Ήταν αναπόφευκτο: η μυρωδιά πικραμύγδαλου του θύμιζε άτυχους έρωτες. Έρωτας χωρίς ανταπόκριση θα ήταν το πιο σωστό, αλλά η επεξηγηματικότητα που επέβαλλε η ελληνική γλώσσα στη μετάφραση είχε την ίδια επίδραση με τα follow-up sms της επόμενης μέρας: «Miss me?» «Αγαπάς με λλίον την ώρα που ξυπνάς σπίτι σου το πρωί;» Ο γιατρός Γλυκής ένιωσε την κυανίνη να αναβλύζει ξανά γαλακτερή από μνήμες σουμάδας από τη στιγμή που ξαναμπήκε βιαστικά στο χειρουργείο για μια τυπική οστεοσύνθεση σπασμένης περόνης. Ακόμη να ’ρθει το pcr, του ανακοίνωσε ο αναισθησιολόγος, γνεύοντας την ίδια ώρα επιπληκτικά στη χειρουργική νοσοκόμα που σειροθετούσε τα νυστέρια και ξετύλιγε το σετ συρραφής να ανεβάσει τη μάσκα της. Η απροσδόκητη διαθεσιμότητα αναμονής τον τρόμαξε. Θα ’πρεπε να βγει έξω να πει δυο λόγια στη σύζυγο του εβδομηνταπεντάχρονου άντρα μετά που ολοκληρώθηκε ο ακρωτηριασμός. Όχι μόνο η εξάπλωση της γάγγραινας αποφεύχθηκε, αλλά και ένα αρκετά μεγάλο στρώμα μαλακών μορίων διασώθηκαν έτσι που να διαμορφωθεί ένα ιδανικό κολόβωμα. Κολόβωμα, έτσι να της το ’λεγε; Nα της ανάφερε, άραγε, τη δυνατότητα προσθετικού μέλους ή να τη λύτρωνε από τον βάναυσο οπτιμισμό της μιλώντας της για τους κινδύνους λοίμωξης και την ανάγκη να ελεγχθεί ο σακχαρώδης διαβήτης του Μάικλ; Θα του ήταν εύκολο αν εκείνη ήταν επίσης εβδομήντα πέντε χρονών, αν τα μαλλιά της δεν σχημάτιζαν μια κόκκινη λίμνη, αν τα μάτια της δεν ήταν φωτεινές λίμνες, αν τα μακριά λευκά της δάχτυλα δεν χάιδευαν με τόση στοργή το πρόσωπό του πριν μπει στο χειρουργείο, αν ο εκείνος δεν την έλεγε Sunshine, αν δεν της έλεγε συνέχεια ότι θα πήγαιναν και φέτος τον Αύγουστο στο σπίτι στο Μενεού, αν δεν ήταν τόσο νεότερή του. Ο γιατρός Γλυκής είχε πάντα μια δυσκολία να μιλά σε όμορφες γυναίκες. Ήρθε ευτυχώς το pcr. Στάθηκε δίπλα από την ασθενή που του έστειλαν από τα επείγοντα και παραδόθηκε στη μυρωδιά των νωπών της μαλλιών.

Έμαθε να της είναι αχρείαστη η ευγένεια των αντρών με τους οποίους κοιμόταν. Στο πρώτο λοκντάουν εξαφανίστηκαν όλοι. Η παραίνεση του εθνικού επιδημιολόγου να περιοριστούν στα σπίτια τους και να εντρυφήσουν στη σχέση με τη γυναίκα τους ήταν μια παρωδία για τον μετασχηματισμό που θα ακολουθούσε. Οι παντρεμένοι ξέμαθαν εύκολα πώς να μακρηγορούν στα προκαταρκτικά και στα οριζόντια. Οι χωρισμένοι άρχισαν να αγχώνονται για το γυμναστήριο που έκλεισε και για το χαμένο είδωλο σφριγηλότητας και νέας αρχής που τους χάριζε ο καθρέφτης, όταν τελειώνοντας τη ρουτίνα στέκονταν μπροστά του επιτηδευμένα τυχαία για μερικά χαλαρώματα. Οι ελεύθεροι επέστρεψαν προσωρινά στο πατρικό τους, οι πιο οικονομικά επισφαλείς ξενοικιάζοντας τα μονάρια διαμερίσματά τους και οι οικονομικά πιο νούσιμοι ανεβάζοντας τα ιδιόκτητα δυάρια τους στο Airbnb. Τα μαλλιά και των δύο μύριζαν κεφτέδες που τηγάνιζε η μάνα τους και φορούσαν ξανά κολλητά πάνω τους διαπιστευτήρια καλού παιδιού από οικογένεια για σοβαρή σχέση. Το κλείσιμο των καφέ και η βραδύτητα στα μπλόκα ελέγχου rapid test στον αυτοκινητόδρομο Λεμεσού - Λευκωσίας έκλεψαν τα τελευταία υπολείμματα ελευθερίας από λογοδοσιμότητα χρόνου.

