Ξέρω ότι αυτό το κείμενο για τη χαμένη σου πατρίδα το διαβάζεις στο πλαίσιο του μαθήματος της Ιστορίας στο ελληνόφωνο σχολείο στο οποίο φοιτάς. Όταν έγραψα αυτό το κείμενο είχε περάσει ήδη μισός αιώνας από την εισβολή και δεν θα σου κρύψω ότι ένιωθα ότι η διχοτόμηση της χώρας μας πλησίαζε. Η Κύπρος το 1974 μετά την εισβολή της Τουρκίας έχασε στον πόλεμο περίπου το 36% των εδαφών του βόρειου μέρους της. Εγώ μεγάλωσα ξέροντας ότι αυτά είναι τα κατεχόμενα και ότι οι παππούδες μου ήταν εγκλωβισμένοι στο χωριό τους, το Ριζοκάρπασο, γιατί επέλεξαν να μην φύγουν. Μεγάλωσα επίσης πιστεύοντας ότι κάποια στιγμή θα λυνόταν το Κυπριακό και ότι θα μπορούσαμε οι πρόσφυγες να ανακτήσουμε τις περιουσίες μας και όσοι θέλουμε να επιστρέψουμε. Αυτό που άκουγα από παιδί ήταν: «Όταν λυθεί το Κυπριακό όλοι οι πρόσφυγες θα πάνε στα σπίτια τους». Όπως βλέπεις κι εσύ τώρα που ζεις στη Γαλλία και θεωρείς τον εαυτό σου Κύπριο, γιατί οι γονείς σου είναι Κύπριοι, η πατρίδα σου δεν είναι πια ελληνική. Ανήκει ολόκληρη πλέον στην Τουρκία. Η Κύπρος από το 2044 είναι τουρκικό νησί. Το 2034 έγινε προσάρτηση των κατεχομένων στην Τουρκία και μέσα σε 10 χρόνια η Τουρκία κατάφερε να καταλάβει όλο το νησί μας. Όλοι οι Κύπριοι, ελληνόφωνοι και τουρκόφωνοι, εγκαταλείψαμε την πατρίδα μας, αφήσαμε την ιστορία μας και τους κόπους μιας ζωής και ξεκινήσαμε από την αρχή σε διάφορες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που μας δέχτηκαν.

Η τελευταία ευκαιρία χάθηκε το 2017 στο Κραν Μοντανά, ο Κύπριος τότε Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης τίναξε στον αέρα την ευκαιρία επίλυσης του Κυπριακού ενώ οι συγκυρίες ήταν σπουδαίες, είχαμε την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης με έμπρακτο τρόπο, με ειδικό απεσταλμένο, είχαμε τα βλέμματα της διεθνούς κοινότητας στραμμένα πάνω μας, είχαμε μια Τουρκία που μας έδινε αυτά που προσδοκούσαμε όσον αφορά το εδαφικό, και με το πλαίσιο Γκουτέρες εξασφαλιζόταν η ασφάλεια όλων των Κυπρίων με τη σταδιακή αλλά αποτελεσματική μείωση του στρατού και, το κυριότερο, την άμεση κατάργηση των εγγυητριών δυνάμεων και την αντικατάστασή τους από άλλου είδους εγγυήσεις. Ο τότε Πρόεδρος έφυγε από το Κραν Μοντανά για να διασφαλίσει μία ακόμα θητεία ως Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας λέγοντας ένα σωρό ψέματα στον λαό. Η άλλη φορά που χάσαμε σημαντική ευκαιρία για επίλυση του Κυπριακού ήταν το 2004. Πρόεδρος τότε ήταν ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Αυτός ο Πρόεδρος αρνήθηκε να διαπραγματευτεί το τότε σχέδιο Ανάν και το έθεσε ενώπιον του λαού ως είχε, καλλιεργώντας βέβαια πρώτα τον φόβο για το άγνωστο και την επίλυση. Ο λαός στην πλειοψηφία του, εξαιτίας του φόβου του, το απέρριψε.

Λυπάμαι που σήμερα η Κύπρος είναι η χαμένη σου πατρίδα. Όσο την έζησα θέλω να σου πω ότι είναι ένας επίγειος παράδεισος, θάλασσες, βουνά και αν είχες την ευκαιρία να τη γυρίσεις ολόκληρη όπως μπορούσα να κάνω κι εγώ από το 2004 ώς το 2034 θα ένιωθες την ομορφιά της να διαπερνά κάθε σου κύτταρο. Δυστυχώς, δύο είναι οι λόγοι που έφεραν το τέλος της πατρίδας μας. Ο ένας οφείλεται στους ηγέτες που είχε η Κυπριακή Δημοκρατία και ο άλλος οφείλεται στους ίδιους του Κύπριους. Δεν είχαμε ηγέτες που πίστεψαν ότι μπορούσαν να κυβερνήσουν ολόκληρη τη χώρα γι' αυτό και περιορίστηκαν στο να κάνουν έναν αγώνα εξασφάλισης διακυβέρνησης σε μισή χώρα. Οι στόχοι ήταν η δύναμη και ο έλεγχος, και αυτό το ήθελαν και το σχεδίαζαν πάντα για τη μισή χώρα. Από την άλλη, ο λαός, δεν ήθελε ποτέ να ξεβολευτεί, φοβόταν το άγνωστο, φοβόταν την επόμενη μέρα, οι Κύπριοι χωρίστηκαν σε δύο στρατόπεδα, σε αυτούς που ήθελαν λύση και σε αυτούς που ήθελαν τοίχο γιατί ο τοίχος θεωρούσαν ότι διαφύλασσε τα κεκτημένα τους. Πού να 'ξεραν ότι η διχοτόμηση ήταν το τέλος μας. Ήταν το τέλος των Κυπρίων στην Κύπρο! Στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα, λένε, μα είναι πλέον αργά!

Αυτό που δεν κατάλαβαν ποτέ οι Κύπριοι είναι ότι η στασιμότητα εμπεριέχει τεράστιο ρίσκο, όσο και η αλλαγή. Επιλέξαμε το ρίσκο της στασιμότητας και χάσαμε την πατρίδα μας και όσοι τη ζήσαμε είχαμε ταυτότητα, τώρα είμαστε ξένοι ανάμεσα σε ξένους.

Θεανώ Β. Καλαβανά