Γράφει ο Πέτρος Λαζάρου

Ο φίλος μου ο Νικόδημος ήταν ένας από τους πλέον εξυπνότατους έφηβους κουμουνιστές. Ήταν ένας ακαταπόνητος μαχητής κι εργάτης του λόγου προς διάδοση του κουμουνιστικού ιδεώδους. Ένας φέρελπις νεολαίος της ΕΔΟΝ που μας εξέπληττε με τις μαρξιστικές του γνώσεις και την ευρυμάθειά του. Εμείς, οι ομήλικοί του, τον "φοβόμασταν" και λίγο, διότι δεν υπήρχε περίπτωση ν' αναμετρηθείς μαζί του στον λόγο και να μην σε βγάλει νοκ-άουτ με τα λενινιστικά του επιχειρήματα. Σε αφόπλιζε με ένα τσιτάτο. Ήμασταν πολύ καλοί φίλοι κι αυτό που θυμάμαι από τον ίδιο ήταν η αφοσίωσή του στο κόμμα, αφού ήταν ένα από τα πλέον σοβαρά "κατηχητόπουλα" του ΑΚΕΛ. Δεν χαλάρωνε με τίποτα.

Εμείς ως δεκαπεντάρηδες κάναμε διάφορα, παίζαμε μπάλα, πηγαίναμε από δω κι από κει, αλλά ο Νικόδημος όπου τον έβρισκες κι όπου τον έχανες ήταν στον αγώνα, σε συνέδρια, σε κατηχήσεις, σε δράσεις, στους δρόμους κάθε Κυριακή να πωλεί τη "Χαραυγή" και σε άλλα πολλά που δεν λέγονται. Πλην όμως, σαν ανήσυχο πνεύμα που ήταν, κάποια στιγμή ανακαλύπτει τον Bob Dylan και τα Levi Strauss! Οπότε αφήνει ακούρευτα τα κατσαρά του μαλλιά και πετάγονται σαν μπαλόνι, φορά μονίμως ένα ξεβαμμένο σωληνωτό Levis, ένα βυσσινί τρικό, γυαλιά μαύρα -δεν ξέρω αν ήταν Ray Ban σαν του Dylan, αυτός ήταν φτωχαδάκι-, και, κάτι που ξέχασα να πω, ως κιθαριστής που ήταν αρχίζει να παίζει τραγούδια του ινδάλματός του στην κιθάρα!

Καταγοητευμένος κι ερωτευμένος με τον Dylan ο φίλος μας, αιφνιδίως αρχίζει να μας κάνει ολάκερες αναλύσεις για τη στιχουργική του αγαπημένου του τραγουδοποιού, προσπαθώντας πάντα να τη συσχετίσει με τη δική του κουμουνιστική συνείδηση. Με γοήτευε πάρα πολύ αυτή η στροφή του Νικόδημου, γιατί κι εγώ ανακαλύπτοντας τον Dylan ένιωθα ότι είχαμε κάτι κοινό να συζητάμε. Σημειωτέον ότι, ενώ ήμασταν πολύ καλοί φίλοι, δεν συναντιόμασταν συχνά, διότι όπως προείπα αυτός ήταν νυχθημερόν στις επάλξεις.

Μερικούς μήνες αργότερα βρεθήκαμε, κι εκεί που κουβεντιάζαμε περίλυπος μου ανακοίνωσε ότι αποβλήθηκε από την ηγεσία της ΕΔΟΝ, διότι αρνήθηκε να σταματήσει να παίζει στις διάφορες συνάξεις που είχε με τους ομοϊδεάτες του τα τραγούδια του Dylan, τα οποία η τότε ηγεσία του κόμματος θεωρούσε καπιταλιστικά κατάλοιπα - μην ξεχνάμε ότι ο σοβιετισμός στην εποχή του μακαρίτη του Εζεκία δεν διέφερε και τόσο πολύ από τον σταλινισμό. Όποιο μέλος διαφωνούσε με το ΑΚΕΛ ή προέβαλλε καθ' οιονδήποτε τρόπο τον καπιταλιστικό δυτικό τρόπο ζωής εθεωρείτο εχθρός του κόμματος. Έτσι έγινε και με τον φίλο μας. Δεν μπορούσε να συνεχίσει ως μέλος της ΕΔΟΝ, όσο καλός και πιστός κι αν ήταν, από τη στιγμή που υπήρχε ο κίνδυνος να παρασύρει με τις νέες επιλογές του και τ' άλλα "ΕΔΟΝόπουλα", κι από την "τετάρτη διεθνή" και το "σώπα όπου να 'ναι θα σημάνουν οι καμπάνες" να τραγουδούν το "Blowin in The Wind" ή το "Masters Of War" του Αμερικανού αοιδού!

