Love him or hate him, δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει πως ο Tarantino δεν περνά απαρατήρητος. Κι έτσι απλά, ενώ με το "Hateful eight" έχουμε να κάνουμε ίσως με τη λιγότερο εμπνευσμένη του ταινία, καταφέρνει να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον. Δεν λείπουν ούτε από αυτή την ταινία οι ταραντίνικες πινελιές [από τον φόρο τιμής στα B-Movies μέχρι το αίμα που ρέει άφθονο, το αλά Άγκαθα Κρίστι στόρι -ποιος σκότωσε ποιον- και το γέλιο να προκαλείται με τον γνωστό αβίαστο τρόπο], ενώ σε συνδυασμό με τους πάντα καλοδουλεμένους χαρακτήρες κερδίζει στα σημεία, παρά τη μεγάλη διάρκεια και το θεατρικό στήσιμο, που ίσως κουράσουν κάποιους. Το ότι θα χειριζόταν με άνεση τις νόρμες του γουέστερν ήταν βέβαιο. Αλλά η άρνησή του να περιοριστεί από αυτές και να δώσει το πολιτικό του στίγμα αποδοκιμάζοντας την αμερικανική κουλτούρα ότι φέρει ακόμη τα μίση του εμφυλίου, κάνουν την ταινία μια σινεφιλική εμπειρία.

Μιχάλης Σταύρου