Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Αυτοκίνητα καβαλημένα σε κάθε πεζοδρόμιο της περιοχής. Κοπελιές με τακούνια ειδικά σχεδιασμένα για να σκαλώνουν στο πλακόστρωτο, βασανισμένοι συνοδοί, φασιονίστες και φασιονίστριες [δεν ήξερα καν ότι υπήρχαν]. Δεν πλησίασα ούτε καν εκείνο το βράδυ το σημείο όπου γίνονταν τα εγκαίνια ενός καταστήματος μιας αλυσίδας με ρούχα. Όμως ήξερα τι γινόταν δύο δρόμους παρακάτω γιατί η σύνδεση του ίντερνετ στο τηλέφωνο είχε σταματήσει και γιατί δεν σταματούσαν να περνούν αυτοκίνητα και καλοντυμένος κόσμος δίπλα από το μπαρ όπου προσπαθούσα να πιω.

Είχα προσέξει εδώ και εβδομάδες, με την απόσταση του αδιάφορου παρατηρητή, τον τρόπο με τον οποίο η εταιρεία που αποφάσισε να ανοίξει ακόμα ένα μαγαζί με ρούχα βάλθηκε ντε και καλά να μας υποβάλει πως οφείλαμε να ενθουσιαστούμε. Και φαίνεται παράξενο, όμως ήταν γεγονός – και μόνο η συνεχής επανάληψη πως συνέβαινε κάτι συναρπαστικό ήταν αρκετή για να πείσει τον κόσμο πως… όντως συνέβαινε.

Έτσι λίγο η έκπτωση, λίγο η συναυλία, λίγο η ψευδαίσθηση της VIP κατάστασης με προσκλήσεις σε εργαζόμενους στα ΜΜΕ και όπου αλλού είχε πρόσβαση η διαφημιστική, κατάφεραν να πείσουν πολλούς να αναγάγουν ένα μη γεγονός (ακόμα μια διεθνής αλυσίδα ρούχων ανοίγει κατάστημα στη Λευκωσία) σε κάτι μεταξύ Oscars και πτώσης του τείχους του Βερολίνου.

Θέλει κι αυτό μια ικανότητα, και αναγνωρίζω την ικανότητα των διαφημιστών. Τώρα γιατί πέσαμε κόσμος και ΜΜΕ στην παγίδα να κάνουμε τη δουλειά της διαφημιστικής βερεσέ; Μάλλον είναι πιο εύκολο να πατήσεις τα κουμπιά του φιλοθεάμονος κοινού απ’ ό,τι νόμιζα. Κάποτε τέτοια διαφημιστικά κόλπα γίνονταν στην Κύπρο με κάποια αφέλεια και χωρίς πολλή πολλή επιτυχία, πέρα από τον κύκλο των όσων εργάζονταν στον συγκεκριμένο χώρο. Καλώς ορίσαμε, δηλαδή, στην εποχή του επιτυχημένου κενού περιεχομένου μάρκετινγκ.