπως πιο σοβαροί: "Τώρα αυτό ρε κοπέλα μου θέλεις να το σχολιάσουμε. Ε, ρε τι προβλήματα έχει ο κόσμος!!!!" ή ακόμα "Γνωρίζεις ότι η δημοσίευσή σου φαίνεται και σε όλους τους φίλους σου" (όχι δεν ήταν δικό μου, αλλά θα μπορούσε).

Αυτά όλα τα τραβάω γιατί σιχτίρισα που πρέπει να κάθομαι να ψάχνω έναν-έναν όσους μου κάνουν αιτήματα φιλίας και επειδή μαζεύονται και μετά ντρέπομαι γιατί κάποιοι είναι και αληθινοί (συνήθως παλιοί μου) φίλοι ή γνωστοί και τους αφήνω τρεις μήνες να περιμένουν λες και είμαι η Lady Gaga, τρομάρα μου, και είπα τέλος πάντων να τους κάνω όλους φίλους, στα γρήγορα. Τι θα μου κάνουν, θα με δαγκώσουν; Οι περισσότεροι μου λένε "ευχαριστώ για την αποδοχή" και μετά με ξεχνάνε. Σιγά μην εμφανίζονται οι αναρτήσεις που κάνω μια φορά τον μήνα, κάτι σιβυλλικά, ακατανόητα για τους μη μυημένους ή ακόμα κάτι ξεκατινιάσματα όταν έχω χάσει πάλι τη μάχη με τη σκόνη, τα πεταμένα παιχνίδια και τις τρίχες του σκύλου και σιγά μην τους ενδιέφεραν έτσι κι αλλιώς. Γιατί την ώρα που εγώ σκάω με την πολιτική, την τεχνολογία και μεγάλα φιλοσοφικά ερωτήματα για τη ζωή, τον θάνατο και το σύμπαν, οι άλλοι ψάχνουν απλώς σεξ. Αυτό είναι και το υγιές φαντάζομαι. Από την εποχή που αντάλλαζαν επιστολές απαντώντας σε αγγελίες σε περιοδικά, ο κόσμος "ψάχνεται". Τα πρώτα χρόνια της τεχνολογίας, όταν δεν είχαμε ακόμα android και είχαν φτιαχτεί κάποιες πρωτόγονες "εφαρμογές" για κινητά σε WAP (Wireless Application Protocol) (δείτε μια πολύ ωραία παρουσίαση στην "Guardian" http://www.theguardian.com/media-network/2015/feb/13/history-mobile-apps-future-interactive-timeline), οι μόνες που πραγματικά δούλεψαν ήταν αυτές που είχαν σχέση με το σεξ: πορνό, γνωριμίες, ραντεβού με επαγγελματίες, τα πάντα. Σήμερα όλα έχουν απογειωθεί: κείμενο, φωτογραφίες, βίντεο, άμεση συνομιλία. Το θλιβερό είναι ότι βλέπω συνέχεια (σε τέτοιες σελίδες στο facebook*) την τρομερή ατάκα "have video sex withme". Με ξεπερνάει, τι να πω; Ή μάλλον ξέρω. Όπως είδα πρόσφατα σε έναν τοίχο: "Το σεξ χρειάζεται φαντασία. Αλλά αν έχεις και παρτενέρ είναι καλύτερα".

*Το "να σου καεί το βίντεο" ξεχάστε το. Είδα σε πορνοσελίδα το εξής αμίμητο: "εάν μας καταγγείλεις και μας κλείσουν, θα κάνουμε όλοι καταγγελία στο προφίλ σου και θα στο κατεβάσουμε". Έτσι.