Είναι φορές που η ποίηση λειτουργεί λυτρωτικά, άλλες επαναστατικά κι άλλες βαθιά συναισθηματικά, σε ένα προσωπικό διάλογο του ποιητή με τον εαυτό του και έπειτα με τους κοινωνούς του έργου του. Ένα διάλογο αποχρώσεων που δεν είναι ούτε καταγεγραμμένες, ούτε συγκεκριμένες, ούτε σκοτεινές ή φωτεινές. Στην ποίηση ο καθένας τρέχει για να φτάσει και να ξεπεράσει αυτό που ο ίδιος ορίζει ως τον προορισμό του…

Με την ευκαιρία της 21ης Μαρτίου, Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης, το ΚΥΠΕ μέσα από τον γραπτό λόγο δέκα ποιητών δίνει μικρό στίγμα της σύγχρονης κυπριακής ποίησης.

Μαρίνα Αρμεύτη

Κάντε τόπο να περάσει.

Ξυπόλυτη χορεύοντας

στις ματωμένες πέτρες.

Γυμνή να κολυμπήσει

στις στοιχειωμένες θάλασσες.

Κι ανάσκελα να ξαπλώσει

στα χαλίκια με τα κουφάρια.

Κάντε τόπο να περάσει.

Ατάραχη

Θρασύτατη

Πανέμορφη

Να φιλήσει τους νεκρούς

έναν – έναν στο στόμα

Κι ύστερα σ’ εμάς να γυρίσει

και ν’ αρχίσει τραγούδι.

Πιο δυνατό απ’ τις κραυγές των αιώνων

Κι απ’ τη φωτιά.

(Aπό την ποιητική συλλογή «Ο κύριος ιππόκαμπος», Εκδόσεις Φίλντισι, 2018)

Κώστας Βασιλείου

Επειδή κάψατε τα δάση μου

Για να κόψετε τα οικόπεδά σας

Και μιλάτε για Δασούπολη

Εκεί που δεν υπάρχει ούτε ένα δέντρο

Επειδή ανασκάψατε τους κήπους μου

Για ν’ απλώσετε τα γήπεδά σας

Και μιλάτε για Ανθούπολη

Εκεί που δεν υπάρχει ούτε ένα άνθος

Επειδή μωρανθήκατε

Επειδή σκοτώνετε τον ήλιο μου

Για να πλουτίσετε τα σκότη σας

Και μιλάτε για Λάμπουσα

Εκεί που δεν υπάρχει λάμψη

Και μιλάτε για Αλάμπρα

Εκεί που δεν υπάρχει φως

Όμως υπάρχει ο Κεραυνός

Και θα σας κάψει.

(Από την ποιητική συλλογή «Η Λάμπουσα», Λευκωσία, 1996)

Αλεξάνδρα Γαλανού

Ένα δύστροπο ποίημα

κλεισμένο στον εαυτό του

ξαγρυπνά τα βράδια

συντροφιά με λέξεις

από πεπαλαιωμένους έρωτες

κι αγκυλωτά τόξα

που του τρυπούσαν την καρδιά.

Σαν θα το βρει η μέρα

η αιμορραγία στο χαρτί

θα μεταμορφωθεί σε μια

πινελιά από κόκκινο,

έτσι για να δώσει χρώμα

στην άχαρη ζωή του

κι ίσως μια κάποια ελπίδα

επιβίωσης

(Από την ποιητική συλλογή «Στο πουθενά στο μέχρι πότε και στο γιατί», Εκδόσεις Μελάνι, 2022)

Πάμπος Κουζάλης

Μικρό είναι το κερί τρεμάμενο

χορευταρού η φλογίτσα

Όσο μπορούσε μου κρατούσε συντροφιά

να γράφω να διαβάζω

Μα δίχως ένα κοίταγμα ένα γεια

σαν να ξεψύχησε πουλί

πίσω από φύλλωμα πυκνό

θαρρώ πως τ' άκουσα το φφφ...

που 'κανε πριν να σβήσει

Ράθυμα εξακολούθησα

να γράφω να διαβάζω

Ημίφως;

Μισοσκόταδο;

Σάμπως ξέρω να σου πω;

Κι όσα είδα κι έπραξα μετά

να 'τανε λες αληθινά;

Για κι ήρθανε στον ύπνο μου

ψίθυροι σαν τη μυρωδιά καμένου

που μ' άφησε προτού σωθεί

πικρό μελισσοκέρι;

(Από την ποιητική συλλογή «Τώρα», Εκδόσεις Σμίλη, 2024)

Παναγιώτης Νικολαΐδης

Κρατάμε μέσα μας

αυτό που χάσαμε.

Γι’ αυτό ο δρόμος προς τα πίσω

που περιφρονείς

διαβάζεται μόνον ανάποδα

από τη ραγισμένη μας καρδιά

ώς τη σελίδα.

Κρατάμε πάντα μέσα μας

αυτό που χάσαμε

(με συγχωρείς που χρησιμοποιώ

επαναληπτικώς αυτή την έκφραση).

