Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη είχαμε εκθειάσει το Netflix για το "The keepers", αφού αν ένα πράγμα ξέρει να κάνει καλά το Netflix είναι τα true crime docudramas. Δυστυχώς, η σειρά ντοκιμαντέρ "The disappearance of Madeleine McCann" δεν ανήκει σε αυτά, αφού το Netflix έχει περάσει πλέον στην κατηγορία του σκληρού reality, αφήνοντας κατά μέρος τα ντοκιμαντέρ που σε βάζουν στη θέση του ντετέκτιβ.

Η υπόθεση είναι λίγο-πολύ γνωστή. Μια μεσοαστική καθωσπρέπει οικογένεια κάνει διακοπές σε ένα εξοχικό θέρετρο στην Πορτογαλία. Το βράδυ της 3ης Μαΐου 2007 τα παιδιά είχαν πέσει για ύπνο και οι γονείς έφυγαν για το εστιατόριο. Η μητέρα της Maddie επιστρέφει να ελέγξει αν τα παιδιά είναι καλά και συνειδητοποιεί πως λείπει η κόρη της, η εξαφάνιση της οποίας παραμένει ένα άλυτο μυστήριο παρά την παγκόσμια κινητοποίηση.

Μην περιμένετε από το ντοκιμαντέρ να σας αποκαλύψει άγνωστα στοιχεία για την υπόθεση. Όλα ακόμη εξετάζονται, δεν υπάρχει τίποτα το οποίο να έχει ξεκαθαρίσει. Και αυτό δεν είναι spoiler. Το ντοκιμαντέρ δεν έχει να προσθέσει τίποτα ουσιώδες, παρά μόνο έρχεται να ικανοποιήσει τα νοσηρά ένστικτα περιέργειας του θεατή, ο οποίος διψά για κλειδαρότρυπα. Και του τα δίνει απλόχερα με όλα τα στοιχεία ενός κακού reality (αφηνιασμένο μοντάζ, μουσική γκραν γκινιόλ, δηλώσεις και πλάνα από ειδήσεις και εκπομπές). Έρχεται όμως παράλληλα, άθελά του, να θυμίσει με ποιον τρόπο μια εξαφάνιση έγινε βορά στα μέσα ενημέρωσης. Καθημερινά χάνονται δεκάδες παιδιά, ωστόσο ποτέ άλλοτε δεν δαπανήθηκαν τόσα πολλά εκατομμύρια για κάποια άλλη υπόθεση. Γιατί; Γιατί η ιστορία από εκείνο το ξανθό αγγελούδι είχε όλα τα στοιχεία τα οποία εύκολα έγιναν βούτυρο στο ψωμί για τα βρετανικά ταμπλόιντ (και όχι μόνο). Όμορφο μωρό, υιοθετημένο, από οικογένεια-πρότυπο, χωρίς πολλά προβλήματα, σε ένα εξοχικό resort. Τι άλλο να θέλει ένα Μέσο, ώστε να κρεμάσει στα μανταλάκια αφενός όλες τις πτυχές της ιστορίας και αφετέρου όλους τους εμπλεκόμενους, οι οποίοι εξετάστηκαν ως ύποπτοι;

Φυσικά, οι γονείς της μικρής δεν είναι άμοιροι ευθυνών, καθώς οι ίδιοι, είτε στην απελπισία τους είτε ακόμη και για να θολώσουν τα νερά (έτσι για να μπούμε και εμείς στη συνωμοσιολογία), έπαιξαν έξυπνα το παιχνίδι των media, έστω και αν εκ των υστέρων κατάλαβαν πως η μιντιακή τρέλα για την υπόθεση τους γύρισε μπούμερανγκ. Πλέον είναι όμως αργά. Γιατί ακόμη και η άρνησή τους να συμμετάσχουν στο ντοκιμαντέρ δεν εμπόδισε το Netflix να ασχοληθεί με την υπόθεση. Δεν τους χρειάστηκε. Είχαν οι ίδιοι προλάβει να κάνουν τη ζωή τους reality, και απλώς η υπηρεσία streaming είχε την εύκολη δουλειά του καλοφτιαγμένου μοντάζ.