Γράφει ο Σταυρίνος Κυριάκου

Απεχθάνομαι τους οδοντίατρους. Δεν είναι ότι απλά δεν μου αρέσουν. Πραγματικά τους σιχαίνομαι. Δεν μπορώ να φανταστώ τα επίπεδα σαδισμού που χρειάζεται να φτάσει κάποιος άνθρωπος για να επιλέξει αυτό το επάγγελμα.

Πάντα είχα πρόβλημα μαζί τους, αλλά από τότε που έβγαλα τον δεξιά κάτω φρονιμίτη στη δρα Έλενα, τα συναισθήματά μου επιβεβαιώθηκαν. Είμαι ορκισμένος πολέμιος της οδοντιατρικής.

Τη θυμάμαι ακόμα, να μου χαϊδεύει δήθεν με ευλάβεια το μέτωπο και να μου λέει «Μην κλαίτε, κύριε Βραχίμη, θα τον βγάλουμε τον φρονιμίτη». Μετά να με φλομώνει στις ενέσεις και να γονατίζει πάνω στο στέρνο μου τραβώντας με δύναμη το δόντι που δεν έλεγε να βγει.

«Πρέπει να πάτε σε γναθοχειρουργό, κύριε Βραχίμη. Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. Είμαστε εδώ σχεδόν τέσσερις ώρες. Μάλλον κάποιο θέμα με τη σιαγόνα σας θα υπάρχει».

Χαίρω πολύ, δρ Έλενα. Τι άλλο μπορούσε να είναι; Εκ φύσεως, τα δόντια έχουν να κάνουν με τη σιαγόνα. Τι μπορούσε να φταίει που δεν βγαίνει το δόντι; Τα πόδια μου; Θα μπορούσατε να με στείλετε στον γναθοχειρουργό ευθύς εξαρχής, όχι να με ταλαιπωρείτε ένα ολόκληρο απόγευμα.

Δεν το έκανε όμως. Δηλαδή με έστειλε στον γναθοχειρουργό, αλλά αφού με ταλαιπώρησε και εν τέλει κατάλαβε ότι δεν μπορεί να νικήσει τον πεισματάρη φρονιμίτη μου.

-         «Πάρτε αυτά τα χάπια. Αύριο πρωί-πρωί, σας έχω κλείσει ραντεβού με τον δρα Χαμηλοπέφτη, έγκριτο γναθοχειρουργό».

-         «Θα πονέσω;»

-         «Δεν θα σας πω ψέματα. Μόλις περάσει η επίδραση των χαπιών θα πονέσετε αρκετά. Πάρτε διπλή δόση αν θέλετε να βγάλετε τη νύχτα ήσυχος».

-         «Εννοούσα αύριο, γιατρέ. Στο χειρουργείο...»

-         «Α, δεν κατάλαβα. Όχι, όχι. Θα είστε εντελώς ναρκωμένος αύριο, πολύ πιθανόν να μην καταλάβετε τίποτα. Και κάτι ακόμα, δεν θα έτρωγα κάτι σκληρό απόψε αν ήμουν στη θέση σας. Με μισοβγαλμένο φρονιμίτη, δεν θα το σύστηνα».

-         «Μπορώ να πιω κανένα ποτάκι;»

-         «Αν το αντέχετε. Γιατί όχι».

Δεν περίμενα καλύτερη αντιμετώπιση από έναν οδοντίατρο. Απεσταλμένοι του διαόλου στη Γη είναι όλοι τους. Εκπαιδευμένοι στο Άουσβιτς. Άκαρδοι και σαδιστές.

Με το ένα δόντι μισοβγαλμένο και πατημένος στα χημικά, στα χάπια και τις ενέσεις, αποφάσισα να τελειώσω τη μέρα μου τουλάχιστον με κάτι που με ικανοποιεί. Το μπαρ του Βασίλη.

«Θα πιω λίγα ουζάκια να παν τα φαρμάκια κάτω και τη νύχτα στο σπίτι θα πάρω τα χάπια. Σίγουρα θα κοιμηθώ σαν πουλάκι. Μια νύχτα είναι, θα περάσει».

Δεν ήξερα ο κακομοίρης τι μου έμελλε να πάθω.