Βλέπεις το σώμα μου

είναι το ποίημα

κι όλη η ποίηση που αγαπώ

πατά γερά στο μαύρο χώμα…»

(Αδημοσίευτο ποίημα)

Μιχάλης Παπαδόπουλος

Πέτρες πάνω σε πέτρες

Να στοιβάζει ο Καιρός χορταριασμένος

και το δριμύ που εδέσποζε του ακατάλυτου χρόνου

Σούρουπο και προχωρούσαμε σαν μαγεμένοι

εσύ χορεύοντας στα ψηλά «ουρανοφάγωτα βράχια»

που δεν χαρίζονται δίχως πέσιμο και βαράθρωση

εγώ ακούοντας ωσάν χαϊδολογήματα τις βροντές…

Ύστερα ανοίξαμε την πόρτα του Άη Γιώργη να μπούμε

Στο βροχερό ανεμογλέντι τρεμόπαιζαν τα κεριά

και μια λαμπάδα στη μέση να φωτίζει

τη σαγήνη σαν φάρος

Κι ένιωθες η ύλη να σε σηκώνει τριγύρω του άφατου

σαν ρεύμα που ρυακίζει την κατάσαρκη χλόη

«Τι τα θες τα ποιήματα με τέτοιο θάμπος

με τόση αχειροποίητη ποίηση γύρω σου»

ακούστηκε τότε η φωνή

από τον θόλο

Και έλαμψε στ’ απόβραχα η χαρά

ο μισθός της θέλησης

που εκμηδενίστηκε….

(Από την ποιητική συλλογή «Χώρα μου είσαι», εκδόσεις Σμίλη, 2023)

Νάσα Παταπίου

Άνοιξε το παράθυρο η Ελισάβετ- Ελοΐσια κι αγνάντεψε τον Βόσπορο.

Απ’ την Ακραία Καρπασία την αντίκρισα και τη χαιρέτησα κι κείνη μου κλείσε το μάτι. Δεν μασούσε δάφνη ωστόσο έμοιαζε σαν να προφήτευε. «Θα γεννήσω», είπε, «έναν ποιητή στην πόλη των ονείρων και θα τον μάθω ν’ αγαπά τις ρίζες του τους λαϊκούς χορούς της Σμύρνης όλους τους θρύλους για τη ρήγαινα της Κύπρου και όσα γράφτηκαν για την επτάλοφη….

(Mάρτιος 2024, Γραμμένο για την Παγκόσμια Μέρα Ποίησης)

Αντωνίνη Σμυρίλλη

Τα καλοκαίρια δεν βρίσκεις ησυχία

Μου το κρατάς

Που τρώω παγωτό

Κι έξω χτυπούν οι σειρήνες

Εσύ

Πίνεις ακόμα τα ούρα σου

Κάτω απ’ τα λεμονόδεντρα

Και θρηνείς στο χώμα μας

Το δικό σου χώμα

(Κάτω απ’ το πάπλωμα, Εκδόσεις Σαιξπηρικόν, 2020)

Αθηνά Τέμβριου

Χτύπα το στίχο με το σφυρί

να πάρει τη μορφή του κόσμου.

Σπίθες να πετάξουν τα μάτια

να καεί το ξερό δάσος της μνήμης,

ν'αναστηθούν τα κομμένα

δέντρα που αγαπήσαμε

και τα χέρια να σκάψουν τη γη

ώσπου ο σπόρος σου Ποίηση

να καρπίσει και να θρέψει

τους πεινασμένους.

(Από την ποιητική συλλογή "Aνάμεσα στους Ήχους", εκδόσεις, Εν τύποις 2017)

Γιώργος Χριστοδουλίδης

Κάποτε ήμουν ποταμός

Το τραγούδι μας, ψιθύρισες

το θυμάσαι;

Δεν θυμάμαι τίποτα πια

εδώ και πολύ καιρό

έχω λιμνάσει

με γέννησε ένας καταρράκτης

που τρέχει χωρίς μνήμη αδιάκοπα

που τρέχει πολύ νερό αδιάκοπα

δεν σταματά

αποκομμένος από την πηγή του

ενσωμάτωσε όλο το μήκος της αποδημίας του

και το πλάτος της έλλειψης του

βάθος μου ζητάς

αλλά σε λίγο ρηχό ρυάκι θ’ απομείνω

και μετά θα ξεραθώ

σε μακρύ αποτύπωμα

μόνο να κελαρύζω μπορώ

την επικείμενη αφυδάτωση μου

(Από την ποιητική συλλογή «Tο απραγματοποίητο», Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2010)

Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου. Εμπνευστής της ήταν ο Έλληνας ποιητής, Μιχαήλ Μήτρας, ο οποίος το φθινόπωρο του 1997 πρότεινε στην Εταιρεία Συγγραφέων όπως υιοθετηθεί ο εορτασμός της ποίησης στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες.

Το 1999 ο συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός, τότε πρέσβης της Ελλάδας στην UNESCO, μετέφερε την ιδέα στον διεθνή οργανισμό.

Η UNESCO υιοθέτησε για πρώτη φορά την 21η Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης κατά τη διάρκεια της 30ής Γενικής Συνδιάσκεψής της στο Παρίσι το 1999, με στόχο να υποστηρίξει τη γλωσσική πολυμορφία μέσω της ποιητικής έκφρασης και να αυξήσει την ευκαιρία να ακουστούν γλώσσες που απειλούνται με εξαφάνιση.