Η μικρή μου κόρη, έν' τζιαι ο μικρός μου βοριάς. Έν' μια μικρή καταιγίδα, ένα έντονο καιρικό φαινόμενο που ζει στο σπίτι μας. Απρόβλεπτη, αιφνιδιαστική, ορμητική σαν τον Πηθκιά ύστερα που μια βροσιερή ημέρα. Σαν το ηφαίστειο που τζοιμάται την παραπάνω ώρα, αμα νιώσει ότι κάτι δεν της αρέσκει, κάμνει έκρηξη τζιαι γεμώνει τον χώρο με τη λάβα της, την φωθκιά της τζιαι πέτρες που εκσφενδονίζονται στον αέρα.

Πεισματάρα, ισχυρογνώμον, άμα θέλει κάτι στήννει πόδι τζιαι διεκδικεί το. Εύκολα μαθαίνει κάτι, δύσκολα ξεμαθαίνει, έστω τζιαι αν η μάνα μου επιμένει ότι το μάθημα τζιαι το ξεμάθημα έν' κοντά-κοντά. Πολλές φορές έπιασα τον εαυτό μου να λογοφέρνει τζιαι να αντιμάχεται τη μικρή Ίριδα. Τζιαι οι θκυο μας, ξερόκκελλοι, μπορεί να μας πάρει ώρες ολόκληρες να μερώσουμε τζιαι να ισιώσουν οι μουτσούνες μας. Αγγρίζεται τζείνη, αγγρίζουμαι τζιαι εγώ, τζιαι σταματούμε να μιλιούμαστε.

Ώσπου, ένας που τους θκυο να τα βάλει κάτω τζιαι να κοντέψει του άλλου, τζιαι να πάει πάσα το κακό. Τζείνη, όπως τον καφέ μες το μπρίκκι που του σβήνεις την φωθκιά, σταματά να φουσκώνει τζιαι έρκεται δίπλα μου, πιάννει μου την κκελλέ μου με τα θκυο της σιερούθκια, μπαίνει μες τα μούτρα μου τζιαι λαλεί μου ψιθυριστά «Είσαι σημωμένος;». Τζιαι πιον εγώ, γίνουμαι ζυμάρι στα σιέρκα της. Πλάθει με, μαλάσσει με, φακκά με χαμέ, κάμνει με ό,τι θέλει.

Ήβρα τζιαι εγώ το κουμπί της όμως. Πιάνω την πάνω μου, σφίγγω την στην αγκαλιά μου τζιαι στροβιλίζουμαι μαζί της ώσπου να ζαλιστούμε. Τζιαι τζείνη χαχχανίζει τζιαι φωνάζει μου «Τζι άλλο παπά». Ή κρατώ της τα σιέρκα της στα σιέρκα μου ώσπου να μου πει τη μαγική λέξη, που είναι «κουπέπι». Ή απλά δωροδοκώ την με διάφορα πράματα που ξέρω ότι δεν μπορεί να αντισταθεί.

«Έλα να δούμε μίκυ μαους τζιαι να μερώσουμε».

«Έλα να σου δώσω ένα μπισκόττο τζιαι να μερώσουμε».

Οι μεθόδοι μου γενικά έννεν πολλά καινοτόμες. Εν τες εθκιάβασα σε κανένα βιβλίο, ούτε τες εδιδάκτηκα στο πανεπιστήμιο. Για την ακρίβεια, κάποιοι μπορούν να πουν ότι δεν χρήζουν κοινής αποδοχής, βάσει των πραμάτων που ξέρουμε σήμερα για τη διαπαιδαγώγηση των μωρών. Όπως τζιαι να έσιει όμως, μετά που 12 χρόνια πατρότητας, εκατάλαβα ότι ο πιο αποδοτικός τρόπος αποπυροδότησης της ατμόσφαιρας, είναι η απόσπαση της προσοχής. Ο αποπροσανατολισμός τζιαι η αγάπη. Ότι τζιαι να κάμνει τούτος ο μικρός ανεμοστρόβιλος, αγαπώ την τζιαι δείχνω της το, με ούλλη μου την ύπαρξη.

Η Ίριδα εγεννήθηκε έναν χρόνο πριν τον κορωνοϊό. Που την αρκή, η διαδρομή έδειξε θα είναι σε χωματόδρομο αντί στρωμένη με οδόστρωμα. Όπως πολλά άλλα μωρά, ήταν κλαμούρα τζιαι σχεδόν μόνιμα εκνευρισμένη. Που για να είμαι ειλικρινής, πλέον θεωρώ ότι είναι η νορμάλ αντίδραση κάποιου νοήμονος οργανισμού, όσον αφορά τη γέννησή του. Που τζιαμαί που είσαι σε ένα κουκκούλλι, με μόνιμη θερμοκρασία ακριβώς όπως τη θέλεις, με το φαγητό να έρκεται να σε βρίσκει χωρίς να κουραστείς, ξαφνικά πετάσσουν σε, σε έναν κόσμο που τίποτε δεν σου είναι γνώριμο εκτός που την μυρωθκιά τζιαι τους ήχους της μάμας σου. Δεν έπρεπε να περιμένουμε τα μωρά να είναι ήρεμα τζιαι πρόσχαρα μετά τη γέννησή τους. Αντιθέτως, δικαιούνται τζιαι θα έπρεπε να είναι νευριασμένα, γενικότερα για την κατάσταση τζιαι ειδικότερα μαζί μας.

