Το νέο έργο του Κώστα Μαννούρη, «Πριγκιπίσσης Ζεχρά» παίρνει τη μορφή μιας site specific παράστασης στον τουρκομαχαλά της Λάρνακας. Σε εκείνο το μεταίχμιο του αστικού χώρου, θα συναντήσουμε τις ηρωίδες και τους ήρωες του συγγραφέα μέσα από έξι ιστορίες, οι οποίες γράφτηκαν σε βάθος δέκα χρόνων. Η παράσταση προσκαλεί το κοινό να περπατήσει τις γειτονιές και να μπει σ’ ένα παιχνίδι ενσυναίσθησης του αγνώστου συνανθρώπου τους. Η σκηνοθέτιδα της παράστασης Νάγια Τ. Καρακώστα μιλά για την πρόκληση που ανέλαβε να συνθέσει ένα έργο στον δρόμο και τις πολλές οπτικές του που έπρεπε να συρραφτούν για τη δημιουργία του περιπατητικού θεάτρου.

Να σημειωθεί ότι, το «Πριγκιπίσσης Ζεχρά» είναι κομμάτι ενός νέου πολιτιστικού θεσμού, του μαχαΛart, που έχει εισαγάγει η «Λάρνακα 2030» με γνώμονα τη συμπεριληπτικότητα, θέλοντας να στρέψει την προσοχή στις γειτονιές της πόλης, ειδικά τις λιγότερο φωτισμένες και αυτές που βρίσκονται στις παρυφές του κοινωνικού και καλλιτεχνικού γίγνεσθαι.

«Δεν έχω σκηνοθετήσει άλλα άτομα, μόνο εμένα, επομένως υπάρχει μία πρώτη πρόκληση. Το περιπατητικό θέατρο ήταν μάλιστα μία πολύ ωραία ιδέα του Κώστα Μαννούρη και είναι τιμή μου που με εμπιστεύθηκαν για να δώσω ζωή στην ιδέα. Νομίζω πως είναι και η πρώτη φορά που πραγματοποιείται στη Λάρνακα», λέει η Νάγια.

Περιπατητικό θέατρο: Το κέρασμα και οι προσκλήσεις

«Η δράση ονομάζεται περιπατητική παράσταση, επειδή ακριβώς το κοινό καλείται να περπατήσει μαζί με τις συντελέστριες και τους συντελεστές στην περιοχή του τουρκομαχαλά. Κάποιες δράσεις θα είναι εν κινήσει και κάποιες άλλες θα γίνονται σε στάσεις, ενώ καθώς περπατάμε θα υπάρχουν προσκλήσεις για συμμετοχή από τα παιδιά. Σε μια από τις ιστορίες, τα παιδιά παίζουν και προσκαλούν το κοινό να δει, να ακούσει και να υπάρξει πιο ενεργά στη γειτονιά και το στενό που παρουσιάζεται.»

«Να κάνουμε κιόλας μια αναφορά στον κύριο Χρήστο Κρόκο που όλοι θυμόμαστε να γυρνάει πάνω σε ένα ποδήλατο και να καλεί τον κόσμο να αγοράσει πόμπες και λουκουμάδες. Στο τέλος, επιδιώκουμε να κεράσουμε στο κοινό και ένα ποτηράκι ζιβανία», μας ανάφερε η σκηνοθέτιδα. «Περπατάμε μαζί, επομένως καλούμε τον κόσμο να φορέσει κιόλας άνετα παπούτσια, να φέρει το μπουκάλι με το νερό του, ώστε να μπορεί να παραμείνει σε όλη τη διάρκεια της 1,5 ώρας που διαρκεί», πρόσθεσε.

Να σημειωθεί ότι, για την ομαλή διεξαγωγή του περιπάτου και του δρωμένου, επεσήμανε πως θα κλείσουν μερικοί δρόμοι και αυτό θα γίνει με τη στήριξη της τροχονομίας, τους οποίους ευχαριστεί. «Θα έχουμε και μία ομάδα ασφάλειας, ώστε να διεξαχθεί όλο ομαλά», είπε.

