Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Πάει καιρός να περάσω στη βόρεια Λευκωσία, έξω από την παλιά πόλη, στις περιοχές όπου μάλλον δεν περνούν οι τουρίστες, νύχτα. Δεν μιλώ για έρημες περιοχές, απλώς για εκείνους τους δρόμους που συνδέουν τα προάστια και όπου δεν υπάρχει κάτι ιδιαίτερο να δεις εκτός από κάποιο κλειστό γκαράζ ή κάποιο "κυβερνητικό" κτήριο.

Τους έχουμε αυτούς τους δρόμους και αυτές τις περιοχές και στις ελεύθερες περιοχές. Τους δρόμους που περνούν μέσα από οικιστικές περιοχές και οι πάροδοί τους σε παίρνουν στα προάστια, όπου όλοι έχουν κλειστεί τη νύχτα, αποζητώντας την ιδιωτικότητά τους. Τίποτε δεν "φυτρώνει" στις όχθες αυτών των δρόμων, γιατί υπάρχουν για να διευκολύνουν τα αυτοκίνητα να πηγαίνουν από το ένα μέρος στο άλλο. Κανείς δεν τους περπατά, μόλις πρόσφατα άρχισαν να σταματούν σε αυτούς τα λεωφορεία.

Όταν βρέθηκα για πρώτη φορά σε έναν τέτοιο δρόμο στα κατεχόμενα, έχοντας νυχτωθεί μετά από μια κάποια εκδήλωση, το σκοτάδι και οι άγνωστοι δρόμοι ενεργοποίησαν όλα τα ένστικτα που δημιούργησαν με χρόνια προγραμματισμού στα σχολεία και στις εκδηλώσεις οι προασπιστές της εθνικής καθαρότητας. Ήταν ένα περιβάλλον ταυτόχρονα άγνωστο και γνώριμο, αρκετά οικείο για να θυμίζει κάτι, και αρκετά ξένο για να χαθείς σε αυτό. Ο λογικός νους ήξερε πως απλώς είχε χαθεί σε έναν άγνωστο δρόμο και πως δεν διέτρεχε κανέναν κίνδυνο, αλλά το υπόλοιπο μυαλό χρειαζόταν ακόμα να προσαρμοστεί.

Προχτές ξαναβρήκα τον εαυτό μου νύχτα, στις ίδιες περιοχές, να επιστρέφει από το Λήδρα Πάλας. Η πορεία προς το οδόφραγμα ήταν κάτι πλέον διαφορετικό, ακόμα και οικείο. Αν στην κυριολεξία έβρισκα τον εαυτό μου που είχε χαθεί εκεί πριν από κάποια χρόνια, θα του έλεγα να μην αγχώνεται. Θα του έλεγα πως στα χρόνια που θα μεσολαβούσαν, από εκείνη τη χρονική στιγμή μέχρι τη δική μου, θα περάσει μέρες ολόκληρες στην Καρπασία, θα μυρίσει το γιασεμί της Λεύκας και θα του θυμίζει την αυλή του πατρικού του, θα μπει στην εκκλησία των παππούδων του, θα περάσει βράδια ολόκληρα στη νεκρή ζώνη να συζητά το μέλλον που πρέπει να αλλάξει αντί να τον αφήνει να τον αλλάζει.

"Επέστρεψα" για ακόμα μία φορά στις "δικές μας" περιοχές. Οι "άλλες" περιοχές που είχα αφήσει πίσω ήταν πλέον λίγο λιγότερο ξένες. Λίγο λιγότερες κάθε φορά.

*Twitter: @nekatomenos