Πριν να προλάβει λοιπόν να περπατήσει καλά, καλά, ήρτεν ο κωρονοϊός. Οπόταν ότι εξέραμε τζιαι όπως εξέραμε να ζούμε, ούλλα άλλαξαν μέσα σε λίγες μέρες. Η καραντίνα, η αποχή που την κοινωνία, η απομόνωση, τα τεστ, οι απολυμάνσεις, οι περιορισμοί στις κοινωνικές δραστηριότητες. Τούτα ούλλα ήταν καταστάσεις που για εμάς ήταν το διαφορετικό, το αταίρκαστο, το παράλογο στην καθημερινότητά μας. Για την Ίριδα, τζιαι για άλλα μωρά τζείνης της περιόδου, τούτο ήταν η νόρμα, ήταν το κανονικό.

Τα δικά της γενέθλια, τζιαι όποια γενέθλια εβρέθηκε για παράδειγμα, σε αντίθεση με την κυπριακή πραγματικότητα, δεν ήταν υπερπαραγωγή. Δεν επαρευρέθησαν επώνυμοι και ανώνυμοι, φίλοι δικοί μας, φίλοι δικοί της, γιαγιάες, παππούες, θείες και λοιποί συγγενείς σε μια φαντασμαγορική τελετή με τούρτα φρόζεν τζιαι φουσκωτό κάστρο. Στα πρώτα της χρόνια, τα γενέθλια ήταν απλά ένα γλυκό τζιαι κάποιοι να τραγουδούν χρόνια πολλά. Οι συγκεντρώσεις σε πολυσύχναστους χώρους ήταν σχετικά ανύπαρκτες τα πρώτα της χρόνια, τζιαι αν θα εγίνονταν με κάποιο τρόπο, πάντα με μάσκα τζιαι προσοχή.

Μπορεί να πούμε ότι ίσως να ήταν τζιαι καλό τούτο, αλλά όσο απότομος ήταν ο ερχομός της στον κόσμο, τόσο απότομη ήταν τζιαι η μετάβαση που τη νόρμα τη δική της, στη νόρμα τη δική μας. Δηλαδή, που τα λλία άτομα, τες περιορισμένες συγκεντρώσεις, την ηρεμία, την απομόνωση, πλέον καλείται να περάσει σε έναν κόσμο γεμάτο με αταξία, αποδιοργάνωση τζιαι σύγχυση. Μεν ξεχνούμε, για εμάς τούτη ήταν η κανονικότητα πριν τον κορωνοϊό, για κάποια μωρά (όσο τζιαι αν μας φαινεται περίεργο) ο κορωνοϊός ήταν η κανονικότητα.

Αν τζιαι δεν έχω απτά στοιχεία ότι υπάρχουν ή θα υπάρχουν οποιεσδήποτε επιρροές, που θα αντανακλώνται στη συμπεριφορά των μωρών μας, αντιλαμβάνομαι ότι κάποιες αντιδράσεις τους ίσως να συνδέονται με την εποχή της πανδημίας. Για παράδειγμα, δέχομαι ότι ίσως να έν' ένα κλικ πιο συναισθηματικά φορτισμένα τούτα τα μωρά. Έν' ένας ακόμα λόγος να τους διούμε τον χώρο τους να αποφορτίζονται, τζιαι να προσαρμόζουμε τις αντιδράσεις μας λαμβάνοντας υπόψη τούτο το έντονο συναίσθημα.

Δαμαί εμείς σαν μεγάλοι τζιαι μετά που τρία και πλέον χρόνια πανδημίας, έχουμε δυσκολίες να προσαρμοστούμε στην κανονικότητα. Για παράδειγμα, άμα βήξει κάποιος σε μια συγκέντρωση, υπάρχουν παραπάνω βλέμματα τζιαι μυαλά που το κανονικό, συγκεντρωμένα πάνω του τζιαι πάντα η πρώτη του αντίδραση θα είναι «έκαμα τεστ» ή «δεν έχω Covid». Εγώ, ακόμα νιώθω αμήχανα όταν συναντιέμαι με κάποιον τζιαι θέλει να με αγκαλιάσει ή να με φιλήσει.

Προσπαθώ να έρκουμαι στη θέση της Ίριδας. Στο μέλλον θα αντιληφθεί την ευθύνη που φέρω εγώ τζιαι οι γενιές πριν που μένα για τον πλανήτη τζιαι την κοινωνία που τους αφήνουμε κληρονομιά τζιαι θα αντιδράσει ανάλογα. Προς το παρόν, αναστατώνεται με καθημερινές καταστάσεις, όπως για παράδειγμα γιατί να μεν μπορεί να τρώει μόνο κορνφλέικς για όλα τα γεύματα ή γιατί να πρέπει να πλύνει τα χέρια της μετά τα κακκά. Τζιαι για να είμαι ειλικρινής, βλέποντας τον κόσμο μας, είμαι εντάξει με το να θυμώνει νάκκο παραπάνω.