Στην προβολή της ταινίας στο πάρκινγκ του "Πολίτη" δεν είδαμε πολλούς από τους συνήθεις ύποπτους του δικοινοτισμού. Και αυτό είναι καλό. Όχι γιατί δεν είναι ευπρόσδεκτοι, αλλά γιατί αντί να συγκεντρωθούμε όσοι έχουμε ξαναδεί ή θα περίμενε κανείς να έχουμε δει "Το Τείχος Μας", στο πάρκινγκ μαζεύτηκε κόσμος που ήθελε να προσεγγίσει για πρώτη φορά κάτι νέο. Η ταινία είναι μια γροθιά στο στομάχι που μετά συνεχίζει με κλοτσιές στα πλευρά και δεν σε αφήνει να αναπνεύσεις. Η βλακεία και τα εγκλήματα και των δύο πλευρών είναι εκεί, και τα αφηγούνται άνθρωποι που μας θυμίζουν τους εαυτούς μας και τους δικούς μας, στα ερείπια των όσων έγιναν. Παίρνουν το κάθε τούβλο του τείχους μας και όπως τον άγιο Σπυρίδωνα το αποδομούν στα συνιστώντα του στοιχεία για να τα δούμε όλοι: βλακεία, μίσος, ενοχή. Σε μια κοινωνία που θέλει να δει μπροστά, είναι απαραίτητο να δούμε το παρελθόν στις πραγματικές του, άβολες διαστάσεις.

Γιώργος Κακούρης