«Εξομολογήσεις μιας Μάσκας»: Ένα μυθιστόρημα του Mishima, οδηγεί τον αναγνώστη σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας. Ένα ταξίδι το οποίο προκαλείται από τη σεξουαλική του αφύπνιση. Και την ίδια ώρα, ο ήρωας ανακαλύπτει τις απαγορευμένες επιθυμίες του για άντρες, αναγνωρίζει την έλξη προς τον θάνατο και τη βία. Κι όλα αυτά τα κρύβει πίσω από μια συνειδητά κατασκευασμένη δημόσια μάσκα. Αυτά στο βιβλίο.

Πάνω σε τούτα πατά η θεατρική ομάδα Liminal Theatre Company και μεταφέρει στο θεατρικό σανίδι την Personne. Ένα θεατρικό ταξίδι με πλοηγό τον Νεκτάριο Θεοδώρου.

Για αυτό το θεατρικό ταξίδι μιλάμε στη συνέχεια. Για τις σιωπές. Αυτές που επιβάλλονται και αυτές που είναι αναγκαίες. Για την επιθυμία να συνομιλούμε με τον εαυτό μας όταν δεν μας ακούει κανείς. Και για το δύσκολο εγχείρημα της αναζήτησης του εαυτού μας.

Με τον Νεκτάριο Θεοδώρου μιλούμε ακόμα για αυτά που απασχολούν τη νεοσύστατη Liminal Theatre Company και την επιθυμία της να γνωρίσει και να τη γνωρίσουν μέσα από τις δημιουργίες της σε Κύπρο και εκτός της μικρής μας χώρας.

Μπορούμε να μιλάμε στον εαυτό μας όταν δεν ακούει κανείς; Ποιες απαντήσεις δίνουν οι «Εξομολογήσεις μιας Μάσκας»;

Όλοι δεν το κάνουμε, λίγο ή πολύ; Μια φυσιολογική διαδικασία όπου αναμετριόμαστε με τους εαυτούς μας, συνδιαλεγόμαστε με το εγώ μας και σαφώς δεν μπορούμε να δραπετεύσουμε από τις αλήθειες μας που ενίοτε μας στοιχειώνουν. Το ζήτημα είναι να τις αποδεχτούμε και να έρθουμε σε ειρήνη με αυτές ώστε να ζούμε ισορροπημένα, όπως και αν την προσλαμβάνει την ισορροπία του ο καθένας.

Οι εξομολογήσεις μιας μάσκας, το μυθιστόρημα από το οποίο εμπνευστήκαμε για τη δημιουργία του Personne, αποτελούν ένα εσωτερικό ταξίδι του ήρωα προς την εύρεση του πραγματικού και αυθεντικού του εαυτού, μια αυτοβιογραφία του ίδιου του συγγραφέα. Ο διάλογος και η πάλη με τον εαυτό του έχει κεντρικό ρόλο στην αφήγηση, ωστόσο γεννά συχνά ερωτήματα.

Και πότε σωπαίνουμε από ντροπή; Και γιατί πρέπει να σωπαίνουμε;

Η αξία της σιωπής είναι πολύτιμη. Ωστόσο, όταν η σιωπή επιβάλλεται από εξωτερικές ή και εσωτερικές δυνάμεις καταπίεσης, τότε γεννά άλλα αποτελέσματα, συχνά εκρηκτικά. Το αίσθημα ντροπής που κατακλύζει τους ανθρώπους εξαιτίας των κοινωνικών αγκυλώσεων που αφορούν την ίδια τους την ύπαρξη, όχι μόνο δεν πρέπει να μας οδηγεί στη σιωπή, αλλά αντίθετα οφείλουμε να φωνάξουμε υπέρ της ελευθερίας του να είμαστε και να εκφραζόμαστε όπως θέλουμε, και να κατακρίνουμε κάθε απόπειρα περιορισμού ή στέρησης αυτών των ελευθεριών.

Είναι η αναζήτηση του εαυτού μας μια εύκολη υπόθεση; Τι απαντήσεις δίνει στο ερώτημα αυτό ο Yukio Mishima;

Μάλλον δύσκολη. Η αναζήτηση του εαυτού μας δεν είναι μονοδιάστατη αλλά μία σύνθετη, διαρκής και ρευστή διαδικασία που χρειάζεται χρόνο, υπομονή και επιμονή. Δεν είμαι σίγουρος αν ο Mishima δίνει ξεκάθαρες απαντήσεις. Μάλλον γεννά ερωτήματα όσον αφορά την ταυτότητά του. Άλλωστε, τα πράγματα στη ζωή δεν είναι ποτέ άσπρο ή μαύρο. Απλά εμείς συχνά αρεσκόμαστε στις ταμπέλες. Είναι η εύκολη και ανέξοδη λύση.

Η αποξένωση ενός ανθρώπου πότε μπορεί να συμβεί;

Η αποξένωση ενός ανθρώπου μπορεί να είναι αυτοεπιβαλλόμενη λόγω ψυχικών- υπαρξιακών λόγων ή μια συνειδητή επιλογή για επανεκτίμηση των σχέσεων και των προτεραιοτήτων του στη ζωή. Μπορεί όμως να είναι και επιβαλλόμενη από το κοινωνικό του πλαίσιο, είτε αυτή είναι η πολιτική και η οικονομική καταπίεση, είτε ο κοινωνικός αποκλεισμός εξαιτίας παρωχημένων και άκαμπτων αντιλήψεων.

