Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Οι κρίσεις ποτέ δεν λείπουν. Είναι οικονομικές, είναι πολιτικές, έχουν αστείες αιτίες και εκνευριστικές επιπτώσεις, κάποτε έχουν τραγικές αιτίες και τραγικές επιπτώσεις. Η διαφωνία του Αναστασιάδη και του Ακιντζί για το δείπνο στην Κωνσταντινούπολη, η μεγάλη πυρκαγιά που έκαψε το μισό Τρόοδος, ο καβγάς για το ΓεΣΥ και τώρα οι επιπτώσεις του Brexit μπορούν εύκολα να χαρακτηριστούν με τον ίδιο εύκολο όρο: "κρίση".

Από την περίοδο που ξεκίνησε η οικονομική κρίση στην Ελλάδα έγινε κοινός τόπος να ετυμολογούμε τη λέξη στα ελληνικά. Αντλεί το νόημά της, μάθαμε τότε, από το ρήμα "κρίνω", με την έννοια της ικανότητας σωστής εκτίμησης των καταστάσεων, της απόφασης και του διαχωρισμού και του κοσκινίσματος των επιλογών.

Η σημασία των κρίσεων, ως προβλημάτων που πρέπει να αντιμετωπιστούν και ως ευκαιρίες να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα και να ληφθούν αποφάσεις που για χρόνια παραπέμπονταν παρακάτω και συσσωρεύονταν, είναι προφανής όταν μπεις στον κόπο της ανάλυσης και παρακολουθήσεις τι γίνεται. Όμως δεν έχουν όλοι την ιδιοσυγκρασία του να ακολουθούν την επικαιρότητα με αυτή τη λεπτομέρεια. Δεν είναι θέμα δυνατότητας αντίληψης. Είναι απλώς θέμα βαθμού ενδιαφέροντος, χαρακτήρα και ελεύθερου χρόνου.

Από την Παρασκευή τα χαράματα η Βρετανία και η Ευρώπη, και μαζί της το πολιτικό και οικονομικό σύστημα παγκόσμια, μπήκε σε ακόμα μία κρίση. Η καθημερινότητα φυσικά και δεν θα επηρεαστεί από την πρώτη ημέρα. Αλλά όλο και περισσότερο θα αρχίσουν να φαίνονται οι επιπτώσεις, στις εμπορικές σχέσεις, στον τουρισμό, στους φοιτητές που βρίσκονται εκεί, στη λειτουργία της ΕΕ, ό,τι και αν αυτό σημαίνει σε πολλούς τομείς επί του εδάφους. Και ακόμα πιο έμμεσα στο Κυπριακό και στην ελπίδα πως μια ισχυρή Ευρώπη θα μπορούσε να φέρει καλύτερες μέρες.

Κάπου εκεί, στο σημείο όπου τα πράγματα θα αρχίσουν να μας αφορούν, πρέπει να δείξουμε κρίση. Και να επιλέξουμε να καταλάβουμε το πώς μας αφορούν και για ποιους λόγους, για να μην πιστεύουμε τις απλοϊκές αναλύσεις που πολλοί θα προσπαθήσουν να μας ταΐσουν.