«Φαντάσου μια παραλία, κι εσύ εκεί. Ή καλύτερα, την παρακολουθείς από ψηλά.

Ο καυτός ήλιος, σκίαστρα, λαμπερά μαγιό, ιδρωμένες παλάμες και κορμιά. Κουρασμένα σώματα απλωμένα χαλαρά σε ένα μωσαϊκό από πετσέτες θαλάσσης. Παιδικές φωνές, γέλια, κι από μακριά ο ήχος του παγωτατζή με το βαν φορτηγάκι.

Ο ρυθμικός ήχος της θάλασσας, των κυμάτων.

Ο απολαυστικός ήχος [αυτής της συγκεκριμένης παραλίας].

Ο χαρακτηριστικός ήχος από πλαστικές σακούλες που τις παίρνει ο άνεμος. Το σιωπηλό τους πέταγμα σαν τις μέδουσες μέσα στο νερό.

Ένας ήχος σαν από κοντινό ηφαίστειο, ή από αεροπλάνο, ή από κάποιο ταχύπλοο σκάφος.

Ύστερα μια χορωδία ερμηνεύει τραγούδια καθημερινά, τραγούδια παθιασμένα, τραγούδια βαρετά, τραγούδια για το τίποτα.

Και τέλος: Το ελαφρύ τσάκισμα της στεγνής γης, ένας αναστεναγμός».

Κείμενο της Λουτσία Πιετρογιούστι, επιμελήτριας του Περιπτέρου της Λιθουανίας στην Μπιενάλε Βενετίας που απέσπασε τον Χρυσό Λέοντα της διοργάνωσης. Η συμμετοχή της Λιθουανίας, μια οπερατική περφόρμανς, αποτελεί ένα σχόλιο για την κλιματική αλλαγή και τη ραστώνη που οδηγεί στο -και με την οποία το αντιμετωπίζουμε- τέλος του κόσμου. Έξω από το Περίπτερο, Κυριακή απόγευμα, έπεφτε βροχή, και η ουρά έξω μεγάλωνε, αναμένοντας για ώρες να μπει στο καλοκαιρινό τοπίο που φέρει τον τίτλο «Ήλιος και Θάλασσα [Μαρίνα]».

Ελεύθερη μετάφραση / φωτογραφία: Βασίλης Ιερείδης.