Ο ψηφιακός Ηρόδοτος και η θάλασσα

Η σκηνοθέτιδα έδωσε μερικές λεπτομέρειες για τους τρόπους που επέλεξαν να φωτίσουν σημεία της περιοχής. Η ίδια μας είπε «σε αυτή την παράσταση εμπλέξαμε πολλά είδη και δημιουργικά στοιχεία. Για παράδειγμα, θα παρουσιαστούν δύο βίντεο κατά τη διάρκεια του δρωμένου. Το ένα μας παραχωρήθηκε από το αρχείο του ΡΙΚ και τον ψηφιακό Ηρόδοτο και το άλλο βίντεο δημιουργήθηκε από την ομάδα και με την ιδιαίτερη βοήθεια της Χάρις Νίκα, η οποία έχει τη σκηνογραφική επιμέλεια του τοπίου και του βίντεο που δημιουργήθηκε για την παράσταση. Εκείνο από τον Ψηφιακό Ηρόδοτο, παρουσιάζει στιγμές της πόλης, από εκδηλώσεις για τον κατακλυσμό, διαγωνισμούς που γίνονταν στην πόλη».

Για το βίντεο που επιμελήθηκε η Χάρις Νίκα ανάφερε πως προβάλλεται η θάλασσα, η οποία ήταν ένας από τους κύριους χώρους διασκέδασης και εξόδων των ανθρώπων της περιοχής. «Ανέκαθεν οι άνθρωποι απευθύνονταν για δωρεάν ψυχαγωγία στη θάλασσα. Η αλμύρα διατρέχει τη γειτονιά αυτή», είπε. Τα βίντεο θα προβληθούν σε δύο από τις στάσεις του περιπάτου. Εκείνο από το αρχείο του ΡΙΚ, μας επισήμανε πως, ‘συνομιλεί’ με ένα από τα κείμενα του Κώστα Μαννούρη, το οποίο αναβιώνει εμπειρίες και στιγμές της πόλης. Το δεύτερο, θα προβληθεί κατά τη διάρκεια ενός εμβόλιμου μικρού κειμένου που έγραψε η ίδια μέσα από τη δική της γνωριμία με τους κατοίκους της περιοχής.

Έξι ιστορίες, έξι στάσεις

«Το κομμάτι των κειμένων είναι πιο οικουμενικό. Δηλαδή, τα άτομα των ιστοριών θα μπορούσαν να υπάρξουν στον τουρκομαχαλά, αλλά θα μπορούσαν να υπάρξουν ή και να υπήρξαν οπουδήποτε αλλού στην Κύπρο, σε όποια πόλη. Θεωρώ πως το κοινό ίσως να συγκινηθεί, με την ευρύτερη έννοια της λέξης, μέσα από τη γραφή του Κώστα, αλλά και τον τρόπο που στήθηκε η παράσταση. Μιλούμε για πολλές αλήθειες, για αλήθειες που θα θέλαμε να υπάρξουν, αλλά δεν υπήρξαν. Γι’ αυτό, την ονομάζω ‘παράσταση των ευχών’», δήλωσε.

Οι κάτοικοι και η δημόσια τέχνη

Σχολιάζοντας την παρουσία τους στους δρόμους της πόλης, η ίδια μας είπε πως είναι ένας τρόπος επανοικειοποίησης του δημόσιου χώρου. «Ανοίγει το μονοπάτι της συνομιλίας του πραγματικού δημόσιου χώρου με την τέχνη. Η σύνδεση της τέχνης με τους ανθρώπους και τον χώρο πηγαίνει όλο και πιο βαθιά. Τοποθετείται και επανατοποθείται το ένα μέσα στο άλλο, όπως συμβαίνει με την μπάμπουσκα και τις ξύλινες κούκλες της», ανέφερε.

