"Θέλω ο γιος μου να μείνει γιος μου. Θέλω να μην αλλάξει. Βρείτε τρόπο να τον γιατρέψετε να μην νιώθει σαν κορίτσι". Ο πατέρας φεύγει από το σπίτι και κατηγορεί τη μητέρα του 11χρονου Μαξ που θέλει να γίνει Μαξίν, θέλει να τον φωνάζει "αυτή" και όχι "αυτός". Η μητέρα μένει στην ψυχολόγο και ρωτάει αν ευθύνεται η ίδια για την κατάσταση του γιου της. Αν το γεγονός πως κάπνιζε, πως έπινε, πως είχε συνεχώς καβγάδες με τον σύζυγό της έπαιξε σημαντικό ρόλο, ώστε το παιδί της να θέλει να αλλάξει φύλο.
Υπάρχουν σειρές για προηγούμενες εποχές, για το μέλλον, κάποιες μιλάνε για τις σχέσεις, κάποιες για αλλιώτικες και φανταστικές ιστορίες. Το πιο δύσκολο όμως τελικά στην τηλεόραση είναι να καταφέρεις να προσεγγίσεις το σήμερα και τις πραγματικότητές του. Να μιλήσεις για πράγματα και καταστάσεις που είναι ανάμεσά μας, να μην φοβηθείς να δεις την πραγματικότητα. Και το "Butterfly" του ITV είναι μια τέτοια σειρά.
Η σειρά δεν λειτουργεί με διδακτισμό, δεν προσπαθεί να πείσει τους ρατσιστές να αλλάξουν γνώμη, ούτε να ενισχύσει αυτούς που έχουν έμφυτο αυτοματισμό και θεωρούν πως καθετί διαφορετικό πρέπει να υποστηρίζεται με κάθε τρόπο. Το "Butterfly" έρχεται να σου πει για μια πραγματικότητα, για την οποία οι περισσότεροι φοβόμαστε να μιλήσουμε ή αγνοούμε πως υπάρχει. Ή κάνουμε πως δεν υπάρχει. Έρχεται δηλαδή να μορφώσει, αντικαθιστώντας την αμηχανία της απειρίας με τη γνώση, η οποία προκύπτει μέσα από τα βιώματα των χαρακτήρων της σειράς.
Η τρανσφοβία μετατρέπεται αυτομάτως σε αγάπη από τους γονείς, οι οποίοι βλέπουν το παιδί τους να νιώθει άβολα με το σώμα του, ή έστω την ανάγκη να αποκτήσει την αρμονία που του λείπει από τη ζωή του. Παρά το γεγονός πως έχουν μια αντίδραση απέναντι στα θέλω του παιδιού τους, καταλαβαίνουν πως νιώθει διαφορετικά, αντιλαμβάνονται πως ίσως το φύλο τελικά να μην είναι δογματισμός. Αυτό όμως που λείπει από τους γονείς είναι η σωστή πληροφόρηση, γι' αυτό και ξεκινά ένας αγώνας μέχρι να φτάσουν σε εκείνο το επίπεδο, όπου οι γονείς αφενός θα κάνουν το παιδί τους να νιώσει καλά και αφετέρου θα συμβιβαστούν με τα νέα δεδομένα και δεν θα έχουν μια μόνιμη άρνηση για την κατάσταση της κόρης τους. πλέον.
Ίσως στο σύνολό της η σειρά να μην απαντά στο ερώτημα ποιος έχει το δικαίωμα, την ικανότητα και το θάρρος να αναλάβει την ευθύνη για τον απεγκλωβισμό του Max μέχρι να γίνει Maxine. Μας αρκεί όμως που δεν κλείνει τα αφτιά της στα όσα ζούμε σήμερα και θέτει ερωτήματα για προβληματισμό σε θέματα που δεν τα αγγίζουμε επειδή η άγνοια για αυτά φέρνει φόβο.
