To «Knives Out», η νέα ταινία του Rian Johnson, είναι ένα πανέξυπνο, όμορφο και ασταμάτητα απολαυστικό noir που πρέπει να δείτε. Ετοιμαστείτε για μια ταινία που θα σας εκπλήξει με τις συνεχείς ανατροπές της και που θα σας κρατήσει με κομμένη την ανάσα μέχρι την τελευταία σκηνή. Με ταχυδακτυλουργικά τεχνάσματα, ο Johnson καταφέρνει να περιπλέξει τα (πολλά) νήματα της πλοκής με έναν εντυπωσιακό τρόπο και, στο τέλος, να τα λύσει θριαμβευτικά.

Σε μια αριστοκρατική έπαυλη στην εξοχή της Μασαχουσέτης, η οικονόμος Fran (Edi Patterson), ετοιμάζει το πρόγευμα του εργοδότη της, Harlan Thrombey (Christopher Plummer). Ο πάμπλουτος Harlan, ιδιοκτήτης της έπαυλης και επιτυχημένος συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας, δεν θα το φάει ποτέ, γιατί κείτεται νεκρός στο γραφείο του με κομμένο τον λαιμό. Λίγες ώρες πριν, είχε μαζευτεί στην έπαυλη η οικογένειά του για να γιορτάσει τα 85α γενέθλιά του. Ήταν εκεί η κόρη του Linda (Jamie Lee Curtis), επιχειρηματίας, με τον σύζυγό της Richard (Don Johnson) και τον άσωτο γιο τους, Ransom (Chris Evans). Εκεί βρισκόταν επίσης ο γιος και εκδότης του, Walt (Michael Shannon), με τη γυναίκα του, Donna (Riki Lindhome), και τον έφηβο, ακροδεξιό και αντικοινωνικό γιο τους, Jacob (Jaeden Martell). Παρούσες ήταν και η Joni (Toni Colette σε μια από τις αγαπημένες μου ερμηνείες στην ταινία), χήρα ενός τρίτου γιου και health guru που χαρίζει new age ατάκες με τη σέσουλα, καθώς και η κόρη της, Meg (Katherine Langford). Στο πάρτι ήταν και η προσωπική του νοσοκόμα, Marta (καταπληκτική η νεαρή Ana de Armas), και η Fran. Μετά τον θάνατό του, καλούνται όλοι για ανάκριση από δυο αστυνομικούς ντετέκτιβ (Lakeith Stanfield και Noah Segan) και έναν ιδιωτικό ντετέκτιβ-διάνοια -που έχει κάτι από τον Sherlock Holmes και τον Hercule Poirot- ονόματι Benoit Blanc (ένας πολύ διασκεδαστικός Daniel Craig). Όλοι είναι πιθανοί ύποπτοι και οι ντετέκτιβ, σαν σε ένα παιχνίδι Cluedo, προσπαθούν να λύσουν το μυστήριο του θανάτου.

Το «Knives Out» είναι ένας φόρος τιμής στο κλασικό είδος του αστυνομικού μυστηρίου και ταυτόχρονα μια πολύ σύγχρονη ταινία, καλά στερεωμένη στο σήμερα. Συνυφασμένη με την ιστορία του θανάτου του Harlan είναι και μια άλλη ιστορία κοινωνικοπολιτικού περιεχομένου, για τα προνόμια, την αξιοκρατία, την επιτυχία. Όπως λέει ο Forrest Wickman στο Slate, η ταινία «είναι ένας μικρόκοσμος της λευκής Αμερικής που πιστεύει ότι κέρδισε όσα κατέχει με την αξία της και είναι απρόθυμη να τα παραχωρήσει» - όλοι στην οικογένεια ζουν με την ψευδαίσθηση ότι είναι αυτοδημιούργητοι, αρνούμενοι πεισματικά να αναγνωρίσουν τα προνόμια πάνω στα οποία έχτισαν ο καθένας τη ζωή του. Η ταινία αγγίζει επίσης τη μετανάστευση, την ταυτότητα, και τoν ρατσισμό σε όλο του το φάσμα - από την Trump-style ρητορική του Richard, στον νεαρό ακροδεξιό γιο του Walt, μέχρι την πιο γενικευμένη έκφανσή του, όπως τη βλέπουμε π.χ. στο γεγονός ότι όλοι αποκαλούν τη Marta μέλος της οικογένειας χωρίς να θυμούνται καν από πού κατάγεται (κάποιος λέει Παραγουάη, άλλος Ουρουγουάη και άλλος Βραζιλία). Το τι θα γίνει όταν πρέπει να φανταστούν τη ζωή τους χωρίς τα προνόμια που οι ίδιοι αντιλαμβάνονται ως δικαιώματά τους είναι ίσως το πιο αποκαλυπτικό μέρος της ταινίας.