Πρόκειται για «ένα έργο για την τόλμη, την αυθεντικότητα και την αναζήτηση του εαυτού πίσω από τις κοινωνικές μας μάσκες». Πότε η κοινωνική μάσκα επιτελεί αυτό τον ρόλο;

Είναι φορές που οι κοινωνικές μάσκες που επιλέγουμε να φορέσουμε είναι αναγκαίες για τη συμβίωση και την επικοινωνία μας με τους άλλους. Μπορεί να αποκαλύπτουν πτυχές του εαυτού μας αλλά παράλληλα κρύβουν κάποιες άλλες. Ίσως να νιώθουμε ότι μας προστατεύουν αλλά μπορεί να μας παγιδεύουν και να μας φυλακίζουν σε μια ζωή βιωμένη σύμφωνα με τις εκάστοτε κοινωνικές προσδοκίες. Έτσι χάνουμε την πραγματική και ουσιαστική επαφή μας με τον εαυτό μας.

Πόσο δύσκολο είναι για τον ηθοποιό να σηκώνει στην πλάτη του ένα ολόκληρο έργο;

Κάθε έργο έχει τις δικές του δυσκολίες και ιδιαιτερότητες. Σίγουρα η ερμηνεία ρόλων πρωταγωνιστικών σε πολυπρόσωπα έργα ή σε μονολόγους μου προκαλεί μια επιπλέον αγωνία. Ειδικά σε περιπτώσεις όπως στο Personne, το στοίχημα είναι να κρατήσεις αδιάκοπη την προσοχή και το ενδιαφέρον του κοινού και να τους ταξιδέψεις μαζί σου μέσα από την αφήγηση. Δεν σου κρύβω πως αυτή η διαδικασία με εξιτάρει και μου αρέσει πολύ καθώς οι εμπειρίες μου με τον 'Αντρόνικο τον Ζωγκράφο' και τις 'Λούλλες 1' ήταν ιδιαίτερα όμορφες και ικανοποιητικές.

Πώς υποδέχθηκε το κοινό το έργο σας;

Είμαι πολύ χαρούμενος διότι όταν το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε στο Θέατρο Ριάλτο στο πλαίσιο του Flash Art Festival, τα σχόλια του κοινού ήταν πολύ θερμά και ενθαρρυντικά. Ιδιαίτερα συγκινητική ήταν η προσέγγιση μέσω προσωπικών μηνυμάτων από άτομα της LGBTQI+ κοινότητας, που μου εξέφρασαν τη χαρά τους και τα συγχαρητήριά τους για την παράσταση και για την ανάγκη παρουσίασης αυτών των θεμάτων που τους αφορούν άμεσα.

Θα σας ενδιέφερε ως ομάδα η συνεργασία με θέατρα του εξωτερικού; Και πόσο δύσκολο είναι να πετύχεις και να πετύχει μια τέτοια συνεργασία;

Η σύμπραξη αυτή με τους συνεργάτες μου και το νέο ξεκίνημα της θεατρικής μας ομάδας Liminal, έχει αυτό τον στόχο. Θέλουμε να δημιουργήσουμε έργα και παραστάσεις σύγχρονες με θεματικές και ζητήματα που μας προβληματίζουν σήμερα, ενώ ελπίζουμε να επικοινωνήσουμε τις δημιουργίες μας στην Κύπρο αλλά και εκτός συνόρων. Άλλωστε. με τον Γιώργο Σιένα, τον συνιδρυτή της ομάδας, μας συνδέει μια φιλία που ξεκίνησε στο εξωτερικό, συγκεκριμένα στην Αγγλία κατά τη διάρκεια των μεταπτυχιακών μας σπουδών. Συνεπώς, έχουμε και οι δύο ανοιχτές τις κεραίες μας και επιθυμούμε την ανταλλαγή ιδεών και της τέχνης μας με καλλιτέχνες και θεσμούς τοπικούς και του εξωτερικού.

Ταυτότητα παράστασης

Personne από τους Liminal Theatre Company

Δημιουργία: Νεκτάριος Θεοδώρου και George Siena

Σκηνοθεσία/Απόδοση κειμένου: George Siena,

Video Art/Σκηνογραφία: Άννα Φωτιάδου,

Μουσική: Βύρωνας Κατρίτσης,

Κοστούμι: Μαρίνα Νικολαΐδου,

Σχεδιασμός φωτισμού: Γιώργος Ευαγόρου,

Βοηθός παραγωγής/ Υπέρτιτλοι: Χαράλαμπος Πατσαλίδης,

Ερμηνεία: Νεκτάριος Θεοδώρου

Πληροφορίες

Παραστάσεις: 6, 7, 8 και 9 Μάρτη 2025 στις 8:30μμ Χώρος παράστασης: Ξυδάδικο [Γενεθλίου Μιτέλλα 34, 3036- Λεμεσός]

[Κατάλληλο 15 ετών και άνω​​​​​​​.Με Αγγλικούς υπότιτλους. Οι παραστάσεις υλοποιούνται σε συμπαραγωγή με το κέντρο παραστατικών τεχνών ΜΙΤΟΣ, στο πλαίσιο του καλλιτεχνικού προγράμματος φιλοξενίας the Yard.Residency.25.]