Ένα ντουέτο που έμοιαζε να έπρεπε να έχει επανενωθεί εδώ και πολλά χρόνια, μετά την αρχική τους συνεργασία στην περίφημη συναυλία στο ΟΑΚΑ το 1983. Μια συναυλία που ξεκίνησε για τέσσερις μόνο παραστάσεις και εξελίχθηκε, παράταση στην παράταση, σε μια μεγάλη καλοκαιρινή περιοδεία στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Βράδυ Παρασκευής στο -σχεδόν γεμάτο- Αμφιθέατρο της Σχολής Τυφλών, με μια εξαιρετική εφταμελή ορχήστρα και ένα κοινό ετερόκλητο ηλικιακά, από συνομήλικους του Νιόνιου με μνήμες από τις εμπειρίες της χούντας που ανέσυρε σποραδικά ανάμεσα στα τραγούδια, ώς τους νεότερους που δεν προτίμησαν τον Παπακωνσταντίνου το ίδιο βράδυ στην τάφρο. Ένα ντουέτο σε προχωρημένα -ήντα, να ξεχειλίζει ζωή, κέφι, αμοιβαία στοργή, κι ένα αιώνιο χαμόγελο της Βιτάλη να συντροφεύει τη σοφία του Σαββόπουλου. Τα βαλκανικά πνευστά του Σαλονικιού με την απενοχοποιημένα λαϊκή φωνή της Αθηναίας που έκανε τα πρώτα της βήματα στα πανηγύρια. Τους άκουγα και δεν ήθελα να τελειώσει - δύο ώρες και κάτι ήταν λίγο και ακόμα πολλά "σουξέ" τα άφησαν πίσω. Φεύγοντας, σκεφτόμουν πως ήθελα να 'χω τον Σαββόπουλο παππού να μου διηγείται ιστορίες και τη Βιτάλη θεία να μου τραγουδά τα βράδια.

Χρύστα Ντζάνη