Θυμόταν την τελευταία φορά που συναντήθηκαν, ήταν αγχωμένος και είχε συνέχεια το τηλέφωνο ανοικτό, της ζήτησε να καπνίσει έξω στο μπαλκόνι και άφησε να εννοηθεί ότι θα ήταν όπως να εμβολιαζόταν για το καλό των συμπολιτών της το να μην άφηνε σχήμα από το σώμα της στα σεντόνια. Για πρώτη ήταν τα σεντόνια «του». Την άλλη μέρα και την παράλλη δεν επικοινώνησε, εκείνη του έστειλε ένα τυπικό «I need more», της απάντησε «μην νομίζεις ότι δεν περνώ καλά εκεί που είμαι», του απάντησε «λόγια θέλω, πιο πολλά λόγια, λόγια συγκολλητικά χωρίς μετοχές», της απάντησε «μα ήθελες σχέση;», του απάντησε «ήθελα να μην χρειάζομαι οξυγόνο χωρίς εσένα», της απάντησε «έχουμε βάλει και οι δυο το Pfizer της καρδιάς μας», του απάντησε «δεν είναι ο κορωνοϊός, είναι η πρωτεΐνη ακίδας που παράγουν τα δικά σου κύτταρα», της απάντησε «αναπληρώνονται γρήγορα τα κύτταρά μου, έχω υψηλό sperm count», του απάντησε «δεν με ενδιαφέρει η γονιμότητά σου, μόνο οι συνάψεις των νευρώνων σου». Σε αντίθεση με τους θανάτους, οι χωρισμοί στα χρόνια του κορωνοϊού δεν γίνονται θέμα. Δεν γίνονται καν λόγια. Μάταια έψαξε στην υπεραγορά όπου ψώνιζε συνήθως το υγρό σαπούνι σώματος που χρησιμοποίησε όταν έκανε για πρώτη φορά μπάνιο σπίτι του. Θυμόταν μόνο το χρώμα και το άρωμά του. Τους επόμενους μήνες γύριζε όλες τις υπεραγορές της Λευκωσίας, άνοιγε τα καπάκια, κατέβαζε διακριτικά τη μάσκα και μύριζε το παχύρευστο πράσινο μέχρι που το πέτυχε. Le Petit Marseillais με άρωμα πικραμύγδαλου. Την πρώτη φορά πήρε ένα μόνο και το μετάνιωσε. Επέστρεψε την ίδια μέρα και πήρε άλλα δύο, και την επομένη άλλα δύο, ποτέ δεν ξέρεις εκτός από έλλειψη ετήσιων εμβολίων γρίπης για γάτες τι άλλη έλλειψη στην αγορά θα προκαλέσει η επικέντρωση των big pharma στην παραγωγή εμβολίων.

Ο γιατρός Γλυκής έκανε ότι της έπιανε την κουβέντα κι έγερνε τάχα γνοιαστικά από πάνω της καθώς εισέπνεε λαίμαργα σαν χρόνια άρρωστος από πεθαμένη άνοιξη πικραμύγδαλο. Αλήθεια, πώς το έπαθες; ρώτησε. O αναισθησιολόγος έλυσε τα πίσω λουράκια της ιατρικής πράσινης νυχτικιάς που της έδωσαν να βάλει αφού γδύθηκε πριν το χειρουργείο κι είχε αρχίσει να κολλά στο θώρακά της κυκλικά τσιρότα για τα καλωδιάκια που κρέμονταν από την οθόνη καρδιάς. Να σας πω την αλήθεια ή να σας πω μια καλή ιστορία; του απάντησε πριν ο αναισθησιολόγος της ακουμπήσει στο πρόσωπο τη μάσκα γλυκού αερίου. Μάλλον θα νόμιζε ότι ήδη κοιμόταν όταν με μια απροσδόκητη κίνηση ανέσυρε πίσω την αριστερή πλευρά της λυτής νυχτικιάς για να φανεί, αχρείαστα, όπως αχρείαστο ήταν να φοράς μάσκα όταν περπατάς μόνος σου στον δρόμο, το ένα βυζί της. Μπορεί να μην φαίνεται απαραίτητο το μέτρο, είχε πει ο εθνικός επιδημιολόγος, αλλά είναι καλό για να συνηθίσουν στη χρήση μάσκας. Μπορεί να μην φαινόταν απαραίτητο ένα γυμνό βυζί στη διαδικασία οστεοσύνθεσης περόνης με πλατίνες, είναι καλό όμως να επιβεβαιώνεται κατά τακτικά διαστήματα η αίσθηση ιατρικής δύναμης μέσω αυθόρμητης εμφάνισης στύσης πέους στη μυστήρια νύχτα του χειρουργείου.