Δηλαδή, οι άνθρωποι ούτε καν μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν τους στίχους του Dylan, όπως μου είχε πει, φτάνει που αυτός ήταν ροκάς και γόνος του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, έστω κι αν ήταν Εβραίος! Και για να μην πολυλογώ, ο Νικόδημος έφυγε από το κόμμα -δεν ξέρω αν επέστρεψε-, έχει 40 χρόνια να τον δω, κι έμαθα πριν από μία δεκαετία ότι είναι ένας λαμπρός κοινωνιολόγος στη Γερμανία. Τα θυμήθηκα όλα αυτά εξαιτίας όλης αυτής της ανόητης παρέμβασης του ΑΚΕΛ προς το ΡΙΚ, που έδωσε βήμα στον Notis ο οποίος εξέφρασε τις γνωστές του κουταμάρες. Πραγματικά δεν θέλω να επεκταθώ περαιτέρω στο συγκεκριμένο συμβάν, γιατί παρασκηνιακά όλοι ξέρουμε ότι σε αυτόν τον τόπο όλα τα κόμματα παρεμβαίνουν ποικιλοτρόπως όχι μόνο προς την εξουσία του Τύπου, αλλά και για το ποια καθαρίστρια θα επιλέξει η διαχειριστική επιτροπή της τάδε πολυκατοικίας!!!

Ούτε είμαι εξ εκείνων που θέλουν σώνει και καλά να υπερασπιστούν την πολιτική του ΡΙΚ, αφού στη συνείδησή μου είναι ένας ανυπόστατος οργανισμός που πλέει μέσα στο πέλαγος χωρίς αζιμούθια και πυξίδες, χωρίς πλοίαρχο και ηγεσία. Ένα ίδρυμα που δεν έχει στόχους, απολύτως καμία στόχευση και προγραμματισμό, που χρόνια τώρα παραμένει στη μετριότητα, που λειτουργεί με όρους δημοσιοϋπαλληλικούς και κομματικούς - και σε αυτό δεν φταίνε οι υπάλληλοι που εργάζονται εκεί, αλλά την αποκλειστική ευθύνη την έχουν οι συντεχνίες και τα κομματόσκυλα που "εδράτζιασαν" μέσα σε αυτό και οι εκάστοτε διευθύνσεις που διορίζονται για να υπηρετούν τον ένα και τον άλλον...

Καταλήγοντας, δεν ψηφίζω ΑΚΕΛ, ούτε κανένα άλλο κόμμα, ούτε ΡΙΚ, ούτε άλλη τηλεόραση. Δεν μ' εξέπληξε η ελαφρότητα της ηγεσίας του ΑΚΕΛ, που θεώρησε επικίνδυνο τον Notis Sfakianakis, που είμαι σίγουρος ότι αρέσει πολύ περισσότερο στους "ΑΚΕΛικούς" απ' ό,τι ο Μικρούτσικος κι ο Θηβαίος, δεν μ' εξέπληξε το ευτράπελο ΡΙΚ που δεν διαφέρει στη νοοτροπία από οποιαδήποτε άλλη ιδιωτική τηλεόραση και δεν με εξέπληξε ο Νότιs, τουλάχιστον αυτός μέσα στη φαιδρότητά του, αντικατοπτρίζει τη φαιδρότητα όλου του τηλεοπτικού τοπίου που εδώ και τρεις δεκαετίες βωμολοχεί και βιάζει συνειδήσεις... Από τη μια λυπάμαι που τα νέα παιδιά ολημερίς είναι μέσα στο facebook και στην οθόνη του φορητού τους, από την άλλη χαίρομαι που δεν βλέπουν πια όλα αυτά τ' αθλιοκάναλα και δεν τρώνε στη μούρη τους όλα αυτά τα σκουπίδια που μας τάισαν εμάς...