Μοιράστηκε επίσης και μία εμπερία που βίωσε μέσα από την επαφή της με τη συγκεκριμένη γειτονιά: «Είναι πολύ ιδιαίτερο και ενδιαφέρον το γεγονός ότι οι κάτοικοι σε εκείνη την περιοχή θέλουν να βοηθήσουν και σε προσκαλούν για κέρασμα. Με συγκίνησε ότι υπάρχουν πολλές ανοιχτές πόρτες. Για παράδειγμα, η κυρία Λουκία, η οποία με είδε και με καλωσόρισε σπίτι της και μου είπε 'εμείς κάτσαμε κόρη μου (πήραμε σύνταξη) και οι πόρτες μας είναι ανοιχτές για όλο τον κόσμο'. Ο κύριος Σωτήρης, η κυρία Κατίνα ή η κυρία Ροδούλλα, έχουν πολύ έντονο το αίσθημα της φιλοξενίας και του 'κόπιασε' και όλο αυτό το συναντήσαμε σε κάθε κάτοικο».

Μετά την παράσταση, δήλωσε πως θα ήθελε να έρθει ξανά σε διάλογο με αυτήν τη γειτονιά και τους ανθρώπους της. «Υπάρχει επίσης το στοιχείο της πολυπολιτισμικότητας εκεί. Άτομα από διαφορετικό πολιτισμικό προορισμό ή καταγωγή συμβιώνουν μαζί. Ένα χαρακτηριστικό που πιστεύω ότι ενισχύει το νόημα της κοινότητας και της συνύπαρξης», σχολίασε.

Μιλώντας για την ομάδα…

Η ίδια θέλησε να μιλήσει και για την ομάδα που βρίσκεται πίσω από το εγχείρημα, εκτός από τον συγγραφέα και τον οργανισμό «Λάρνακα 2030» στους οποίους αναφέρθηκε ήδη, εκφράζοντας και τη χαρά της που βρέθηκαν όλοι να συνεργάζονται μαζί. «Οι δύο ηθοποιοί μας (Θεοδώρα Ανδρέου, Αντώνης Κλεάνθους) μεγάλωσαν στη Λάρνακα, κάτι πολύ σημαντικό για το έργο διότι έχουν κι αυτοί βιώματα από την πόλη, όπως επίσης και όλη η ομάδα που δημιουργήθηκε. Ο μουσικός Ανδρέας Γεωργίου θα συνοδεύει με το μουσικό του όργανο και συμμετέχει και ως περφόρμερ στην παράσταση. Είναι, να πούμε, και ο άνθρωπος πίσω από τη σύνθεση ενός κομματιού από τα κείμενα του Κώστα Μαννούρη, το οποίο μετατρέψαμε σε τραγούδι». Η Νάγια μίλησε και για την ομάδα εθελοντριών λέγοντας «έχουμε και μία ομάδα εθελοντριών, μία ομάδα που μας βοηθά σε πρακτικά ζητήματα κατά τη διάρκεια του περιπάτου και είναι επίσης πολύ σημαντικό μέρος της παράστασης». Η Νάγια ευχαριστεί επίσης και τις Μαρία Κουμπάρου, Μαρία Κραμβή, Ειρήνη Κωνσταντίνου, Σαλώμη Παρασκευά, τις εθελόντριες και εθελοντές του «Λάρνακα 2030», καθώς και όλα τα άτομα που διαμένουν στον τουρκομαχαλά.

INFO:

Παραστάσεις: 24 Σεπτεμβρίου, η ώρα 18.30 / 27, 29 Σεπτεμβρίου & 14,15 Οκτωβρίου, η ώρα 19.00

Η παράσταση είναι δωρεάν και ξεκινάει από την πλατεία Ζουχουρί και συνεχίζει προς τους δρόμους του τουρκομαχαλά. Η παράσταση δεν είναι προσβάσιμη σε άτομα με κινητική αναπηρία.

Συντελεστές:

Κείμενο: Κώστας Μαννούρης
Σκηνοθεσία: Νάγια Τ. Καρακώστα
Σκηνογραφική επιμέλεια & χαρτογράφηση τοπίου / Βίντεο: Χάρις Νίκα
Σύνθεση μουσικής & μουσική: Ανδρέας Γεωργίου
Ηθοποιοί: Θεοδώρα Ανδρέου & Αντώνης Κλεάνθους
Παραγωγή: Λάρνακα 2030 & Δήμος Λάρνακας