Συναντήθηκαν για τελευταία φορά στην αναμονή έξω από το γραφείο του γιατρού Γλυκή. Την έβλεπε κάθε βδομάδα όταν πήγαινε για follow-up, μάλλον συνέπιπταν απόγευμα Τρίτης τα ραντεβού τους. Της είχε πει ότι άλλαξε πια η ζωή τους. Έφυγε από τη θέση της κι ήρθε και κάθισε δίπλα της αγνοώντας τη σήμανση της καρέκλας με τη λευκή κόλλα Α3 που έγραφε ΑΔΕΙΑ. Έγειρε πλάι της κι άρχισε να της ψιθυρίζει στο αφτί εκμυστηρευτικά. Ο Μάικλ ήταν υψηλού κινδύνου και απομονώθηκαν στο σπίτι στην πόλη, δεν πήγαν ούτε μια φορά φέτος το καλοκαίρι στο σπίτι στο Μενεού. Δεν της πέρασε βέβαια από τον νου να το ενοικίαζε, διότι έστω και για μια βόλτα με το αυτοκίνητο περνούσαν από κει, πότιζε τις τριανταφυλλιές και μια γκουάβα που φύτεψε ο Μάικλ, διότι την είδε που ξεκαρδίστηκε στα γέλια όταν έμαθε ότι οι γκουάβες είναι καρποί δέντρων κι όχι εποχικών θάμνων όπως οι ντοματιές. Ξέρεις, της είπε, η γκουάβα δεν ξέρεις πότε ακριβώς θα ανθίσει, μην ακούς τι σου λένε οι προμηθευτές φυτωρίων, ούτε θέλει πολύ νερό παρ' όλο που θεωρείται φυτό εξωτικό, κάνουμε ότι θα πάμε για να την ποτίσουμε για να βλέπει ο Μάικλ τη θάλασσα από κοντά. Πέρασα μια άσχημη βδομάδα, να ξέρεις. Έκαμα νύχτες να κλείσω μάτι. Μου πρότειναν να το πουλήσω. Cash. Στο χέρι. Λεφτά πολλά. Αρκετά για να ξεχρεώσουμε όλα τα δάνεια για τις σπουδές των παιδιών, να ’χουμε κι ένα ποσό στην άκρη αν χρειαστεί κάτι επείγον ο Μάικλ, εξάλλου δεν το χρησιμοποιούμε πια και μπορεί ούτε του χρόνου, ξέρεις, έν' του Μάικλ το σπίτι. Μου έδωσαν διορία έως σήμερα το πρωί να τους πω ένα ναι ή ένα όι. Αποφάσισά το. Εννά το πουλήσεις χωρίς να του το πεις; τη ρώτησε. Αποφάσισα να μην του πω τίποτε, της απάντησε. Εν θα ήθελα να τον βάλω στο δίλημμα. Να μείνει τζιαμαί το σπίτι.

Sunshine, της φώναξε από απέναντι. Ήρθε η σειρά τους. Τακτοποίησε τη λεπτή κουβέρτα σε χρώμα πράσινο ζαντ-νεφρίτη που τον κάλυπτε από τη μέση και κάτω για να μην πιαστεί στις ρόδες κι άρχισε να σπρώχνει το τροχοκάθισμα. Όπως έμπαιναν στο γραφείο του γιατρού ανέμιζαν στο φόντο οι άκριες της κουβέρτας και μπροστά, ψηλά, λικνίζονταν σαν αποξηραμένα στημόνια άνθους γκουάβας τα κόκκινά της μαλλιά.

Ήταν η επόμενη. Γιατρέ, του είπε, θυμάμαι τι έγινε στο χειρουργείο. Όταν τράβηξε τη νυχτικιά πίσω ο αναισθησιολόγος την πήρατε πίσω και με σκεπάσατε ξανά. Πες μου την ιστορία, είπε. Πώς το έσπασες. Πες μου μια καλή ιστορία όμως. Πάρε το χρόνο σου. Μια ιστορία για κείνη την πόλη στις όχθες του ποταμού Μαγδαλένα. Με έστειλε ο πατέρας μου να σπουδάσω γιατρός, ξέρεις, για να μην την ξαναδώ. Την τελευταία φορά που θα βλεπόμαστε, αποφασίσαμε να μεθύσουμε απεγνωσμένα πίνοντας ό,τι βρίσκαμε στο σπίτι. Ήπιαμε ένα ολόκληρο μπουκάλι σουμάδα. Κόλλησαν τα λόγια στα χείλη μας, λόγια που δεν βγήκαν. Tη γύρεψα μετά από χρόνια. Τη γυρεύω ακόμη. Ξέρεις, το διάστημα των έξι μηνών αυξήθηκε, ο αριθμός περιστατικών με συμπτώματα οξείας δηλητηρίασης από κυανιούχα, λόγω κατανάλωσης πυρήνων από πικραμύγδαλα. Παρ' όλο που είμαι γιατρός, δεν πιστεύω στις φανκτιοναλιστικές ερμηνείες της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Δεν έχω πειστεί ότι οι άνθρωποι αυτοί πιστεύουν ότι η κυανίνη προστατεύει από Covid-19. Να σου πω και κάτι, στη μυρωδιά πικραμύγδαλου θα χρωστούμε κάποτε ό,τι θυμούμαστε να αγαπήσαμε.